Po książki Katarzyny Grocholi sięgam zawsze z dużą przyjemnością i ciekawością. "Zielone drzwi" to książka wyjątkowa, pod każdym względem. Autorka pisze w niej bowiem o sobie. Poznajemy Panią Kasię jakby od wewnątrz. Od momentu narodzin aż po dzień dzisiejszy. Jest tu ciepło, przytulnie, swojsko, nie brakuje trudnych momentów jakie niesie życie. Po prostu samo życie.

Poznajemy Panią Kasię jako małą dziewczynkę i towarzyszymy jej w szkole podstawowej, później średniej. Pomysły jej klasy ze szkoły średniej bawią, były nie do podrobienia. Był to czas zabawy i kompletnej nieodpowiedzialności. Kolonie zuchowe, a później prawdziwe obozy harcerskie, pełne przygód i doświadczeń życiowych. Niesamowita wyobraźnia. Od najmłodszych lat Pani Kasi towarzyszyły książki. To mama czytała jej i bratu przed snem, odkładała książkę zawsze w najbardziej emocjonującym momencie. Co spowodowało, że mała Kasia bardzo szybko nauczyła sie czytać, aby móc samodzielnie zagłębiać się w cudowny świat literatury. Od zawsze Pani Kasia wiedziała, że będzie pisarką. Pisała zawsze i wszędzie. W ich domu nie było telewizora, tylko książki, dużo książek. Wycieczki w góry obfitowały w przeróżne przygody, mniej lub bardziej śmieszne czy groźne. Praca w szpitalu jako salowa. Opieka nad chorymi, trzymanie za rękę podczas odchodzenia. Momenty bardzo mocne, tragiczne, bezradność. A przy tym szczery uśmiech i zewnętrzny spokój. Ślub, wyjazd do Libii, narodziny Dorotki. Niespodziewany powrót tuż przed stanem wojennym, kochanek. Choroba - rak, nie było dobrze. Mocno doświadczona, poturbowana przez życie. Ale zawsze z nadzieją i uśmiechem, pomimo trudności. Szacunek.

"Mam niesłabnące wrażenie, że ktoś na górze opiekuje się mną od zawsze. Bo jak inaczej wytłumaczyć , że do dziś jestem żywa?"

"Obiecałam sobie, nigdy ale to nigdy nie oceniać ludzi. Bo nigdy nie wiemy co kryje się pod pozorami ludzkich motywacji i zachowań".

"Naprawdę uważam, że wszystko, co się nam przydarza, ma cel i sens, choć bywa to niezwykle bolesne. Nie wiem dlaczego tak się dzieje, ale być może kto inny wie. Wierzę w to z całego serca".

"Chciałam tylko uprzytomnić sobie, rzeczy trwałe i niezmienne w moim życiu - przyjaźnie, rodzina, a również miłość".

Uśmiałam się, moje wybuchy głośnego śmiechu zwracały uwagę domowników. Bardzo ciekawa, wzruszająca i emocjonalna pozycja, a przy tym pełna humoru z dużą dawką ironii. Z książki wyłonił się obraz nieprzeciętnej kobiety o niesamowitej wyobraźni i pomysłach, które zaskakiwały i dawały do myślenia. Inteligentna, z niebywałym, lekkim piórem, potrafiąca śmiać się z samej siebie, z wielką życzliwością i wyrozumiałością dla ludzi, zwierząt i otaczającego świata. Piękne ujęte podziękowania dla osób, które wyciągnęły pomocną dłoń w trudnych momentach życia.

Tyle wspaniałych książek powstało, na podstawie prawdziwych doświadczeń Pani Kasi. Teraz to wiem. A ta książka to lekkie uchylenie zielonych drzwi - drzwi do domu i serca Pani Kasi. Nie jest to otwarcie na oścież, ale dzielenie się z nami swoją osobą, tyle ile sama chciała i uważała, że potrzeba. Pięknie napisana, niezwykle lekko, wręcz samo się czytało. Mam nadzieję, że kiedyś Pani Kasia otworzy kolejne drzwi.

Książka zmusza do zatrzymania, zastanowienia. Ile rzeczy nam umyka, bo my sami często uciekamy, spieszymy się. Wszystko w tej opowieści jest namacalne, prawdziwe, szczere, mające swój sens. Pięknie...

Po książki Katarzyny Grocholi sięgam zawsze z dużą przyjemnością i ciekawością. "Zielone drzwi" to książka wyjątkowa, pod każdym względem. Autorka pisze w niej bowiem o sobie. Poznajemy Panią Kasię jakby od wewnątrz. Od momentu narodzin aż po dzień dzisiejszy. Jest tu ciepło, przytulnie, swojsko, nie brakuje trudnych momentów jakie niesie życie. Po prostu samo...