Swoje wydanie "Doktora Piotra", autorstwa Stefana Żeromskiego z 1945 roku dorwałam około rok temu, u jednego ze sprzedawców, przy ulicy Podwalnej we Lwowie.
Żeromski to pisarz, którego albo się kocha, albo nienawidzi. W opinii większości czytelników jawi się jako nudziarz i moralista. Osobiście nigdy nie poddawałam się tym uprzedzeniom, a za namową mojej siostry, dla której jest jednym z ukochanych pisarzy, sukcesywnie nadrabiałam zaległości w jego dziełach.
Na pytanie za co uwielbiam Żeromskiego najbardziej, niech odpowie on sam:
" Światło księżycowe przestrzeliwszy grubą warstwę szronu, co zabielił szyby niby wapno, stoi na powierzchniach starych gratów, dwu ścian, części sufitu i podłogi, bez ruchu, jakby z zimna skostniało, takie samo zapewne, jakie oświetlać musi tej nocy kłody gnijące na dnie wód przywalonych lodem." Niezmierzona wrażliwość na detal powoduje, że moje serce jednak mięknie przy jego opowieściach.
Przyznam, że powoli zaczynam tęsknić za Lwowem i pewnie niedługo wybiorę się tam znowu. To urzekające miasto, którego czarowi poddał się swego czasu również Żeromski i zachwalał jego piękno w listach do wtedy jeszcze narzeczonej, a później żony-Oktawii z Radziwiłłów Rodziewiczowej.

Swoje wydanie "Doktora Piotra", autorstwa Stefana Żeromskiego z 1945 roku dorwałam około rok temu, u jednego ze sprzedawców, przy ulicy Podwalnej we Lwowie.
Żeromski to pisarz, którego albo się kocha, albo nienawidzi. W opinii większości czytelników jawi się jako nudziarz i moralista. Osobiście nigdy nie poddawałam się tym uprzedzeniom, a za namową mojej siostry, dla...