Solaris zapodał niezłe ramoty. Nawet całkiem niezłe te minipowieści jak na Leibera, ale sprzedawanie tego jako science-fiction jest dla mnie nie tyle mocnym nadużyciem, co wręcz skandalem. Zwłaszcza w przypadku "Męża czarownicy" nie byłem w stanie w żadnym zdaniu, słowie, czy kropce dostrzec elementu naukowego, no chyba że za takowy uznać to, że bohaterowie są kadrą naukową pewnego uniwersytetu. Niemniej "Mąż czarownicy" to zgrabna, wciągająca fabularnie (choć nie do końca przekonująca pod względem bohaterów) literatura fantasy, z rozczarowującym nieco zakończeniem.
Z "Wielkim czasem" jest już gorzej. Przede wszystkim pojawia się ten sam problem, co przy "Wędrowcu" - nie wiem, co autor chciał przekazać. A że coś chciał, świadczą o tym mocno przydługie monologi egzystencjalne bohaterów, które zajmują sporo miejsca w tej krótkiej powieści. Do tego fabuła jest mało wciągająca, bohaterowie antypatyczni, zaś całość sprawia wrażenia przygotowanego pod wystawienie na scenie teatralnej (jedność miejsca akcji). Dziwię się za co "Wielki czas" dostał Hugo, no ale z nagrodami tak już jest, że nie do końca wiadomo, czym jury się kierowało.
Po przeczytaniu trzech powieści i jednego opowiadania stwierdzam, że Fritz Leiber to mocno przeciętny pisarz, ocierający się mocno o kicz literacki, a którego popularności jako klasyka s-f nie jestem w stanie w żadnej mierze zrozumieć.

Solaris zapodał niezłe ramoty. Nawet całkiem niezłe te minipowieści jak na Leibera, ale sprzedawanie tego jako science-fiction jest dla mnie nie tyle mocnym nadużyciem, co wręcz skandalem. Zwłaszcza w przypadku "Męża czarownicy" nie byłem w stanie w żadnym zdaniu, słowie, czy kropce dostrzec elementu naukowego, no chyba że za takowy uznać to, że bohaterowie są kadrą naukową...