Przywykłem do przedstawiania motywu przemijania w literaturze wyłącznie z ludzkiej perspektywy. Olga Tokarczuk wykorzystała natomiast swoją wrażliwość oraz uważność, aby w piękny sposób przepleść ze sobą przemijanie człowieka z powolnym przemijaniem otaczającego go świata: roślinności, architektury, przedmiotów, zwierząt i duchów. Ta perspektywa, choć często pomijana, okazała się kryć w sobie tak samo wiele żalu, zachwytów i wzruszeń jak losy bohaterów; świat dookoła, z pozoru stały i niewzruszony w obliczu ludzkiego życia, staje się niezwykle zmienny i kruchy, kiedy spojrzymy na niego z większą uwagą i cierpliwością.

Autorce nie można odmówić wyjątkowego warsztatu – „Prawiek” to literatura piękna w najlepszym wydaniu. Mnogość barwnych metafor i opisów, czasem obojętnych dla samej fabuły, bywała jednak przytłaczająca. Przyzwyczajony do stawiania bohaterów jako centralnych elementów powieści, czułem pewien niedosyt i dysproporcję, jeśli chodzi o ukazanie ich losów – niektórym, wydawałoby się, istotnym postaciom poświęcono mniej miejsca niż gruzom starej chaty czy przydrożnej lipie. Historie poszczególnych bohaterów momentami wydawały się wręcz przedstawiane w pośpiechu – jeden przeskok czasowy gonił kolejny, a między nimi umykały pobieżnie zarysowane narodziny i śmierci kolejnych mieszkańców Prawieku. Przyzwyczajenie się do tej konwencji i docenienie jej uroku zajęło mi trochę czasu, podczas którego niechętnie brnąłem przez kolejne rozdziały, zwyczajnie znudzony i sfrustrowany. Finalnie uważam jednak, że poszczególne fragmenty powieści złożyły się w piękną całość, a początkowy dystans i obojętność wobec bohaterów zmieniły się w szczere zaangażowanie i przejęcie ich brutalnie przyziemnymi losami.

Podczas lektury nie mogłem powstrzymać się od dostrzegania podobieństw „Prawieku” z innymi tekstami. Wplecenie motywów mistycznych i magicznych w wiejskie środowisko wzbudziło we mnie skojarzenie ze “Snem o okapi”. Z drugiej strony, “Prawiek” jako wielopokoleniowa powieść podążająca za kolejnymi generacjami tych samych rodzin przypomniał mi o “Na wschód od Edenu”. Spośród wspomnianych tytułów dzieło Tokarczuk wyróżnia się właśnie tym, że skupia się nie tylko na konkretnych bohaterach, ale także na wszystkim wokół nich: tle historycznym i społecznym, naturze, zabudowie i przedmiotach codziennego użytku. I choć jest to koncepcja zrealizowana w sposób wybitny i zdecydowanie warta uwagi, czyni ona „Prawiek” tekstem bardziej spokojnym, powolnym, chłodnym, momentami wręcz przygnębiającym.

Przywykłem do przedstawiania motywu przemijania w literaturze wyłącznie z ludzkiej perspektywy. Olga Tokarczuk wykorzystała natomiast swoją wrażliwość oraz uważność, aby w piękny sposób przepleść ze sobą przemijanie człowieka z powolnym przemijaniem otaczającego go świata: roślinności, architektury, przedmiotów, zwierząt i duchów. Ta perspektywa, choć często pomijana,...

Prawiek to mała wieś w centrum świata, a może… cały świat. To świetna książka o życiu. O życiu zwykłych ludzi, nie tych bogatych ani sławnych; o szczęściu i nieszczęściu, zdrowiu i chorobie. To życie ozdobione jest niezwykłymi zjawiskami i rozmyślaniami nad Bogiem czy naturą wszechświata. Lekturę urozmaica piękny, wrażliwy język.

Prawiek to mała wieś w centrum świata, a może… cały świat. To świetna książka o życiu. O życiu zwykłych ludzi, nie tych bogatych ani sławnych; o szczęściu i nieszczęściu, zdrowiu i chorobie. To życie ozdobione jest niezwykłymi zjawiskami i rozmyślaniami nad Bogiem czy naturą wszechświata. Lekturę urozmaica piękny, wrażliwy język.

Między porządkiem świata a chaosem


„W końcu ludzie kładli swoje dzieci spać i wtedy Ruta przyglądała się rzeczom, które gromadzili: naczyniom, garnkom, sztućcom, firankom, świętym obrazom, zegarom, makatkom, kwiatom w doniczkach, ramkom ze zdjęciami, wzorzystym ceratom na stołach, kapom na łóżkach, koszykom, tym wszystkim drobnym przedmiotom, które sprawiają, że ludzkie domy stają się niepowtarzalne”.

