Niezła, ale bez rewelacji. Rzeczywiście ciekawe śledztwo, ale zdecydowanie za dużo tu:
- życia prywatnego śledczych (dzieci, praca żony itp. Poza tym, jeśli już zostało pokazane tak szczegółowo życie śledczego, to trochę się przyczepię do jego żony. Z całym szacunkiem dla jej pracy, ale ona miała jednak większą elastyczność i powinna wywierać mniejszą presję na męża. Sorry, ale śledczy nie może przerwać np. akcji aresztowania przestępcy, bo musi dzieci odebrać z przedszkola)
- rozgrywek wewnątrz policji, polityki
Ta książka to raczej nie kryminał, tylko opowieść o życiu policjantów. Samo dochodzenie jest tak samo ważne jak cała reszta ich życia, a ja takich proporcji nie lubię. Chcę czytać o śledztwie.
Poza tym nie zauważyłam, żeby było wyjaśnione, w jaki sposób Roma została zmuszona do samobójstwa. A tego już zdecydowanie nie lubię. Jeśli jest intryga kryminalna, to chciałabym, aby została doprowadzona do końca, z wyjaśnieniem wszystkich wątków i zagadek.
Fajna postać inspektora.

Niezła, ale bez rewelacji. Rzeczywiście ciekawe śledztwo, ale zdecydowanie za dużo tu:
- życia prywatnego śledczych (dzieci, praca żony itp. Poza tym, jeśli już zostało pokazane tak szczegółowo życie śledczego, to trochę się przyczepię do jego żony. Z całym szacunkiem dla jej pracy, ale ona miała jednak większą elastyczność i powinna wywierać mniejszą presję na męża. Sorry,...

Znalazłem w koszu z książkami, w Kerfurze (za 6.99 PLN) i przyznaję, że czytało mi się lepiej niż niejeden 5x droższy 'hit z Empiku'. Ciekawa sprawa kryminalna, interesujące (niektóre) postaci. Nużące jedynie momenty z życia prywatnego głównego bohatera (sprawy dot. Żony, dzieci, wyjazd do rodziców) czy nieco rozwlekłe opisy. które wtrącone zostały jakby na siłę. Zakończenie sensowne i dobrze podsumowujące całą kryminalną sprawę.

Znalazłem w koszu z książkami, w Kerfurze (za 6.99 PLN) i przyznaję, że czytało mi się lepiej niż niejeden 5x droższy 'hit z Empiku'. Ciekawa sprawa kryminalna, interesujące (niektóre) postaci. Nużące jedynie momenty z życia prywatnego głównego bohatera (sprawy dot. Żony, dzieci, wyjazd do rodziców) czy nieco rozwlekłe opisy. które wtrącone zostały jakby na siłę....

Po trzykroć tak! Świetna książka w swoim gatunku, a może nie tylko. To nie jest gra na zdobycie znudzonej sobą, żądnej krwi i igrzysk ( najlepiej z pruciem flaków i mlaskaniem) publiki.
To ciekawi bohaterowie, sprawny i poprawny język, tło polityczne z zarysowanymi układami i układzikami, spektrum ludzkich cech i motywacji, sporo nienachalnego humoru.
Talent podparty rzetelną robotą - perełka.

Po trzykroć tak! Świetna książka w swoim gatunku, a może nie tylko. To nie jest gra na zdobycie znudzonej sobą, żądnej krwi i igrzysk ( najlepiej z pruciem flaków i mlaskaniem) publiki.
To ciekawi bohaterowie, sprawny i poprawny język, tło polityczne z zarysowanymi układami i układzikami, spektrum ludzkich cech i motywacji, sporo nienachalnego humoru.
Talent podparty...

"Granatowa krew" to kryminał mocno osadzony w polskiej (ale fikcyjnej) rzeczywistości. Głównym bohaterem jest komisarz z komendy stołecznej policji, który z uwagą i dociekliwością podchodzi do każdej, nawet najprostszej z pozoru, sprawy. Jest to postać od razu budząca sympatię, przez co z przyjemnością towarzyszy mu się w śledztwie.

Wychodzące na jaw nowe fakty przyciągają i przyspieszają czytanie, nie czuć jest tych prawie pięciuset stron. Sieć powiązań i zależności między postaciami jest bardzo rozwinięta, przez co warto dobrze skupić się, żeby to wszystko zapamiętać. Ja pod koniec zaczęłam się gubić i bardzo pomogło mi podsumowanie zrobione prze głównego bohatera.

Ostatecznie mogę polecić. To bardzo udany debiut i widać, że zostało włożone w niego bardzo dużo pracy. Jeśli macie ochotę na policyjny kryminał ze skomplikowaną intrygą, to książka dla Was.

Zapraszam także na mojego bookstagrama: www.instagram.com/_naczytalia/.

"Granatowa krew" to kryminał mocno osadzony w polskiej (ale fikcyjnej) rzeczywistości. Głównym bohaterem jest komisarz z komendy stołecznej policji, który z uwagą i dociekliwością podchodzi do każdej, nawet najprostszej z pozoru, sprawy. Jest to postać od razu budząca sympatię, przez co z przyjemnością towarzyszy mu się w śledztwie.

Wychodzące na jaw nowe fakty przyciągają...

Bardzo przyjemny kryminał. Seria pozornie oczywistych zgonów budzi wątpliwości komisarza Roberta Nemhausera. Wyczerpany policjant postanawia rozwiązać tę zagadkę próbując jednocześnie godzić to z dorywczą pracą kucharza i życiem rodzinnym zdominowanym przez synów, bliźniaków z piekła rodem.
Ciekawy główny bohater, bardzo fajnie napisane dialogi i szczegółowo opisany drugi plan -tak bohaterowie jak i samo miasto Warszawa - sprawia, że czyta się tę książkę bardzo szybko. Mnie ujęli zwłaszcza Mario, partner Nemhausera i Dunia, sekretarka komendanta, będąca połączeniem Panny Lemmon i Moneypenny. Fakt, że pod koniec liczba motywów, postaci i dygresji zaczyna być trochę męcząca, ale i tak uważam, że to bardzo dobry kryminał.

