Mam spory problem z próbą oceny „Lęków króla Salomona”, tak samo jak - z dzisiejszej perspektywy – miałabym pewnie problem z recenzowaniem „Buszującego w zbożu”. Czuję, że jestem dla nich trochę niesprawiedliwa, drażniące elementy przesłaniają mi ocenę całości. Coś jednak jest w tych książkach, czego nie potrafię już w sobie odnaleźć, coś z czym się już nie utożsamiam, co brzmi mi fałszywą nutą (że tak się lirycznie wypowiem). I to sprawiło, że tę zabawną, ciepłą książkę czytało mi się nad wyraz trudno.

Myślę, że główny problem nie leżał dla mnie po stronie treści formułowanych przemyśleń czy refleksji. To raczej kwestia formy, pewnego rodzaj braku subtelności przy prezentowaniu swojej wizji rzeczywistości. Wiem, że to taka konwencja – Kawa na ławę, damy Ci takiego bohatera, który co poczuje to powie, a na dodatek zrobi. A i jeszcze nasz bohater będzie się czuł tak skrajnie za wszystko odpowiedzialny, no prawie za cały świat, że wciąż będzie balansował na skraju autodestrukcji. Ja rozumiem, że to ma we mnie uderzyć, ruszyć moje sumienie. Ale jakoś ta formuła już na mnie nie działa.

Z drugiej strony taki też jest po prostu styl Gary'ego. Z tego co pamiętam z lektury innej książki jego autorstwa - „Życie przed sobą” - opisywani przez niego tamże bohaterowie też charakteryzują się taką właśnie zamierzoną naiwnością. Gary konfrontując ich łatwowierność, szczerość i głęboką moralność z brutalnością dzisiejszego świata chce obnażyć nasze małostki. Przede wszystkim chyba – obojętność na drugiego człowieka.

Ale ja już w książkach jakoś nie mogę przełknąć takich otwartych monologów niedzisiejszego wrażliwca– nawet jeśli autor traktuje to z lekkim przymrużeniem oka. Po pierwsze mam wrażenie jakby wpychano mi w gardło przemocą i dydaktyką jakieś wartości, czego nie cierpię (nawet, gdy – jak w wypadku Gary'ego – je podzielam). Poza tym – wolę bohaterów nieoczywistych. Od hagiografii staram się trzymać z daleka.

Mam spory problem z próbą oceny „Lęków króla Salomona”, tak samo jak - z dzisiejszej perspektywy – miałabym pewnie problem z recenzowaniem „Buszującego w zbożu”. Czuję, że jestem dla nich trochę niesprawiedliwa, drażniące elementy przesłaniają mi ocenę całości. Coś jednak jest w tych książkach, czego nie potrafię już w sobie odnaleźć, coś z czym się już nie utożsamiam, co...