Shannon ma cały świat u stóp, nieziemską urodę, spektakularną karierę supermodelki i majątek ustawiający doczesność kilku jej pokoleń, kiedy za cel obiera ją sobie psychopata z bronią. Teraz bez połowy twarzy przemyka po szpitalnych korytarzach, zapisując zjadliwe złote myśli na podręcznych karteczkach. Wszystko do czasu, gdy w gabinecie logopedy spotyka Brandy Alexander, zjawiskowego transwestytę, który zabierze ją w podróż do granic nierozsądku. W towarzystwie królowej życia i przystojnego Alfa Romeo będą odwiedzać wszystkie wystawne rezydencje na sprzedaż, kradnąc porozkładane po kątach leki i szukając sensu życia, który nie istnieje.

Wybuchowy koktajl scen nieograniczonych logiką i klasycznym następstwem czasów przeniesie nas w obrazowanie rodem z kolorowego pisemka, gdzie obok mody, seksu i celebrytów, znajdzie się tania sensacja, podkreślona śmiercią i golizną. Nielinearną akcję przerwą okrzyki paparazzich, relacje z sesji zdjęciowych, albo przebiegu operacji plastycznej. Gdzieś pomiędzy kiczem, hałasem i pulsującym kolorem znajdzie się rozrastająca się w niekontrolowany sposób historia exmodelki i całej reszty towarzystwa. Palahniuk opowie ją jednak tylko po to, by znów podkreślić jak mało znaczą o nas własne wyobrażenia. Stąd katalog barwnych postaci okaże się pretekstem do wyśmiania wartości tożsamości.

Nie oszczędzi nikogo: gejów, transwestytów i nabożnych rodzin ofiar, chorych na aids i pięknych panienek, pięknych panów, bogaczy i biedoty. Podniesie do absurdu współczesny konsumpcjonizm, przepych i podążanie za trendami. Wytknie hipokryzję, wyśmieje bezsens istnienia, kulturę jako źródło cierpień. Na tę ostatnią znajdzie rewolucyjne lekarstwo w otumanieniu bólem, głupotą i kompletnie niepotrzebnymi pragnieniami. Wszystko, by w ogólnym rozrachunku zadziałać czystym absurdem, podjąć próbę z góry niemożliwą do powodzenia, wyleczyć z cierpienia cierpieniem.

Jak mantra powróci motyw ludzi-opowieści, będących niczym więcej ponad kreowane na zawołanie historie. Kalejdoskop co rusz wymienianych imion bohaterów, podkreśli tylko wszechobecne kłamstwo, w które chcemy wierzyć dla świętego spokoju. Niewidzialne potwory to w końcu to, czego nie chcemy zobaczyć, a co uparcie ukrywa się za tiulami woalek Shannon bez twarzy. To w istocie prosta metafora obrzydliwej rzeczywistości, podmalowanej szminką i zapomnianej w kolejnym narkotycznym tripie.

Jak przystało na pierwszą powieść „Niewidzialne potwory” nie są bez wad. I nie chodzi tu o styl, bo ten jak zwykle jest fenomenalny, ani o temat, bo w swoim szaleństwie jest zawsze aktualny, a oskarżycielski palec wymierzony w samo centrum grzechów świętego świata. Mając jednak za sobą większość książek Palahniuka, pora postarać się o ranking tych gorszych i lepszych - „Niewidzialne potwory” nie zaskakują mimo hiperszybkich zwrotów akcji tej tragikomedii pomyłek, nie wzbudzają emocji, fundowanych w „Opętanych”, czy „Rancie”. Wniosek jest prosty, warto od nich zacząć, by oswoić się z wizją rzeczywistości serwowaną przez Palahniuka. W innym wypadku można dojść do smutnego wniosku, że nawet jego czyste szaleństwo może się kiedyś przejeść.

Shannon ma cały świat u stóp, nieziemską urodę, spektakularną karierę supermodelki i majątek ustawiający doczesność kilku jej pokoleń, kiedy za cel obiera ją sobie psychopata z bronią. Teraz bez połowy twarzy przemyka po szpitalnych korytarzach, zapisując zjadliwe złote myśli na podręcznych karteczkach. Wszystko do czasu, gdy w gabinecie logopedy spotyka Brandy Alexander,...