O. Tokarczuk Prawiek i inne czasy
O Prawieku i innych czasach - drugiej powieści O. Tokarczuk z 1996r., recenzenci pisali, m. in.:
• „to znakomite dzieło o rzadko spotykanej randze i głębi”( THE PRAGUE POST)
• „Tokarczuk ze skrawków realnej historii buduje mit, to jest historię przesiąkniętą ładem, gdzie wszystkie wydarzenia, także te tragiczne i złe, mają swoje uzasadnienie. Przestrzeń zorganizowana jest na podobieństwo mandali - koła wpisanego w kwadrat, będącego geometrycznym wyobrażeniem doskonałości i pełni” (Jerzy Sosnowski, „GAZETA WYBORCZA”).

W wiejskiej społeczności O. Tokarczuk wyróżniła dwie rodziny: Niebieskich i Boskich,
wiele miejsca poświęciła dziedzicowi Popielskiemu, pochyliła się nad losem Kłoski i jej córki Ruty, kochającej grzyby, nie zawahała się „wskrzesić” topielca Pluszcza czy przywołać Złego Człowieka – zdziczałego mieszkańca lasu. W uporządkowanej przestrzeni Prawieku, uświęconej opieką boską i czuwającymi aniołami wszystko toczyło się według odwiecznego porządku zwykłych rzeczy. Codzienna krzątanina, wyznaczana rytmem kroków zmierzających do stołu, pieca, krzesła, stodoły, stajni, pola, łóżka, wypełniona była praca, jedzeniem, piciem, siewem, zbiorem, porządkami, modlitwą, rodzeniem dzieci, pasieniem bydła, pochówkiem zmarłych, obchodzeniem świąt i tysiącami innych czynności i rytuałów, mających odwieczny niezmienny rytm na podobieństwo powracających pór roku.

Prawiek Tokarczuk przywołuje na myśl dzieło S. Vincenza Na wysokiej połoninie. Prawda starowieku, które J. A. Choroszy określa mianem „dzieła wielkiego formatu” mającego duszę, będącego uniwersalną opowieścią o wspólnocie ludzi, zwierząt, przyrody i kosmosu. Słowa te mogą wypełnić opowieść O. Tokarczuk, w której wielogłosowość rozlewa się niczym rzeka i płynie w rytm trzech czasów aż do samego symbolicznego morza.

Między porządkiem świata a chaosem


„W końcu ludzie kładli swoje dzieci spać i wtedy Ruta przyglądała się rzeczom, które gromadzili: naczyniom, garnkom, sztućcom, firankom, świętym obrazom, zegarom, makatkom, kwiatom w doniczkach, ramkom ze zdjęciami, wzorzystym ceratom na stołach, kapom na łóżkach, koszykom, tym wszystkim drobnym przedmiotom, które sprawiają, że ludzkie...

W tej książce tkwi pewien magnetyzm. Odpowiedź na pytanie, o czym jest to dzieło, zdaje się niełatwa do sformułowania. Są tu jednak tematy, które przyciągają, czyli są widoczne: kondycja człowieka, zastanawiania się nad ulotnością i chwilami, które tak krótko trwają, jednak skutecznie konserwują się w sercach bohaterów. Olga Tokarczuk dotyka mnóstwa wątków i wydaje mi się, że na każdy ma swój pomysł i ideę. Książka jest hipnotyzująca - czaruje czytelnika narracją i sprawia, że sięgnie się po nią nieraz, żeby doszczętnie zgłębić tajemnice Prawieku, która przy pierwszym czytaniu jest chyba nieuchwytna.

W tej książce tkwi pewien magnetyzm. Odpowiedź na pytanie, o czym jest to dzieło, zdaje się niełatwa do sformułowania. Są tu jednak tematy, które przyciągają, czyli są widoczne: kondycja człowieka, zastanawiania się nad ulotnością i chwilami, które tak krótko trwają, jednak skutecznie konserwują się w sercach bohaterów. Olga Tokarczuk dotyka mnóstwa wątków i wydaje mi się,...

Nadrabiając niektóre pozycje noblistki zastanawiam się dlaczego nie przeczytałam tego wcześniej. Też tak macie? "Prawiek i inne czasy" to snuta przez kilka pokoleń magiczna historia ludzi mieszkających w Prawieku i okolicznych wsiach. Po za tymi granicami świat może istnieje, a może droga na Kielce jest tylko ułudą.
Czas w Prawieku należy do wszystkich - Kłoski, Michała, Topielca Pluszcza, Pawła Boskiego, a nawet grzybni, lip, czy samego Boga.
Każdy szuka w życiu czegoś innego - szczęścia, spokojnego życia, dobrobytu, nieba. Ale jak to w życiu nie wszystko układa się jak trzeba, bo przychodzi wojna, gwałt, choroba i starość... Pod przykrywką magicznego realizmu, pięknego stylu i wzniosłych słów Tokarczuk przedstawia nam zwyczajne historie o przemijaniu i ja to lubię.

Nadrabiając niektóre pozycje noblistki zastanawiam się dlaczego nie przeczytałam tego wcześniej. Też tak macie? "Prawiek i inne czasy" to snuta przez kilka pokoleń magiczna historia ludzi mieszkających w Prawieku i okolicznych wsiach. Po za tymi granicami świat może istnieje, a może droga na Kielce jest tylko ułudą.
Czas w Prawieku należy do wszystkich - Kłoski, Michała,...

