Znakomita rzecz.
Myślę, że czytelnik japoński odbiera twórczość Tanizakiego inaczej - my, przez nieznajomość tamtejszej kultury z jednej strony wiele tracimy, z drugiej - zyskujemy perspektywę, jaką daje nam uczestnictwo w kulturze własnego regionu, istotnie różnej. Dla mnie ta książka to okazja do konfrontacji japońskiego i zachodniego sposobu życia i myślenia i do tego, by zajrzeć w rejony przez czytelnika europejskiego rzadko eksplorowane i zazwyczaj dlań niedostępne.
"Dziennik szalonego starca" - czytając to, cały czas zastanawiałam się, jak historię podobnej fascynacji opowiedziałby pisarz europejski. Rzecz sama w sobie stara jak świat i uniwersalna, natomiast kody, jakimi ludzie posługują się zarówno jako uczestnicy, jak i obserwatorzy - już nie. Inne podejście do wieku, do cielesności, do społecznych ról kobiety i mężczyzny.
Podczas gdy "Dziennik..." jest opowieścią "z wnętrza" japońskiego myślenia, a nad różnicami zastanowi się pewnie tylko czytelniki zachodni, tak w "Niektórzy wolą pokrzywy" kwestia różnic kulturowych i odchodzenia starego obyczaju jest jedną z istotniejszych, poruszoną expressis verbis. Pretekstem do rozważań staje się historia niedobranego, ale nie mogącego zdecydować się na rozstanie małżeństwa.
Czytając, niejednokrotnie miałam chwile zniecierpliwienia i niezrozumienia tak dla działań bohaterów, jak dla sposobu prowadzenia narracji. Takie lektury uczą jednak pokory: to literatura bez dwóch zdań z najwyższej półki i jako czytelnik musiałam ugiąć karku i poddać się temu, co Tanizaki mi zaproponował. I uważam, że stało się tak z korzyścią dla mnie...

Znakomita rzecz.
Myślę, że czytelnik japoński odbiera twórczość Tanizakiego inaczej - my, przez nieznajomość tamtejszej kultury z jednej strony wiele tracimy, z drugiej - zyskujemy perspektywę, jaką daje nam uczestnictwo w kulturze własnego regionu, istotnie różnej. Dla mnie ta książka to okazja do konfrontacji japońskiego i zachodniego sposobu życia i myślenia i do tego,...