Rozpoczęłam lekturę “Fundacji” z dużą rezerwą, gotowa na rozczarowanie, które może przynieść powieść fantastyczno-naukowa napisana niespełna 70 lat temu. W końcu powstała 27 lat po wynalezieniu pierwszego telewizora i 5 lat po zaprezentowaniu pierwszego komputera, jaki znamy dziś. Obawy były uzasadnione. Autor nie potrafił przewidzieć, ani sobie wyobrazić, kierunku rozwoju technologii, a prezentowane urządzenia były dość prymitywne. To samo dotyczy opisu świata przedstawionego. Teoretycznie jest on niewyobrażalnie wielki i liczy miliardy ludzkich istnień. Jest tak ogromny, że pojawia się jedynie lakoniczny opis dwóch planet z całego układu. Książka okazała się dla mnie jedynie historią polityczną osadzoną w odległej przyszłości. Jej akcja rozgrywa się wokół osób bezpośrednio zainteresowanych sprawowaniem władzy. Rozbija się głównie wokół dyskusji przy cygarze i szklaneczce alkoholu, w których to mężczyźni próbują przechytrzyć jeden drugiego. Sami bohaterowie są prości i zmieniają się z każdym kolejnym skokiem autora w przyszłość. Także trudno zapamiętać nawet ich imiona. Przez większość czasu zastanawiało mnie, jak ludzkość przetrwała przez te wszystkie tysiąclecia, skoro nie pojawia się żadna kobieta. Nawet w najmniejszej, nieistotnej roli. Dopiero pod koniec autor “postarał się o jakąś dziewczynę”, aby zaprezentować “babskie świecidełka”. Toczący się w tamtej chwili dialog był wstrząsający i fantastycznie odzwierciedlał postrzeganie kobiet przez mężczyzn w ubiegłym stuleciu. Byłam zdruzgotana po tym, jak panna wydała z siebie pełne zachwytu “och!” i tyle. Nic więcej nie powiedziała. Przy tej okazji zostało wspomnianych wiele urządzeń z przyszłości, było “słowem, wszystko, czego potrzebuje gospodyni domowa”, nawet automatyczna zmywarka! Byłam wniebowzięta. Nie zdążyłam się otrząsnąć po tym wstrząsie, a tu pojawiła się druga, kobieca postać, tym razem zgryźliwej małżonki, która na dodatek “niepotrzebnie dramatyzowała”. Odczytałam pełen obelg, krótki dialog między małżonkami, który zakończył się przekupstwem płytkiej żony i nakazem męża, by była już cicho. Polecam feministkom. Także książka wolna jest od wszelkich scen erotycznych, jednak nie przedstawia zdrowych relacji damsko-męskich, których i tak wiele nie znajdziemy.
Rozpoczęłam cykl Fundacji zgodnie z jej wydawniczą chronologią i zakończyłam ją na pierwszej książce. Mimo że powieść liczy zaledwie 200 stron, wielokrotnie pojawiają się w niej skróty dotychczasowych wydarzeń, które miałyby jedynie uzasadnienie przy wielu tomowym dziele, a w tej sytuacji są nad wyraz męczące. Ponadto nie jestem fanką politycznych deliberacji, dlatego całość oceniam bardzo nisko. Szukając pozytywów, doszłam do wniosku, że sam pomysł na fabułę był interesujący. Można ją porównać do obserwowania myszy, próbującej znaleźć wyjście z labiryntu. Jest w niej sporo intryg. Osoby, które lubią śledzić polityczną walkę o stołki, znajdą w niej coś dla siebie.

Rozpoczęłam lekturę “Fundacji” z dużą rezerwą, gotowa na rozczarowanie, które może przynieść powieść fantastyczno-naukowa napisana niespełna 70 lat temu. W końcu powstała 27 lat po wynalezieniu pierwszego telewizora i 5 lat po zaprezentowaniu pierwszego komputera, jaki znamy dziś. Obawy były uzasadnione. Autor nie potrafił przewidzieć, ani sobie wyobrazić, kierunku rozwoju...