W „Erynie” znów mamy to wszystko, co dla Krajewskiego charakterystyczne: kwestia Żydów i ich prześladowania, motyw gry w szachy, motyw epileptyka, wszechobecne ladacznice i wyuzdany seks, obsesja jelit wydobytych z powłoki brzusznej, specyficzne i nader wymyślne tortury. Tym razem akcja dzieje się przede wszystkim we Lwowie, którego topografia dokładnie jest przedstawiona. Główny bohater – komisarz Edward Popielski ma swoje namiętności, słabości, ale jest twardy i dzięki poepileptycznym snom potrafi odszukać sprawców przestępstw. W „Erynie” ma za zadanie wytropić mordercę i kata małego dziecka. Pozornie wszystko układa się dobrze, morderca jest ujęty. I nagle okazuje się, że była to pomyłka. Jak z tego wybrnąć, jak złapać właściwego przestępcę. Może trzeba wystawić na wabia swojego ukochanego wnuczka, a może podpisać pakt z innym przestępcą? Wartka akcja, zmysłowe opisy, ciekawie zbudowane postaci. Da się to wszystko miło czytać. Zwłaszcza, że powieść splata w sobie obraz ludzkich ułomności, skłonności do alkoholu, pożądliwości z obrazem odwagi, przestrzegania wewnętrznego kodeksu moralnego. Język bohaterów jest specyficzny - to mieszanka lwowska z wyrazów typu „giczoły”, „sztajgować”z uwielbiana przez głównego bohatera łaciną summa cum laude. Mieszanka iście wybuchowa.

W „Erynie” znów mamy to wszystko, co dla Krajewskiego charakterystyczne: kwestia Żydów i ich prześladowania, motyw gry w szachy, motyw epileptyka, wszechobecne ladacznice i wyuzdany seks, obsesja jelit wydobytych z powłoki brzusznej, specyficzne i nader wymyślne tortury. Tym razem akcja dzieje się przede wszystkim we Lwowie, którego topografia dokładnie jest przedstawiona....