I stało się! W końcu zagłuszając i tłamsząc wszelkie podszepty mego udręczonego ducha przeczytałam ostatni z tomów.
Z przykrością stwierdzam, iż zdania o twórczości Pani Canavan nie jestem w stanie zmienić. Oczywiście należy przyznać, że autorka od początku zaplanowała sobie jak książka ma się zakończyć i uparcie do tego dążyła. Pomysł był! Tylko jakoś po tym jakże 'wybitnie spektakularnym' finale nie musiałm ani przecierać oczu ze zdziwiania, ani zbierać szczęki z podłogi. Ot skończyło się i tyle...
Świat przedstawiony jak we wcześniejszych tomach budzi we mnie skojarzenia z bardzo kiepską scenografią. Nie zaprzeczę, iż autorka próbuje sprawić, aby stał się on oryginalny, ale robi to nieumiejętnie, bo czy nadanie czemuś zwyczajnemu i dobrze nam znanemu oddmiennej, obco brzmiącej nazwy to już kreowanie innej rzeczywitości? Kolejny przytyk kieruję w stronę bohaterów książki. Jak wcześniej, jedynym światełkiem w tunelu zdaje się być Emerhal, gdy reszta jest niezwykle płaska psychologicznie i wręcz irytująca. Tutaj nie omieszkam wspomnieć o dość niecodziennej umiejętności Aurayi, otóż bohaterka ta poza całą paletą supermocy (ach jakaż ona wybitnie uzdolniona!) posiada zdolność krzyczenia szeptem :), co mnie niezwykle zaintrygowało, lecz niestety autorka nie rozwinęła tej kwestii w dalszych rozdziałach. Za to dialogi prowadzone w trakcie snu przez postacie, są hmmm... weźmy tę sytuację: Auraya zakuta w łańcuchy, prawie umierająca, naga i klęcząca w swoich ekskrementach konwersuje i dowcipkuje sobie jak gdyby nigdy nic przez senne łącze z Mirarem, a ten chyba przez tydzień (dzień w dzień) zastanawia się jak ją uwolnić, w końcu nie czyniąc nic.
Zabawne momenty - to takie były?
Dłużyzny - tych było aż nadto...
Nie rozumiem sensu pisania książek, w których czytelnik przez 600 stron męczy się niemiłosiernie, po to aby na ostatnich 50 otrzymać jako taki ekwiwalent w postaci odrobiny akcji czy nawet spektakularnego finału.
Widzę, że cała seria jest niezwyle pochlebnie oceniania, dlatego też proszę o potraktowanie mojej opini jako miłego przerywnika.
A ja pozwolę sobie zakrzyknąć szeptem oczywiście: "huuura to już koniec!"

I stało się! W końcu zagłuszając i tłamsząc wszelkie podszepty mego udręczonego ducha przeczytałam ostatni z tomów.
Z przykrością stwierdzam, iż zdania o twórczości Pani Canavan nie jestem w stanie zmienić. Oczywiście należy przyznać, że autorka od początku zaplanowała sobie jak książka ma się zakończyć i uparcie do tego dążyła. Pomysł był! Tylko jakoś po tym jakże...