Czytałem z wypiekami na twarzy.Mój syn czyta już 2 tom,jest zachwycony.

Czytałem z wypiekami na twarzy.Mój syn czyta już 2 tom,jest zachwycony.

Cała trylogia zrobiła na mnie ogromne wrażenie, może też doszedł sentyment bo w takich książkach zaczytywałam się jako dziecko. Książki przedstawiają historie przyjaciół z podwórka, którzy żyli w czasie II Wojny Światowej. Przyjaciele z części na część zmieniają się, dojrzewają, doświadczają okrucieństwa wojny, zimna, głodu, straty, śmierci. Przeczytałam jednym tchem i myślę, że zostaną one wśród tych książek do których się chętnie wraca.

Cała trylogia zrobiła na mnie ogromne wrażenie, może też doszedł sentyment bo w takich książkach zaczytywałam się jako dziecko. Książki przedstawiają historie przyjaciół z podwórka, którzy żyli w czasie II Wojny Światowej. Przyjaciele z części na część zmieniają się, dojrzewają, doświadczają okrucieństwa wojny, zimna, głodu, straty, śmierci. Przeczytałam jednym tchem i...

Wszystkie tomy serii KAKTUSY są świetne. Pomysł, realizacja, dbałość o prawdę historyczną, konsekwentne budowanie bohaterów, bardzo dobry styl, szacunek do walki o wolność i oddanie należnej chwały takim wartościom jak honor, patriotyzm, braterstwo.
Wiktor Zawada w ostatniej części pt. LEŚNA SZKOŁA STRZELCA KAKTUSA wkracza w rejony bardzo trudne. Pokazuje okrucieństwo Niemców i jednocześnie siłę Polaków. Te dzieci, które musiały szybko odrosnąć, zmieniają się, podejmują decyzje, które dla dorosłych byłyby ogromnym wyzwaniem - ale one nie mają wyboru... muszą walczyć.
Wojna, czas okupacji, to przeszłość, która kładzie się cieniem, ale nie może być zapomniana. Pamięć o bohaterach, małych i dużych, zwłaszcza w tych czasach - teraz, gdy za naszą wschodnią granicą Rosja morduje wolny naród, a ten naród broni się... broni się pięknie, heroicznie... broni nas. Tak! Teraz ta pamięć jest konieczna. Choć może źle piszę, zawsze była KONIECZNA, bo właśnie brak tej historycznej prawdy doprowadził do tragedii robienia interesów zachodnio - ruskich... a te interesy doprowadziły... sami widzimy do czego.
To świetne książki, które mądrze uczą, które dzięki świetnemu gawędziarzowi Zawadzie ożywiają świat, który wielu chciałoby pogrzebać, bo przecież o wolność już nie trzeba walczyć a prawda sama się obroni... nie trzeba? Obroni się? Cóż za bzdura!
Bardzo Wam polecam tę serię. Jest świetnie wydana, klasycznie, elegancko, a ilustracje Ludwika Paczyńskiego są bezdyskusyjną ozdobą i nadają odpowiedniego charakteru całości. Warto poznać do końca losy naszych bohaterów, bo są to losy prawdziwych ludzi, którzy musieli jakoś przeżyć wojnę, okupację... tfu!... nie jakoś - tylko tak, by po tym piekle nadal pozostać człowiekiem.

historia - by nie wyrywać korzeni
8/10
tom 3
KAKTUSY
Wydawnictwo Zysk i S-ka

Wszystkie tomy serii KAKTUSY są świetne. Pomysł, realizacja, dbałość o prawdę historyczną, konsekwentne budowanie bohaterów, bardzo dobry styl, szacunek do walki o wolność i oddanie należnej chwały takim wartościom jak honor, patriotyzm, braterstwo.
Wiktor Zawada w ostatniej części pt. LEŚNA SZKOŁA STRZELCA KAKTUSA wkracza w rejony bardzo trudne. Pokazuje okrucieństwo...

Wzruszająca i pełna bolesnych przeżyć młodego chłopca....

Wzruszająca i pełna bolesnych przeżyć młodego chłopca....