Bardzo przyjemny kryminał. Seria pozornie oczywistych zgonów budzi wątpliwości komisarza Roberta Nemhausera. Wyczerpany policjant postanawia rozwiązać tę zagadkę próbując jednocześnie godzić to z dorywczą pracą kucharza i życiem rodzinnym zdominowanym przez synów, bliźniaków z piekła rodem.
Ciekawy główny bohater, bardzo fajnie napisane dialogi i szczegółowo opisany drugi...

Kryminał i gotowanie są doskonałą parą! Zupełnie inny ten komisarz od naszych smutnych nieszczęśliwych komisarzy.

Kryminał i gotowanie są doskonałą parą! Zupełnie inny ten komisarz od naszych smutnych nieszczęśliwych komisarzy.

5-5,5

5-5,5

Wiktora Hagena (pod tym pseudonimem ukrywa się Leszek K. Talko) wygrzebałam dość przypadkowo i jestem zachwycona. Dawno nie poznałam w polskiej literaturze tak dobrze skonstruowanego technicznie policyjnego śledztwa i samej postaci śledczego.

Robert Nemhauser - główny bohater Granatowej krwi to funkcjonariusz stołecznej policji, ojciec bliźniąt, mąż Pauli. Po godzinach dorabia sobie jako kucharz w restauracji znajomego. Jedyne jego prywatne problemy, z jakimi będziemy mieć do czynienia, to problemy finansowe oraz permanentny brak czasu. Ludzkie i zrozumiałe. I bardzo dobrze! W końcu! Nemhauser nie będzie pił, nie będzie brał środków uspokajających, aby móc zasnąć w nocy, żadne demony przeszłości nie zakłócą jego pracy. Ma problemy z matką, bo kto ich nie ma; nie rzutują one jednak na jego relacje ze społeczeństwem. Koledzy w pracy kpią z jego blond loczków, tak odstających od policyjnego wizerunku. Sam zainteresowany średnio się tym jednak martwi.

Wszystko to sprawia, że w obliczu dzisiejszych powieści kryminalnych, policjant wykreowany przez Hagena jest zupełnie nietypowy...

A jednak: w tej jego nietypowości ukrywa się zupełnie zwyczajny glina. Nemhauserowi zależy na byciu przyzwoitym. Odstaje od karierowiczów skupionych na wynikach, ale też za sprawą swojego największego atutu - myślenia „trochę w poprzek”, jak określa to jego przełożony. Nemhauser jest policjantem bystrym, inteligentnym i myślącym przede wszystkim. Jego prawie całkowitym przeciwieństwem jest Mario. To nieokrzesany, niecierpliwy i momentami zbyt brutalny partner Nemhausera. Dopasowany przez autora trochę sztampowo, na zasadzie „przeciwieństwa się uzupełniają”, a jednak według dobrego klucza, bo zupełnie mi to nie przeszkadza.

To właśnie ta para musi rozwikłać skomplikowaną sprawę pozorowanych samobójstw. Słowa „skomplikowany” używam z pełną premedytacją. Granatową krew starałam się czytać najwolniej jak się dało - po pierwsze, ze względu na przyjemność z lektury i językowej sprawności autora, po drugie zaś, ze względu na złożoność intrygi. Przy okazji nie jest ona jednak przekombinowana. Rozwiązanie, w stosunku do całości przeprowadzonego śledztwa, jest spójne i logiczne.

W dzisiejszych czasach, kiedy polski rynek czytelniczy zalała prawdziwa fala różnych wątpliwej jakości kryminałów, Wiktor Hagen staje się naprawdę szczęśliwym od tej reguły wyjątkiem. Nie sposób nie zwrócić uwagi na bardzo sprawny sposób pisania autora: zdania krótkie, treściwe, ale nie przypominające serii z kałasznikowa. Fabuła skomplikowana, ale nie przekombinowana. Bohaterowie sensowni. Narracja pozbawiona irytujących wtrętów językowych i manier.

Na płaszczyźnie akcji: jedno z drugiego wynika, płynność stylu i akcji zwraca uwagę, a temat - nad wyraz interesujący.

Wiktora Hagena (pod tym pseudonimem ukrywa się Leszek K. Talko) wygrzebałam dość przypadkowo i jestem zachwycona. Dawno nie poznałam w polskiej literaturze tak dobrze skonstruowanego technicznie policyjnego śledztwa i samej postaci śledczego.

Robert Nemhauser - główny bohater Granatowej krwi to funkcjonariusz stołecznej policji, ojciec bliźniąt, mąż Pauli. Po godzinach...

Nie dałam rady, nie dotarłam nawet do połowy. Już dawno żadna książka mnie tak nie rozczarowała.

Nie dałam rady, nie dotarłam nawet do połowy. Już dawno żadna książka mnie tak nie rozczarowała.

Oj, polubiłam Nemhausera - nietypowego policjanta, polubiłam Maria, polubiłam wreszcie historię, sięgającą do lat 70-tych i ich tajemnic. Granatowa krew wciąga sprawnie napisaną opowieścią, ciekawymi bohaterami, jak i specyficznym humorem.

Oj, polubiłam Nemhausera - nietypowego policjanta, polubiłam Maria, polubiłam wreszcie historię, sięgającą do lat 70-tych i ich tajemnic. Granatowa krew wciąga sprawnie napisaną opowieścią, ciekawymi bohaterami, jak i specyficznym humorem.