Jeśli ktoś ocenia "Zmierzch" Stephenie Meyer jako pozycję słabą, po lekturze "Wiecznych Wygnańców" zmieni zdanie, gdyż w porównaniu z książką Cynthii L. Smith, wampiry z Forks zasługują na gwiazdkę z opinią "dobra".

Po udanym początku jaki otwiera całość, dalej jest już tylko gorzej.
W miarę przewracania kolejnych stron nabieramy pewności, że pisarka hojnie stosuje groteskę w fabule - świadomie czy też nie przerysowuje stworzony przez siebie świat, czyniąc go karykaturą dość niepoważną. Nie angażujemy się za specjalnie w rozgrywające się wydarzenia, bohaterowie są dość schematycznie powołani do życia: Zachariasz - nasz główny bohater, czasem śmieszy ze swoim tragizmem. Miranda drażni, ale na plus trzeba dziewczynie oddać, że nie chce poświęcać się w imię swoich przyjaciół i bliskich. Główny przeciwnik, Redford, nie za specjalnie przeraża.

Rozumiem, że historię tworzono w erze wampirów, ale nie wiem kto ugruntował przekonanie w autorce, że powinna wręcz na siłę, pójść w tym samym kierunku. Gdyby nie "Wieczni", całość nie była by najgorsza, a perypetie anioła stróża w zmaganiach z nastolatką, byłyby bardziej interesujące niż jakaś walka z krwiopijcami.

Pomimo tak licznych braków w powieści jest jednak coś, co sprawiło, że przeczytałam do końca. Co prawda nie mogłam doszukać się choćby kilku nawiązań, które wymienia pisarka na końcu, tuż przed podziękowaniami acz miło spędziłam czas w Chicago z wampirem i aniołem. Pozytywnie zaskoczyło mnie zakończenie, które jest raczej największym atutem "Wiecznych Wygnańców".

Jeśli ktoś ocenia "Zmierzch" Stephenie Meyer jako pozycję słabą, po lekturze "Wiecznych Wygnańców" zmieni zdanie, gdyż w porównaniu z książką Cynthii L. Smith, wampiry z Forks zasługują na gwiazdkę z opinią "dobra".

Po udanym początku jaki otwiera całość, dalej jest już tylko gorzej.
W miarę przewracania kolejnych stron nabieramy pewności, że pisarka hojnie stosuje...