Głód, bieda i wojna potrafią zmienić ludzi, przesunąć ich granice tego, co uznają za dobre, a co za złe, rozbić relacje społeczne i sprawić, że ludzie bardziej będą myśleli o sobie niż o innych. Nie da się jednak długo skupiać na własnych potrzebach. Ludzie lgną do innych. Potrzebują się, bo są „zwierzętami społecznymi” (zoon politicon). To sprawia, że czasami więzi są mocniejsze niż zwierzęcy instynkt przetrwania. O takich relacjach jest niesamowicie trudna i brutalna lektura pokazująca dzieci w czasie II wojny światowej. Wiktor Zawada wprowadza czytelników w świat biedy, śmierci, sieroctwa, obozów, partyzantki, walki.. Jego młodzi bohaterzy to ofiary wojny. Trzymają się razem i nawet ogrodzenie obozu nie jest w stanie ich rozdzielić.
Jasiek to bardzo uparty chłopak. Nic go nie powstrzyma przed niesieniem pomocy kolegom. Każdego dnia strzela z procy i próbuje dostarczyć jedzenie przyjaciołom. Sam często głoduje, brakuje mu ubrania, miejsca do spania. Jego jedyni bliscy to właśnie chłopaki zza kolczastego płotu, dlatego gotowy jest dla nich ryzykować życie. Jego upór, chęć niesienia pomocy, poczucie obowiązku i odpowiedzialność społeczna sprawiają, że z czasem dołącza do bardziej zorganizowanych chłopców i dzięki temu może skuteczniej pomóc przyjaciołom umieszczonym w obozie przesiedleńczym w Zamościu. Stajemy się też świadkami wywózek, selekcji, ciężkich warunków życia więźniów. Poznajemy losy partyzantów z całym ogromem codziennych trudów i ciężkich wyborów, zdobywania jedzenia, walk, podchodów i wszystkiego, co wiąże się z partyzantką. Widzimy w książce wspólną walkę leśnych i Armii Czerwonej przeciwko Niemcom, podglądamy wiarę na to, że każdy może mieć prawo do rozwoju, wolności, szczęścia i bezpieczeństwa. Stajemy się świadkami okresu, kiedy jeszcze sporo osób nie wiedziało, że bratnie się z komunistami przyniesie wiele złego. Wojenna otwartość na współpracę troszkę zaskakuje czytelników, którzy wiedzą, co działo się później. Naiwność partyzantów wierzących na początku w dobre intencje Armii Czerwonej wydaje się nierealna, ale tylko przez pryzmat obecnej wiedzy. Ale czy to nie jest tak, że wszystkie błędy i manipulacje lepiej widać z perspektywy czasu.
Nie jest to lektura łatwa. Zawiera wiele scen przemocy, ale jest wprowadzeniem w brutalny świat wojny. Pozawala na pokazanie jak wielkie zniszczenie, jak wiele złego, jak dużo śmierci, zniszczenia i biedy przynosi wojna. Jak na lekturę dla dzieci za dużo w niej brutalności. Ale czy da się pisać o życiu w czasie wojny bez pokazania realiów, czy można przemilczeć cierpienie i ilość ofiar? Na pewno nie. Jeśli Wasze pociechy zaczynają zadawać pytania dotyczące wojny to lektura pomoże im zrozumieć codzienność ich rówieśników.
„Leśna szkoła strzelca Kaktusa” Wiktora Zawady to powieść opublikowana w 1969 roku, przez co sięgało po nią dwa pokolenia. Trzeba też pamiętać, że powstała ona w czasach, kiedy ważna była propaganda, pokazanie Rosji jako sprzymierzeńca. Pisarze starali się minimalizować ten ładunek ideologiczny i to widać. Jednak wizja dobrego wroga i złego wroga jest w tej książce bardzo wyraźna. Nie umniejsza to jednak pokazaniu obrazów wojennych, pokazaniu, że jest ona zła, a to jest w tej lekturze najważniejsze.
We wznowieniu opublikowanym przez Wydawnictwo Zysk i S-ka znajdziemy ilustracje Ludwika Paczyńskiego. Są to bardzo proste obrazki, w których postacie lekko nakreślono. Całość oprawiono w solidną okładkę i bardzo dobrze zszyto strony, dzięki czemu lektura jest trwała i estetyczna.

Głód, bieda i wojna potrafią zmienić ludzi, przesunąć ich granice tego, co uznają za dobre, a co za złe, rozbić relacje społeczne i sprawić, że ludzie bardziej będą myśleli o sobie niż o innych. Nie da się jednak długo skupiać na własnych potrzebach. Ludzie lgną do innych. Potrzebują się, bo są „zwierzętami społecznymi” (zoon politicon). To sprawia, że czasami więzi są...

świetna!

świetna!

