"... ale dobra opowieść nie kończy się, tylko otwiera drzwi do następnych opowieści."
Tak. To prawda. Opowieść ta została wewnątrz mnie. To jak pamięć o kimś bliskim, z którym musieliśmy się pożegnać na zawsze.

"... ale dobra opowieść nie kończy się, tylko otwiera drzwi do następnych opowieści."
Tak. To prawda. Opowieść ta została wewnątrz mnie. To jak pamięć o kimś bliskim, z którym musieliśmy się pożegnać na zawsze.

Za sprawą powieści „Sami i pragnienie wolności” autorstwa Rafika Schamiego przeniesiemy się do Syrii, a dokładniej do biednej, chrześcijańskiej dzielnicy Damaszku. Tam dorastali Szarif i Sami. Urodzeni przez inne matki, ale tego samego dnia. I Niczym bliźniacy połączeni braterstwem dusz. Na przykładzie tej dwójki pisarz pokazuje, jak to jest dorastać w dyktaturze. Że rodzi ona bunt, bo pragnienie wolności jest wpisane w człowieczeństwo.

Powieść „Sami i pragnienie wolności” zaskoczyła mnie. Myślałam, że będzie to opowieść o buntownikach, a dostałam książkę o ludziach. Wbrew pozorom tytułowy Sami nie jest jej centrum, ale stałym punktem. Czy mowa o biednym listonoszu, albo albo lekarzu zaangażowanym w antyrządowe działania, tam zawsze spotkamy Samiego. Czasami zalicza się do rozgrywających opisywane wydarzenia, a czasami jest wyłącznie ich obserwatorem.

Z tego zlepku wspomnień Szarifa (bo powinnam podkreślić, że to on rzekomo opowiada autorowi książki o swojej przeszłości i o Samim) wyłania się obraz życia w państwie totalitarnym. Najciekawszy u Rafika Schamiego jest człowiek. Jak mówi bohater jego powieści o pewnym przemytniku: „Stał się dla mnie żywym dowodem na to, że człowiek jest o wiele bardziej skomplikowany niż suma jego widocznych właściwości”[1]. A ja rozciągnęłabym to na szerszą grupę. W powieści tej widzimy jakie skrajne postawy wywołuje u ludzi reżim. Obok strachu i nieufności obserwujemy przepiękną jedność i dbanie o siebie nawzajem. W książce nie brakuje czynu, akcji. Obok codzienny trosk obserwujemy, czasem ocierające się o absurd przejawy łamania praw człowieka. Jednak w moim odczuciu to nie fabuła w dosłownym znaczeniu jest tu najważniejsza. Najważniejszy jest wspomniany już człowiek i jego relacja z bliźnim, którą to dyktatura chce zniszczyć, złamać, upokorzyć wypuszczając szpicli siejących nieufność. Ale obywatel się broni.

„Byłem poruszony, słuchając jego opowieści o Samim, którą snuł z przedziwną lekkością, bez patosu i nigdy nie wymuszając współczucia”[2] Myślę, że ten cytat idealnie podsumowuje powieść „Sami i pragnienie wolności”. Szczególnie na początku sprawia ona beztroskie wrażenie. Rafik Schami nie epatuje brutalnością, chociaż jasno opisuje, jak działa reżim, pod jakim żyją bohaterowie. Nie chce wywołać w czytelniku współczucia, a opowiedzieć o Syryjczykach. I to chyba nawet nie chodzi o to, że czytelnicy maja coś zrozumieć, bo czym usprawiedliwić okrucieństwo władzy, porywanie małych dzieci dla szantażu, albo wydawanie na tortury sąsiada z zazdrości. Ale tak jest. Są ludzie dobrzy i źli, a raczej każdy stara się postąpić po ludzku, aczkolwiek według własnej definicji.

[1] Rafik Schami, „Sami i pragnienie wolności”, przeł. Jacek St. Buras, wyd. Noir sur blanc, Warszawa 2023, s. 196-197.
[2] Tamże, s. 230.

