Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę przyznać, że Hohaj to powieść przedziwna. Autorka przenosi nas gdzieś na daleką północ Szwecji, gdzie wioski są bardzo rzadko rozłożone, mieszka bardzo mało ludzi a wielką rolę odgrywa przyroda. Główni bohaterowie to Ina – dziewczyna, która mieszka z ojcem po śmierci matki i jest przez niego poniżana, maltretowana i gwałcona. Nie potrafi się uwolnić z tej zależności, przekonana, że już na zawsze należeć musi do tego człowieka. Aron to tajemniczy włóczęga, zagadkowy i samotny, który odnajduje schronienie w jednym z gospodarstw życzliwych ludzi. Dostaje od nich pracę i może normalnie żyć. Głównym wątek to historia miłości tych dwojga opisana przez pewną wdowę, która po śmierci ukochanego zaszywa się w śnieżnej leśnej głuszy i trafia do domu Iny. Tu próbuje odnaleźć samą siebie, zrozumieć siebie i swój związek z mężem, który poddaje dogłębnej analizie. Jest tu wiele bólu i poczucia winy, każdy z bohaterów nosi w sobie piętno, karze się za przeszłość, co nie pozwala normalnie żyć. W tej powieści naprawdę niewiele się dzieje, dialogów jest bardzo mało, bohaterów poznajemy przez pryzmat ich wędrówki w głąb siebie. Widzimy ich rozterki i wewnętrzne walki, jakie muszą stoczyć w imię szczęścia i przyszłości. Pełno tu wspomnień i marzeń jednocześnie. Bo Hohaj właśnie o tym mówi: o zaglądaniu w głąb siebie, o spojrzeniu na bliskich jakoś tak inaczej, o pokonaniu w pewnym sensie strachu przed miłością. Opowiada o odkrywaniu na nowo siebie, partnera i tego, co tych oboje łączy. W końcu opowiada o samotności i próbie odkupienia, o przemijaniu i strachu. Zachwycił mnie wątek wędrówki, podróży, tej realnej prawdziwej, ale przede wszystkim tej metafizycznej, zmysłowej, podróży do wnętrza samego siebie i co za tym idzie podróży w stronę miłości i szczęścia. Sama fabuła to taka dość prosta opowiastka, nie zachwyciła mnie siłą uczuć i emocji. Nie przypadła mi do gustu również opowieść – wyznania wdowy. Są ckliwe i do tego były ciągiem luźnych, nie uporządkowanych myśli i skojarzeń, utrudniały zrozumienie. Rozczarowało całkowicie niezrozumiałe zakończenie, nie wpisujące się w konwencję i sens całej powieści. Albo wręcz przeciwnie, takie miało być, wieloznaczne… Znacznie bardziej wciągają opisy surowej, twardej przyrody, opisy krajobrazów okolic, czy ogólnie specyfiki tych regionów. Ta cisza i spokój bijące z każdej strony pozwalały się wyciszyć jednocześnie porażając chłodem skandynawskiego klimatu. Do tego nie wolno zapomnieć o języku, jakim ta powieść jest napisana. Bardzo sugestywny, poetycki, kontrastujący z surowością skandynawskiego klimatu i atmosfery panującej na tych śnieżnych terenach i w sercach bohaterów a jednocześnie uzupełniający przyrodę i krajobrazy. Hohaj trzeba poczuć, trzeba się przenieść duchem na te północne zaśnieżone tereny, trzeba odetchnąć tamtejszym powietrzem i odczuwać tę powieść zmysłami, bez realizmu i trzeźwości umysłu.