Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę to napisać - w trakcie czytania kilkukrotnie wyszukiwałam w internecie informacji o bohaterach książki - nie dość, że większość z nich istaniała naprawdę, to na dodatek autorka opisała ich losy prawie 1:1.

Książki Paszyńskiej rzeczywiście przypominają mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do czynienia z ludźmi prawdziwymi i nie do końca idealnymi. Każdy bohater ma jakąś mniejszą lub większą skazę i to lubię.
"Córka gniewu" to ostatni tom z trylogii Osmańskiej. Wartka akcja, ciekawi bohaterowie, do tego historia Imperium Osmańskiego, którą szczerze mówiąc trochę przespałam w szkole.
Akcja porywa, choć robi się już trochę przewidywalna - autorka ma tendencję do happy endów, choć potrafi po drodze uśmiercić bohaterów z pierwszego szeregu. Do tego nauczona przykładem cyklu "Owoc granatu" gdzieś podświadomie czekałam na ponowne spotkanie tytułowej córki gniewu z ukochanym i dzieckiem.
Jelena nadal trochę mnie irytowała swoim postępowaniem, choć rzeczywiście usprawiedliwia ją fakt, że była samotna i zawieszona pomiędzy dwoma światami, w których nie było dla niej miejsca i nadziei.

Niezmiennie natomiast pałam jakąś sympatią do Sokoła - ta postać bardzo się autorce udała.

Co jeszcze warto wspomnieć to to, że język autorki jest bogaty, subtelny, plastyczny, zdania składa zgrabnie i naprawdę czyta się z przyjemnością.

Polecam naprawdę każdemu!

Muszę to napisać - w trakcie czytania kilkukrotnie wyszukiwałam w internecie informacji o bohaterach książki - nie dość, że większość z nich istaniała naprawdę, to na dodatek autorka opisała ich losy prawie 1:1.

Książki Paszyńskiej rzeczywiście przypominają mi prozę Falconesa. Obsadza boh...

Rozwiń

Zwiń

Książki Paszyńskiej zaczynają coraz bardziej przypominać mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do czynienia z ludźmi prawdziwymi i nie do końca idealnymi. Każdy bohater ma jakąś mniejszą lub większą skazę i to lubię.
"Krwawe morze" to drugi tom z trylogii Osmańskiej. Wartka akcja, ciekawi bohaterowie, do tego historia Imperium Osmańskiego, którą szczerze mówiąc trochę przespałam w szkole.
Akcja porywa, choć robi się już trochę przewidywalna - autorka ma tendencję do happy endów, choć potrafi po drodze uśmiercić bohaterów z pierwszego szeregu.
Jelena trochę mnie irytowała swoim postępowaniem, z drugiej strony to typowe zachowania dla dojrzewającej nastolatki.
Niezmiennie natomiast pałam jakąś sympatią do Sokoła - ta postać bardzo się autorce udała.

Co jeszcze warto wspomnieć to to, że język autorki jest bogaty, subtelny, plastyczny, zdania składa zgrabnie i naprawdę czyta się z przyjemnością.

Polecam naprawdę każdemu!

Książki Paszyńskiej zaczynają coraz bardziej przypominać mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do czynienia z ludźmi prawdziwymi i nie do końca idealnymi. Każdy bohater ma jakąś mniejszą lub większą skazę i to lub...

Rozwiń

Zwiń

Książki Paszyńskiej zaczynają coraz bardziej przypominać mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do czynienia z ludźmi prawdziwymi i nie do końca idealnymi. Każdy bohater ma jakąś mniejszą lub większą skazę i to lubię.
"Cień sułtana" to pierwszy tom z trylogii osmańskiej. Wartka akcja, ciekawi bohaterowie, do tego historia imperium osmańskiego, którą szczerze mówiąc trochę przespałam w szkole.
Akcja porywa, co prawda rozkręca się powoli, ale jak już nabierze rozpędu, to o rany! :) Kilka ostatnich rozdziałów dosłownie wbiło mnie w fotel; nie sądziłam, że główny bohater skrywa jeszcze tyle tajemnic. :)
Co jeszcze warto wspomnieć to to, że język autorki jest bogaty, subtelny, zdania składa zgrabnie i naprawdę czyta się z przyjemnością.

Polecam naprawdę każdemu!

Książki Paszyńskiej zaczynają coraz bardziej przypominać mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do czynienia z ludźmi prawdziwymi i nie do końca idealnymi. Każdy bohater ma jakąś mniejszą lub większą skazę i to lub...

Rozwiń

Zwiń