Jeśli miałbym nazwać jakąś książkę fantasy "odchamiaczem", z pewnością ten tytuł przypadłby "Księdze Nowego Słońca" autorstwa Gene Wolfe'a. Jej wszystkie części naszpikowane są metaforami, przemyśleniami bohatera i długimi dywagacjami filozoficznymi.

Głównym motywem KND jest droga. Główny bohater wyrusza w podróż, która zmienia jego pogląd na świat. Mamy do czynienia z naprawdę rewelacyjną dynamiczną postacią.

"Księga Nowego Słońca" jest pisana w formie pamiętnika Severiana, którego pamięci nie umyka nic. Z łatwością może przypomnieć sobie każdy szczegół ze swojego życia, a nieraz nawet może się we wspomnienia "wchłaniać".

"Cień Kata", pierwsza część cyklu, rozpoczyna się bardzo chaotycznie. Nie ma tu mowy o lekkim wstępie, jesteśmy od razu rzucani na głęboką wodę. Ale jaką wodę!

Co prawda pierwsze kilka rozdziałów było istną mordęgą, to cały czas uwagę przykuwał klimat powieści. Z łatwością można było się wczuć w lekko mroczny klimat całej konfraterni, jednak równie łatwo można się było w tym po prostu zgubić. Przypomina to trochę jedzenie mdłego w smaku cukierka tylko po to, by dostać się do świetnego nadzienia.

Właśnie, konfraternia. Gene Wolfe opisał pokrótce funkcjonowania zakonów z Cytadeli, miejsca, które w Nessus jest przystanią dla Autarchy, władcy całej krainy.

Zgromadzenie Poszukiwaczy Prawdy i Skruchy, czyli kaci, opisani są rewelacyjnie. Oczami Severiana poznajemy całą strukturę i funkcjonowanie bractwa, które w tym świecie nie zostało przedstawione jako rzecz negatywną. Wręcz przeciwnie. W większości powieści możemy się spotkać ze stereotypem, że kat jest kimś złym, bo zabija. Wolfe pokazuje nam zwykłą osobę, która po prostu robi co się im każe. Nic mniej, nic ponadto. Tak jak zwykły specjalista. To inni ludzie są opisani jako potwory, które rzucają swoich bliźnich w kacią paszczę z byle jakiego powodu. Na ten fakt wskazuje jeszcze nazywanie więźniów "klientami" oraz traktowanie ich z godnością.

To może o postaci słów kilka. Severian początkowo jest dopiero uczniem, jednak jesteśmy świadkami jego inicjacji do samego bractwa. Rzecz jasna żadna powieść nie może się obejść bez jakiegoś zwrotu w życiu głównego bohatera. Młody kat staje się świadkiem ekshumacji ciała w Nekropolii i ratuje jednego ze sprawców przed niechybną śmiercią.

Zakończenie całej "Księgi Nowego Słońca" poznajemy praktycznie już na samym początku, ale nie zmniejsza to radości z czytania, wręcz przeciwnie, chcemy jak najszybciej dotrzeć do samego końca.

"Cień Kata" oraz jego kontynuacje zdecydowanie nie są powieścią dla wszystkich. Ilość metafor i dywagacji jest ogromna, a czytelnik przyzwyczajony do współczesnej Fabrykowej papki może przez to nie przebrnąć. Ale jeśli wam to nie przeszkadza i przebrniecie przez te kilkadziesiąt stron, to cała historia spędzi wam sen z powiek.

Jeśli miałbym nazwać jakąś książkę fantasy "odchamiaczem", z pewnością ten tytuł przypadłby "Księdze Nowego Słońca" autorstwa Gene Wolfe'a. Jej wszystkie części naszpikowane są metaforami, przemyśleniami bohatera i długimi dywagacjami filozoficznymi.

Głównym motywem KND jest droga. Główny bohater wyrusza w podróż, która zmienia jego pogląd na świat. Mamy do czynienia z...