Za sprawą powieści „Sami i pragnienie wolności” autorstwa Rafika Schamiego przeniesiemy się do Syrii, a dokładniej do biednej, chrześcijańskiej dzielnicy Damaszku. Tam dorastali Szarif i Sami. Urodzeni przez inne matki, ale tego samego dnia. I Niczym bliźniacy połączeni braterstwem dusz. Na przykładzie tej dwójki pisarz pokazuje, jak to jest dorastać w dyktaturze. Że rodzi...

Rafik Schami "Sami i pragnienie wolności", przełożył Jacek St. Buras,

Do dziś z niesamowitą nostalgią wspominam "Sofię albo początek wszystkich historii" poprzednią powieść autora, którą kilka lat temu miałam przyjemność przeczytać. Historię Sofii, chrześcijanki zakochanej w Karimie muzułmaninie, który po latach, będzie mógł spełnić daną niegdyś, wtedy jeszcze młodej dziewczynie, obietnicę. Opowieść przepełnioną miłością, namiętnością, ale też grozą zmieniającej się rzeczywistości Damaszku.

Ta utrzymana w pięknej, jakby baśniowej stylistyce narracja, pojawia się również w kolejnej powieści Rafika Schamiego, pisarza urodzonego w Damaszku, tworzącego obecnie w Niemczech.

I tym razem literacka wyobraźnia prowadzi Rafika Schamiego do Syrii. Kiedy czytałam historię Samiego opowiedzianą przez Szarifa – młodego imigranta, a zarazem zamieszkującego tę samą ulicę przyjaciela chłopaka pewnemu, posiadającemu arabskie korzenie pisarzowi, miałam wrażenie, że widzę w nim alter ego autora powieści, a życiorys młodego Syryjczyka da się skonfrontować z niejedną rzeczywistą ludzką historią, doszukując się bliskiego pokrewieństwa z wieloma innymi człeczymi losami, należącymi do tych, którzy pod presją potęgującego się państwowego terroru zmuszeni są wziąć w swoje ręce odpowiedzialność za siebie, społeczeństwo i kraj.

W tej opowieści buzującej młodzieńczą odwagą, budzącym się poczuciem niezależności i chęcią ułożenia sobie normalnego życia jest jednak jeszcze jeden przykuwający uwagę element, a mianowicie niesamowite poczucie braterstwa i siła przyjaźni pomiędzy chłopakami. Sposób, w jaki Szarif opowiada autorowi o Samim, u boku którego przeżył połowę swojego młodego życia nakreśla niezwykłe poczucie panującej pomiędzy nimi wspólnoty przeżyć a także marzeń i pragnień, które zostały zabrane ich pokoleniu Syryjczyków.

Rafik Schami "Sami i pragnienie wolności", przełożył Jacek St. Buras,

Do dziś z niesamowitą nostalgią wspominam "Sofię albo początek wszystkich historii" poprzednią powieść autora, którą kilka lat temu miałam przyjemność przeczytać. Historię Sofii, chrześcijanki zakochanej w Karimie muzułmaninie, który po latach, będzie mógł spełnić daną niegdyś, wtedy jeszcze młodej...

Niekiedy lubię sięgać po pozycje, które wydają mi się nietypowe. Tak właśnie było, gdy jakiś czas temu zobaczyłam zapowiedź najnowszej powieści Rafiego Schamika zatytułowanej „Sami i pragnienie wolności”, wydała mi się ona dosyć intrygująca m.in. za sprawą zarysu opowieści zamieszczonego na jej tylnej okładce.

Autor staje się słuchaczem opowieści młodego Syryjskiego uchodźcy imieniem Szarif, który odmalowuje przed nim, a jednocześnie przed czytelnikami, historię swojej niezwyklej przyjaźni z tytułowym Samim.

