Pierwsze pytanie, które zadaję sobie dotyczy tego, o czym jest ta książka. Z opisu: „Camila Sosa Villada opowiada w niej o doświadczeniu transpłciowości”. Nie czuję, że tak to jest do końca. Bo niby książka jest o osobie transpłciowej funkcjonującej wśród innych osób transpłciowych. Ale to tak, jakby książką o całej służbie zdrowia nazwać książkę o pielęgniarkach z poradni POZ.
Cała „barwna hałastra”, wśród której żyje bohaterka, stanowi tylko pewien specyficzny wycinek społeczności osób nieheteronormatywnych. Do tego ze sporym akcentem na sexworking w jego najbardziej dla mnie frustrującej i wulgarnej formie. Świadczenie usług w miejscach publicznych, typu krzaki w parku czy zaparkowane auto, stanowi formę mało akceptowalną chociażby ze względy na charakter higieniczny i estetyczny i mało mi się kojarzy z wymiarem zawodowym, tylko bardziej z popędowym. Tak samo jak nie każdy streetfood zjem, gdyż nie będzie mi odpowiadała forma przygotowania.
Książka całkiem dobrze wybrzmiewa w formie literackiej. Pasuje do niej określenie literatura piękna, chociaż też zastanawiam się czy nie nosi bardziej formę artystycznego i fabularyzowanego reportażu. Natomiast wciąż nie jestem w stanie przekonać się tematycznie. Co czuję po przeczytaniu – smutek w aspekcie „bycia” oraz niesmak w zakresie „sposobu bycia”. Jak też po przeczytaniu towarzyszy mi zmęczenie formą i treścią oraz trochę żalu do siebie z tym podejmowaniem wyzwań czytania książek nieoczywistych i ambitnych.
PS słuchanie „Lubiewo” wynikło w trakcie sięgania po „Kurewny”. W konsekwencji tylko spotęgowało niesmak.

Pierwsze pytanie, które zadaję sobie dotyczy tego, o czym jest ta książka. Z opisu: „Camila Sosa Villada opowiada w niej o doświadczeniu transpłciowości”. Nie czuję, że tak to jest do końca. Bo niby książka jest o osobie transpłciowej funkcjonującej wśród innych osób transpłciowych. Ale to tak, jakby książką o całej służbie zdrowia nazwać książkę o pielęgniarkach z poradni...

Brawurowa proza Camili Sosy Villady, w której odnajdują się fascynacja autorki Federico Garcią Lorką, Gabrielą Mistral, Pedro Almodovarem, Genetem i Cocteau. Na polskim podwórku autorce byłoby blisko do Witkowskiego. Ta proza rozsadza granice płci, gatunku, tu ludzie zamieniają się w ptaki, bohaterki same dobierają się w rodziny, wychowują dzieci. Mówiąc językiem Almodovara, rządzi tu „ prawo pożądania „ . To ono uruchamia życie kurewn, wpędza je w kłopoty, ale też jest ich siłą witalną.
Wyrazy uznania dla tłumaczki Marii Brody. Język tej prozy żyje, pulsuje, przekracza granice, jest dosadny, prowokujący. Bohaterka Camila sama to dostrzega : „ My również tworzymy, w pierwszym rzędzie język. Mowę mam po części własną. Mowa jest moim dziedzictwem. Sama do mnie przyszła, ja się o nią nie starałam, więc należy do mnie/…/ Zamierzam ją łamać, niszczyć, mącić, infekować, destabilizować, siekać, a następnie wskrzeszać tak często, jak będzie trzeba : wszystko, co jest dobre w świecie, zasługuje na swój wyraz, na właściwą sobie mowę”.
Kolorowy świat blichtru i brokatu kurewn ma jednakże swoje drugie dno. To przejmująca opowieść o wykluczeniu, przemocy, agresji, nietolerancji. Tę spiralę przemocy nakręca rodzina, jej eskalacja społeczna nastąpi w finale. Bohaterka Camila mówi o sobie: „ Najbardziej mnie bolał mój uraz do świata”. „ Kurewny” mają elementy autobiograficzne, ale można przywołać tu zdania z „ Dziennika złodzieja” Geneta : „ Skoro idąc za odruchem serca, wybrałem sobie świat, który jest mi drogi, wolno mi chyba doszukiwać się w nim wszelkich możliwych znaczeń”.
„Kurewny” pokazują barwny, kolorowy świat, ale też jego drugie dno : tragiczną podszewkę. W świetnym posłowiu „ Dzikość serca „ Maciej Stroiński przywołuje jeszcze inny trop interpretacyjny : „ Kurewny” przypominają filmy przyrodnicze i studia z antropologii kulturowej. Świat ludzki i zwierzęcy nieustannie się tu przenikają: psy, ptak, wilczyca są pełnoprawnymi bohaterami opowieści.
Świetna proza i mam nadzieję, że tytułowe” krewny” zagoszczą w polszczyźnie.

Brawurowa proza Camili Sosy Villady, w której odnajdują się fascynacja autorki Federico Garcią Lorką, Gabrielą Mistral, Pedro Almodovarem, Genetem i Cocteau. Na polskim podwórku autorce byłoby blisko do Witkowskiego. Ta proza rozsadza granice płci, gatunku, tu ludzie zamieniają się w ptaki, bohaterki same dobierają się w rodziny, wychowują dzieci. Mówiąc językiem...

Słodko-gorzka opowieść, którą powinni przeczytać wszyscy nietolerujący "inności" w jakimkolwiek aspekcie, z dużym naciskiem na dyskryminację seksualną. Autorka wulgarnym językiem przedstawiła cierpienie, wrażliwość i uczucia bohaterek wciąż nieakceptowanych i potępianych we współczesnym świecie. Polecam!

Słodko-gorzka opowieść, którą powinni przeczytać wszyscy nietolerujący "inności" w jakimkolwiek aspekcie, z dużym naciskiem na dyskryminację seksualną. Autorka wulgarnym językiem przedstawiła cierpienie, wrażliwość i uczucia bohaterek wciąż nieakceptowanych i potępianych we współczesnym świecie. Polecam!

Mistrzostwo świata. Dużo jest ostatnio literatury queerowej, która uderza w poważne tony i nie eksploruje tego, co dla mnie w byciu queer jest najbardziej interesujące - kamp i zabawa. "Kurewny" przekłuwają smutek śmiechem. Ta powieść Cię wzruszy, ale też sprawi, że będziesz się chichrać jak zbakany bączek świdrujący na różowym piedestale. O taką kłirową literaturę walczymy.

Mistrzostwo świata. Dużo jest ostatnio literatury queerowej, która uderza w poważne tony i nie eksploruje tego, co dla mnie w byciu queer jest najbardziej interesujące - kamp i zabawa. "Kurewny" przekłuwają smutek śmiechem. Ta powieść Cię wzruszy, ale też sprawi, że będziesz się chichrać jak zbakany bączek świdrujący na różowym piedestale. O taką kłirową literaturę...

Seks, prostytucja, genitalia. Ostatnio za często trafiam takie książki, choć opis jest dość jasny, to trend literacki jest już ewidentny.

Seks, prostytucja, genitalia. Ostatnio za często trafiam takie książki, choć opis jest dość jasny, to trend literacki jest już ewidentny.