Pewnie gdybym orientowała się lepiej w meandrach literatury iberoamerykańskiej mój osąd mógłby być pełniejszy. Urzekła mnie "prawda objawiona"- nikt jednego portretu nie ma i mieć nie może. W zasadzie całość książki pokazuje, że różnorodność opinii o głównych bohaterach bierze się z różnorodności tych, którzy te opinie wystawiają. Niby wszyscy opisują Lima i/lub Belano, a przecież tak naprawdę portretują samych siebie. Ciekawe to, bo choć doskonale znamy teorię projekcji, w tym dziele jest to świetnie unaocznione. Poprzez ten zabieg, główni bohaterowie jakby pozostawali zawsze w tle, nigdy nie mówią pierwszoosobowo, a jednocześnie nie mamy do czynienia z wszechwiedzącym trzecioosbowym narratorem. Ta narracja sprawia, że trudno jest się z pierwszoplanowymi bohaterami identyfikować. To rzadkość. Zdziwiło mnie, że tak różnorodne dzieło może być zarazem tak spójne. Idea wywiadu przywodzi na myśl gąbrowiczowską "gębę", przeprowadzoną jednak w bardziej subtelny sposób. No i to, co lubię najbardziej - otwarte zakończenie. A nawet bardziej niż otwarte.

Sławka Turowicz

Pewnie gdybym orientowała się lepiej w meandrach literatury iberoamerykańskiej mój osąd mógłby być pełniejszy. Urzekła mnie "prawda objawiona"- nikt jednego portretu nie ma i mieć nie może. W zasadzie całość książki pokazuje, że różnorodność opinii o głównych bohaterach bierze się z różnorodności tych, którzy te opinie wystawiają. Niby wszyscy opisują Lima i/lub Belano, a...