Kaktusy z Zielonej ulicy, Wielka wojna z czarną flaga i Leśna szkoła strzelca Kaktusa to cudowne książki, które pozwoliły mi pokochać czytanie i które mnie ukształtowały. Dzidek to mój bohater. Do tego w wydaniach z lat 70tych fantastyczne ilustracje, które kalkowałem i kolorowałem. Piękne książki dla dzieci, przykład jak pisać o czasach najtrudniejszych z trudnych.

Kaktusy z Zielonej ulicy, Wielka wojna z czarną flaga i Leśna szkoła strzelca Kaktusa to cudowne książki, które pozwoliły mi pokochać czytanie i które mnie ukształtowały. Dzidek to mój bohater. Do tego w wydaniach z lat 70tych fantastyczne ilustracje, które kalkowałem i kolorowałem. Piękne książki dla dzieci, przykład jak pisać o czasach najtrudniejszych z trudnych.

To jest jakaś część przygód Kaktusów z Zielonej ulicy, ale nie pamiętam już która. Jest wojna. Obóz przesiedleńczy w Zamościu i okoliczna partyzantka. A w partyzantce Cielebąk Jasiek. Partyzantka była "ludowa" ale jako dzieciak nie zwracałem na to uwagi. Do przeczytania. (choć może lepiej niech młodzi tego nie czytają..)

To jest jakaś część przygód Kaktusów z Zielonej ulicy, ale nie pamiętam już która. Jest wojna. Obóz przesiedleńczy w Zamościu i okoliczna partyzantka. A w partyzantce Cielebąk Jasiek. Partyzantka była "ludowa" ale jako dzieciak nie zwracałem na to uwagi. Do przeczytania. (choć może lepiej niech młodzi tego nie czytają..)

Nie pamiętam, jak znosiłam jako dzieciak opis obozowego życia. Dziś ta część książki wydaje mi się po prostu przerażająca. A przecież jeszcze nie był to koszmar na miarę Auschwitz, obóz w Zamościu był obozem przesiedleńczym.

Druga, obszerniejsza część ostatniego tomu przygód Kaktusów to już losy Jaśka Cielebąka wśród "leśnych". No i tu zgrzyt za zgrzytem, czytelniczy dyskomfort. Bo to oczywiście ci "leśni", którzy potem padli radośnie w ramiona Armii Czerwonej, ochoczo wdziali całkiem nowe mundury i z entuzjazmem opowiadali o nadejściu nowej Polski, w której będzie wszystkiego każdemu po równo, a przede wszystkim powszechna wolność i szczęśliwość.

Lepiej się to czytało w dzieciństwie, gdy człowiek był niewinny i jeszcze zielony. Ale z drugiej strony autor mógł to przecież napisać albo tak, albo wcale. Dlatego pomimo wszystko nie gaśnie mój sentyment do zamojskiej trylogii i nadal uważam ją za książkę najlepiej ukazującą młodym czytelnikom czasy okupacji i wyjątkowego niemieckiego okrucieństwa, bo w sposób nie tylko bardzo prawdziwy, ale i głęboko angażujący emocjonalnie.

Nie pamiętam, jak znosiłam jako dzieciak opis obozowego życia. Dziś ta część książki wydaje mi się po prostu przerażająca. A przecież jeszcze nie był to koszmar na miarę Auschwitz, obóz w Zamościu był obozem przesiedleńczym.

Druga, obszerniejsza część ostatniego tomu przygód Kaktusów to już losy Jaśka Cielebąka wśród "leśnych". No i tu zgrzyt za zgrzytem, czytelniczy...

Moje pierwsze (jako dziecka) zetknięcie z tematem wojny w literaturze i bum! rewelacja! Wojenne losy widziane oczami dzieciaków z zamojskiego podwórka, które z tragedią dorosłego świata borykają się na własny, dziecinny sposób. Dziecinny nie znaczy gorszy czy głupszy. Książka bawi i wzrusza, pozwala przeżyć tamte trudne czasy bez zbytniej martyrologii, ale z łezką oku i drżeniem serca. Pokochałam łobuzy z Zielonej ulicy i jeszcze nie raz do nich wrócę :) Polecam!

Moje pierwsze (jako dziecka) zetknięcie z tematem wojny w literaturze i bum! rewelacja! Wojenne losy widziane oczami dzieciaków z zamojskiego podwórka, które z tragedią dorosłego świata borykają się na własny, dziecinny sposób. Dziecinny nie znaczy gorszy czy głupszy. Książka bawi i wzrusza, pozwala przeżyć tamte trudne czasy bez zbytniej martyrologii, ale z łezką oku i...