Wysłuchałem w dobrym wykonaniu Mai Ostaszewskiej (8 godz. 39 min.) następnej książki naszej noblistki i niestety ze smutkiem stwierdzam, że dalej nie dorosłem do jej pióra.

Krótkie nowele o prostych ludziach. Rozumiem, że takie osoby często wierzą w różne gusła i rzeczy nadprzyrodzone, więc nie dziwią mnie opisane tu duchowe, metafizyczne i religijne wizje autorki, ale mnie to nie kręci. Częste opisy zwykłych sytuacji, czy rzeczy; jak choćby wygląd i zasady działania młynka do kawy na korbę, mogą być dla kogoś urocze, dla mnie są po prostu nudne.

Jakbym miał w jednym słowie określić styl pisarski Tokarczuk, to użyłbym słowa staromodny. Ale myślę, że cały czas dojrzewam i się rozwijam, więc za jakiś czas pewnie spróbuję ponownie się ... "podelektować".

Wysłuchałem w dobrym wykonaniu Mai Ostaszewskiej (8 godz. 39 min.) następnej książki naszej noblistki i niestety ze smutkiem stwierdzam, że dalej nie dorosłem do jej pióra.

Krótkie nowele o prostych ludziach. Rozumiem, że takie osoby często wierzą w różne gusła i rzeczy nadprzyrodzone, więc nie dziwią mnie opisane tu duchowe, metafizyczne i religijne wizje autorki, ale...

Książka naprawdę dobra. Klimat snu na granicy jawy. Czuć niechęć autorki do wiary katolickiej. Nie podzielam skrajnie lewicowych poglądów autorki ale polecam pozycję dla fanów literatury pięknej. Mówię sprawdzam i na pewno sięgnę po inną pozycję autorki.

Książka naprawdę dobra. Klimat snu na granicy jawy. Czuć niechęć autorki do wiary katolickiej. Nie podzielam skrajnie lewicowych poglądów autorki ale polecam pozycję dla fanów literatury pięknej. Mówię sprawdzam i na pewno sięgnę po inną pozycję autorki.

Jedna z tych książek, które chce się przeczytać jeszcze raz. Jedna wieś, w której doświadczenia mieszkańców są lustrem doświadczeń całego narodu, historia bohaterów przekłada się na historię państwa, zmian okupanta, podziałami klasowymi, chłopską mentalnością... Dla mnie jedna z najlepszych książek Tokarczuk.

Jedna z tych książek, które chce się przeczytać jeszcze raz. Jedna wieś, w której doświadczenia mieszkańców są lustrem doświadczeń całego narodu, historia bohaterów przekłada się na historię państwa, zmian okupanta, podziałami klasowymi, chłopską mentalnością... Dla mnie jedna z najlepszych książek Tokarczuk.

Wróciłam na Lubimy czytać po dłuższej przerwie. Zgodnie z obietnicą kupiłam więcej książek Olgi Tokarczuk by przekonać się co czuję sięgając po jej pióro.

Prawiek i Inne czasy, to niezwykle doskonała powieść. Autorka przedstawia losy mieszkańców Polskiej wsi i ich pokoleń, a co za tym idzie-zmian.
„ Założyciel naszego zakonu, udowodnił, że gdyby Bóg był niezmienny, gdyby znieruchomiał, świat przestałby istnieć” - uwielbiam ten fragment, za jego bliskość z moim sercem. Wszystko jest zmianą, a zmian my ludzie boimy się najbardziej.

Książka w niezwykle epicki i wciągający sposób przedstawia zwykłe życie . Takim jakie jest. Z wojnami, miłością, wyobraźnią, kłótniami, alkoholem, dziećmi, manipulacjami, wspomnieniami i radością.

Jestem świeżo po przeczytaniu tej książki, czuję jakby była tatuażem mojej Duszy. A tego tatuażu nie da się usunąć- bo nie chcę.
Jestem bardzo wierzącą osobą (nie czuję się związana z żadną religią,),po przeczytaniu tutaj paru recenzji bałam się, że nie dam rady. Absurd. Jedyne co się wydarzyło to większe zrozumienie życia, tego tu i teraz.

Każda sekunda z tą książką była tego warta.

Wróciłam na Lubimy czytać po dłuższej przerwie. Zgodnie z obietnicą kupiłam więcej książek Olgi Tokarczuk by przekonać się co czuję sięgając po jej pióro.

Prawiek i Inne czasy, to niezwykle doskonała powieść. Autorka przedstawia losy mieszkańców Polskiej wsi i ich pokoleń, a co za tym idzie-zmian.
„ Założyciel naszego zakonu, udowodnił, że gdyby Bóg był niezmienny,...

Mozaika składające się na XX-wieczne losy ludzi i naszej ziemi. Fragmentaryczna, a składająca się w przepiękną całość.

Mozaika składające się na XX-wieczne losy ludzi i naszej ziemi. Fragmentaryczna, a składająca się w przepiękną całość.