Śledzimy niesamowitą zażyłość dwóch chłopców, którzy zawsze i bez względu na wszystko stoją za sobą murem. Wszystko to ukazane jest na tle pełnego różnorodności przedwojennego Damaszku. Przedstawiciele nacji arabskiej współistnieją tutaj z chrześcijanami.

Snuta przez Szarifa opowieść o jego przyjacielu i wspólnych kolejach ich losów pokazana jest przez pryzmat wspomnień i odczuć Syryjczyka. Dowiadujemy się sporo o codzienności bohaterów, szkole z jej niełatwymi realiami oraz o różnorodnych relacjach międzyludzkich wiążących ze sobą różnych ludzi w ich okolicy.

Autor zadedykował swą publikację dzieciom z Dary, które w 2011 roku zapoczątkowały powstanie przeciw panującej wówczas dyktaturze. Szkoda tylko, że na ww. temat w książce niestety nie napisano zbyt wiele…

Według mnie na uwagę zasługują również same tytuły rozdziałów, które patrząc pod kątem opowieści, są dosyć proste, jednak ich alternatywne znaczenie zawiera jakby drugie dno… Dla przykładu: „MARZENIA GĄSIENICY albo Jak niweczy się nadzieje” lub „KAWIARNIA GŁUCHONIEMYCH albo Jak się bronić bez słów” i wiele, wiele innych w podobnym klimacie.

Jeśli macie ochotę na lekturę historii utrzymanej w gawędziarskim stylu, która ukazuje przyjaźń dwóch chłopców, a z biegiem czasu młodych mężczyzn przybliżając przy tym czytelnikowi życie i realia panujące w Syrii i jej okolicach w bardzo wielu aspektach to myślę, że najnowszy tytuł Rafiego Schamika spełni Wasze czytelnicze oczekiwania. Jest to także powieść o pragnieniu bycia wolnym i wielkiej determinacji w dążeniu do jego spełnienia oraz odwadze, która w oczach przyjaciela wynosi głównego bohatera na piedestał, czyniąc z niego swego rodzaju ikonę niniejszej opowieści.


* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2024/01/dazenie-do-wolnosci-jest-wielka-sia.html

Niekiedy lubię sięgać po pozycje, które wydają mi się nietypowe. Tak właśnie było, gdy jakiś czas temu zobaczyłam zapowiedź najnowszej powieści Rafiego Schamika zatytułowanej „Sami i pragnienie wolności”, wydała mi się ona dosyć intrygująca m.in. za sprawą zarysu opowieści zamieszczonego na jej tylnej okładce.

Autor staje się słuchaczem opowieści młodego Syryjskiego...

Autor zadedykował tę powieść „dzielnym dzieciom z Dary, które wiosną 2011 roku wszczęły powstanie, aby pomóc dorosłym chodzić z podniesioną głową”. Dzieciom, których buntownicza postawa wobec szykan i represji syryjskiego reżimu zyskała podziw, sympatię i wsparcie całego demokratycznego świata.

Szkoda, że zapowiadania rebelia znalazła tak niewielkie odzwierciedlenie w książce.

To poruszająca historia małego Syryjczyka żyjącego w okrutnym reżimie. Korupcja, brutalna przemoc, okrutny rygor w szkole – to obraz zatrważającej dyktatury.

Autor nie szokuje nas jednak, nie wywołuje sensacji, nie romantyzuje, po prostu opisuje życie „czarnych” Syryjczyków w chrześcijańskiej dzielnicy Damaszku tuż przed wojną w Syrii. Głównym wątkiem powieści jest przyjaźń między Samim i Scharifem – i to właśnie Scharif opowiada, co przydarzyło się Samiemu.

Sami i jego przyjaciele próbują przeciwstawić się bezwzględnej presji reżimu, pragną wolności, są odważni, zdeterminowani, a jednocześnie umieją wykorzystać nowoczesną technologię i media społecznościowe do realizacji swoich celów. Młodzi ludzie dorastają w okrutnych czasach, ale nie omijają ich zwykłe problemy okresu dojrzewania, przeżywają pierwsze miłości i rozczarowania, uczą się, jak być dobrymi przyjaciółmi oraz podejmują niebezpieczne wyzwania.

