Zabrałam się za poezję Pana Świetlickiego z polecenia kolegi, ale również dlatego, że ostatnio nałogowo słucham Świetlików. Muszę przyznać, że to fantastyczne doświadczenie, czytać słowa, które zna się niemalże na pamięć (dzięki piosenkom),choć nigdy wcześniej nie widziało się ich na papierze - jako że czytałam to pierwszy raz, pierwszy raz również obcowałam z twórczością Marcina Świetlickiego.
Pochodzimy jednak z dwóch innych światów, więc ciężko było mi zrozumieć lub utożsamić się z niektórymi wierszami. Chciałam jednak dać im szansę, bo wiem, że zostały napisane z konkretnym zamysłem i przy użyciu konkretnych słów.

Zabrałam się za poezję Pana Świetlickiego z polecenia kolegi, ale również dlatego, że ostatnio nałogowo słucham Świetlików. Muszę przyznać, że to fantastyczne doświadczenie, czytać słowa, które zna się niemalże na pamięć (dzięki piosenkom),choć nigdy wcześniej nie widziało się ich na papierze - jako że czytałam to pierwszy raz, pierwszy raz również obcowałam z twórczością...

Tomik ten wpadł kiedyś w moje ręce przez absolutny przypadek, ktoś porzucił go u mnie w domu po jakiejś imprezie i się już nie odnalazł. A ponieważ książki, które trafiają do nas przypadkowo zwykle wcale przypadkowe nie są - tomik został przestudiowany.

Pozwolę sobie przytoczyć tekst, który do dziś, po latach nadal mam w pamięci:

"Synek":

Nie umiemy
dać mu imienia.
No bo to niezupełnie możliwe. Najprościej
byłoby go nazwać Chłopczykiem
lub Zajączkiem
albo Zasranym Kaftanikiem. Jest.
Pojawił się
w miejsce Rzeczywistości.

Tomik ten wpadł kiedyś w moje ręce przez absolutny przypadek, ktoś porzucił go u mnie w domu po jakiejś imprezie i się już nie odnalazł. A ponieważ książki, które trafiają do nas przypadkowo zwykle wcale przypadkowe nie są - tomik został przestudiowany.

Pozwolę sobie przytoczyć tekst, który do dziś, po latach nadal mam w pamięci:

"Synek":

Nie umiemy
dać mu imienia.
No bo...

Może najlepszy tom znakomitego polskiego poety.

Może najlepszy tom znakomitego polskiego poety.