W szkole wojskowej jest prawie tak jak w wojsku, tylko kadeci są młodsi. U nas na młodych mówi się „koty”. Tam są „psy”. Psy można bić, odbierać im papierosy i alkohol, zmuszać do śpiewania, ścielenia łóżek… Początkowo sądziłam, że do szkoły chodzą przynajmniej 18- 19-latkowie. Myliłam się. Ta szkoła to gimnazjum. Najstarsi mają 17 lat, a już zachowują się jak kryminaliści i alkoholicy.
Poeta, Niewolnik, Jaguar, Boa, Kędzior, Cava i inni. Różni ich wszystko: doświadczenia z dzieciństwa, rodzice, cechy charakteru… Łączy ich jedna sypialnia w szkole wojskowej.
Llosa przeplata retrospekcję z teraźniejszością. Dodatkowo w przeszłości chłopcy widnieją pod swoimi prawdziwymi imionami, a w teraźniejszości najczęściej pod ksywkami. Trzeba więc uważać, żeby się nie pogubić.
Zaczynając czytać „Miasto i psy” czegoś mi brakowało. Niby wszystko było tak jak w innych przeczytanych przeze mnie powieściach Llosy, ale jednak czegoś brakowało, tego „czegoś”. Jednakże należy pamiętać, że to debiut Llosy. I mimo braku tego „czegoś” w pierwszej części, Llosa nadrabia to wciągającą akcją w drugiej.
„Miasto i psy” ukazuje trudy dojrzewania i szukania siebie, tego, co dobre i tego, co złe. Chłopcy uczą się czym jest przyjaźń, lojalność, szacunek do innych lub odwrotnie. Życie i szkoła zadaje im trudną lekcję i tylko od nich zależy, co z niej wyniosą i jak pokierują swoim życiem. Llosa nikogo nie potępia i nie przekreśla już na samym początku. Zadatek na kryminalistę może stać się porządnym człowiekiem, a dobry chłopak może nie dożyć jutra…

W szkole wojskowej jest prawie tak jak w wojsku, tylko kadeci są młodsi. U nas na młodych mówi się „koty”. Tam są „psy”. Psy można bić, odbierać im papierosy i alkohol, zmuszać do śpiewania, ścielenia łóżek… Początkowo sądziłam, że do szkoły chodzą przynajmniej 18- 19-latkowie. Myliłam się. Ta szkoła to gimnazjum. Najstarsi mają 17 lat, a już zachowują się jak kryminaliści...