Ta historia łapie za serce i każe sobie przypomnieć o dzieciach z Aleppo. Bardzo Wam polecam.

Wydawnictwu dziękuję za egzemplarz do recenzji.

Autor zadedykował tę powieść „dzielnym dzieciom z Dary, które wiosną 2011 roku wszczęły powstanie, aby pomóc dorosłym chodzić z podniesioną głową”. Dzieciom, których buntownicza postawa wobec szykan i represji syryjskiego reżimu zyskała podziw, sympatię i wsparcie całego demokratycznego świata.

Szkoda, że zapowiadania rebelia znalazła tak niewielkie odzwierciedlenie w...

Autor poznaje Szarifa, młodego uchodźcę z Syrii, który pragnie opowiedzieć mu o swoim przyjacielu Samim. Rafik Schami podchodzi sceptycznie do tego pomysłu, ale - poznawszy początek historii - przepada w niej bez wieści. Uznaje, że musi ją spisać.

W tej książce głos ma głównie Szarif i to on, przez pryzmat swoich doświadczeń, emocji i wspomnień opowiada historię młodego Syryjczyka Samiego, mieszkającego w Damaszku, swojego przyjaciela i odważnego chłopca.

Wraz ze wspomnieniami Szarifa wyruszamy w podróż do przedwojennego Damaszku, pełnego różnorodności. Poznajemy Arabów, którzy nie wyznają Islamu, wchodzimy w małą chrześcijańską społeczność uczestnicząc w ich życiu codziennym...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/photo/?fbid=817320396857414&set=a.530574228865367

Autor poznaje Szarifa, młodego uchodźcę z Syrii, który pragnie opowiedzieć mu o swoim przyjacielu Samim. Rafik Schami podchodzi sceptycznie do tego pomysłu, ale - poznawszy początek historii - przepada w niej bez wieści. Uznaje, że musi ją spisać.

W tej książce głos ma głównie Szarif i to on, przez pryzmat swoich doświadczeń, emocji i wspomnień opowiada historię młodego...

Rafik Schami, w słowach Szarifa, młodego uchodźcy z Syrii, zabiera nas w podróż do przedwojennego Damaszku. To właśnie tam, w chrześcijańskiej dzielnicy, rozgrywa się historia, w której na pierwszy plan wybija się głęboka przyjaźń dwóch chłopców, którzy wiele lat później przeciwstawili się dyktaturze.

W opowieści Scharifa nie ma orientalizowania, tylko opisywanie własnych przeżyć, doświadczeń, które dla bohatera nie są niczym zaskakującym, bo wpisują się w to, co znane. Jest także tak charakterystyczne dla osób z arabskiego kręgu kulturowego skupienie raczej na przeżyciach innych, niż własnych, stąd postać najlepszego przyjaciela z każdą kolejną stroną nabiera wyrazistości, ukazując jego odwagę i oddanie.

Sami i pragnienie wolności” to niezwykle ciekawa pozycja, szczególnie dla osób zainteresowanych regionem Lewantu. Jej niewątpliwą zaletą jest ukazanie różnorodności Syrii i skupienie się na mniejszości chrześcijańskiej, która tak często bywa pomijana. Dzięki temu mamy okazję mimowolnie poznawać nie tylko relacje pomiędzy poszczególnymi grupami społecznymi, ale także unikalność kultury Arabów, którzy nie wyznają islamu.

Rafik Schami, w słowach Szarifa, młodego uchodźcy z Syrii, zabiera nas w podróż do przedwojennego Damaszku. To właśnie tam, w chrześcijańskiej dzielnicy, rozgrywa się historia, w której na pierwszy plan wybija się głęboka przyjaźń dwóch chłopców, którzy wiele lat później przeciwstawili się dyktaturze.

W opowieści Scharifa nie ma orientalizowania, tylko opisywanie własnych...