To nie jest historia, którą można zamknąć i wrócić do niej następnego dnia. Z aspiracjami na wydział zabójstw, trudno dla mnie o literaturę, która potrafiłaby solidnie mnie ruszyć. Seryjni mordercy, gore, chore fantazje Sade to nic. Ale "Dziewczyna z sąsiedztwa"... Tu okrucieństwo uderza, wbija się w psychikę jak nóż, wypala jak żelazo. Nie jest odgrodzone barierą fantazji czy suchym opisem. Bo żadna ilość fruwających flaków i wymyślnych tortur nie przeraża tak bardzo, jak świadomość, że coś takiego może dziać się naprawdę, w realnym świecie i stać się udziałem nas samych. Że każdy może być biernym, winnym obserwatorem, ofiarą... a nawet oprawcą.
Bo z "czystą kartą" można zrobić wszystko. Bo pierwotne zło, zło i okrucieństwo drzemie w każdym, a władza, absolutna i bezkarna władza nad inną istotą, gdzieś w głębi pociąga człowieka bardziej niż cokolwiek innego.
Bo ta historia oparta jest na faktach.

"(...) To bowiem horror o najbardziej przerażających potworach, jakie chodzą po Ziemi - ludziach. Jest wstrząsająca, okrutna i długo nie pozwala zasnąć. Ani przejrzeć się w lustrze."

To nie jest historia, którą można zamknąć i wrócić do niej następnego dnia. Z aspiracjami na wydział zabójstw, trudno dla mnie o literaturę, która potrafiłaby solidnie mnie ruszyć. Seryjni mordercy, gore, chore fantazje Sade to nic. Ale "Dziewczyna z sąsiedztwa"... Tu okrucieństwo uderza, wbija się w psychikę jak nóż, wypala jak żelazo. Nie jest odgrodzone barierą fantazji...