Jakoś tak już od pewnego czasu mamy, że słowo prawica nie wzbudza entuzjazmu w naszych sercach. Zycie przylepiło mu w naszych głowach uniwersalną meta gębę Janusza Kowalskiego, zlaną z dziesiątek gęb jego poprzedników i jak sądzimy przyszłych gęb jego naśladowców z kolejnych pokoleń politykierów. Jest to dla nas zjawisko o tyle smutne, że idee, którymi owi dżentelmeni tak ochoczo wycierają sobie usta, są dla nas prawdziwie istotne i chcielibyśmy wierzyć, że nie całkiem sczezną (pomimo tego ciągłego wycierania) w sercach naszych dzieci i ich rówieśników. Jednocześnie raczej wątpimy aby w czasach brutalnej polaryzacji światopoglądowej była choćby minimalna szansa aby pochodnie tę poniosła w przyszłość ręka przytwierdzona do ciała przyozdobionego także należycie działającą, rozsądną głowa, rozumującą w systemie innym niż tylko kadencyjny..
Przedstawicielem ginącego gatunku takich polityków jest dla nas pan Aleksander Hall. Tu widzimy go na wysokości rządu Suchockiej, a więc z dobrze rozkręconym już Wałęsą w tle i trwającą wojną wszystkich ze wszystkimi. Jawi nam się jako ostoja umiarkowania. Zarówno w warstwie opisu sceny jak i politycznych prognoz. To podziwu godne umiarkowanie jak dziś wiemy zaprowadzi go niebawem na polityczną emeryturę z której napisze czasem jakąś książkę lub parę słów do Rzepy, które my bezpański, pozostawiony samemu sobie, nie stanowiący w tej wojnie niczyjego targetu lud środka, sobie potem z satysfakcją przeczytamy.

Jakoś tak już od pewnego czasu mamy, że słowo prawica nie wzbudza entuzjazmu w naszych sercach. Zycie przylepiło mu w naszych głowach uniwersalną meta gębę Janusza Kowalskiego, zlaną z dziesiątek gęb jego poprzedników i jak sądzimy przyszłych gęb jego naśladowców z kolejnych pokoleń politykierów. Jest to dla nas zjawisko o tyle smutne, że idee, którymi owi dżentelmeni tak...