Czytanie, podobnie jak wiele innych aspektów życia, wymaga odpowiedniego czasu. Uważam, że właśnie nadszedł mój moment na poznanie "Piersi i jajeczek".

Ta pięknie wydana książka okazała się dla mnie najlepszą lekturą tego miesiąca.

Powieść przedstawia historię Natsuko – kobiety o bogatym życiu wewnętrznym, dążącej do sukcesu jako pisarka, lecz równocześnie zmierzającej się z oczekiwaniami społecznymi.
Pierwsza część powieści chwyta za serce. Oprócz Natsuko, poznajemy również jej siostrę Makiko - samotną matkę, która nie akceptuje w pełni zmian zachodzących w jej ciele. Jej córka, Midoriko, przechodząca przez trudny okres dojrzewania, prowadzi pamiętnik, w którym opisuje swoją perspektywę dorastania i zmian w ciele oraz otoczeniu. To fascynujący motyw - obserwacja trzech kobiet w różnych etapach życia, z różnymi potrzebami, priorytetami i marzeniami.
Druga część powieści rozgrywa się kilka lat później, pozostawiając nas z nadzieją, że nawet w obliczu presji współczesnego świata można odnaleźć szczęście.

Powieść dotyczy trudnych aspektów życia, o których zwykle nie mówi się otwarcie. Uważam, że to wspaniała inicjatywa, aby przedstawić życie takie, jakim jest- uzewnętrznić wszelkie jego wady, jednocześnie dając wiarę i zrozumienie czytelnikom.

Styl prowadzenia fabuły podobał mi się. Był bezpośredni, angażujący fabularnie i emocjonalnie. Portrety bohaterek są szczere, intymne i pozbawione sztucznego upiększania.

Czytanie, podobnie jak wiele innych aspektów życia, wymaga odpowiedniego czasu. Uważam, że właśnie nadszedł mój moment na poznanie "Piersi i jajeczek".

Ta pięknie wydana książka okazała się dla mnie najlepszą lekturą tego miesiąca.

Powieść przedstawia historię Natsuko – kobiety o bogatym życiu wewnętrznym, dążącej do sukcesu jako pisarka, lecz równocześnie zmierzającej...

Po serii papkowatych nowelek nareszcie przyzwoity kawałek japońskiej prozy.
"Piersi i jajeczka" to dwie luźno połączone ze sobą nowele - pierwsza dotyczy relacji z własnym ciałem, druga potrzeby macierzyństwa i każda porusza na swój własny sposób.

"Piersi" to kawał porządnej roboty i ze strony pisarki, i tłumaczki. Najbardziej uderza pewna dwoistość w narracji. Z jednej strony jest więc Natsuko i to, jak relacjonuje przebieg wizyty starszej siostry z córką w Tokio, jednocześnie snując wspomnienia o swoim surowym, pozbawionym luksów dorastaniu i późniejszym zagubieniu. To zdystansowana proza, pozbawiona sentymentów i uderzająca w tym, jak nierówności społeczne, wykluczenie czy konsekwencje niedostatku traktuje jako coś oczywistego, nad czym nawet nie ma co się zastanawiać.
Z drugiej strony przez beznamiętną narrację bohaterki krzyczy wrażliwość autorki, która dostrzega ogrom cierpienia swoich bohaterek i pokazuje go czytelnikowi bez patosu, bez afektowanych monologów wewnętrznych i bez pustosłowia.

"Jajeczka" były dla mnie bardziej wymagające, bo przedstawiają skądinąd obcą mi potrzebę macierzyństwa. I znowu Kawakami unika prostych rozwiązań: bohaterką jest samotna aseksualna kobieta bez stałego partnera. Pytania, które wyłaniają się z jej opowieści są aktualne i chyba w niektórych środowiskach wywrotowe: czy samotna kobieta ma prawo do macierzyństwa? Kto jej to prawo daje, kto przez dostęp do procedur medycznych kontroluje jej prawo do reprodukcji?

W jakimś sensie są to historie feministyczne, ale nie w sensie społecznej walki o równouprawnienie. To raczej dwugłos o układaniu się ze swoim ciałem, o szukanie przestrzeni do życia dla siebie w całej gmatwaninie tkanek i procesów biologicznych.
Intrygujące, smutne, budzące gniew, wyzwalające.

Po serii papkowatych nowelek nareszcie przyzwoity kawałek japońskiej prozy.
"Piersi i jajeczka" to dwie luźno połączone ze sobą nowele - pierwsza dotyczy relacji z własnym ciałem, druga potrzeby macierzyństwa i każda porusza na swój własny sposób.

"Piersi" to kawał porządnej roboty i ze strony pisarki, i tłumaczki. Najbardziej uderza pewna dwoistość w narracji. Z jednej...

Pisarstwo Kawakami Mieko jak zawsze wzbudza we mnie zachwyt. Kawakami należy do fali współczesnych autorek, które wstrząsają światem literatury japońskiej - ze względu na to jak, i o czym piszą. "Heaven" jest pierwszą książką Kawakami, którą przeczytałam, a zaraz po niej sięgnęłam po "Chichi to ran" czyli "Piersi i jajeczka".
Autorka porusza w swojej książce wiele tematów tabu - pisze wprost o menstruacji, współżyciu, seksualności, kobiecości, relacjach między kobietami (tych platonicznych i nie) bez "owijania w bawełnę", co bardzo mi się spodobało.
W dodatku poruszając powyższe tematy zwraca uwagę na wiele ważnych kwestii związanych z życiem kobiet w dzisiejszym społeczeństwie - presja związana z wyglądem, presja na posiadanie dzieci lub na robienie kariery, presja na odgrywanie w związku (i na codzień) konkretnej roli, jako kobieta; oprócz tego trudności związane z macierzyństwem, problem samotności, dojrzewania, relacji rodzinnych.
Książkę wypełniają wielowymiarowe postaci kobiece, w większości samotne lub wychowujące samotnie córki, lub takie, które same zostały wychowane przez samotne matki i babcie. To wszystko pozwala czytelnikowi na poznanie tych kobiet z perspektywy kobiet - bez romantyzowania, bez upiększania, bez tzw. "male gaze". Cieszę się, że tutaj relacje damsko-męskie nie są główną osią książki, choć ta skupia się (,a przynajmniej w 2-giej części) na chęci posiadania (spotkania) swojego dziecka.
"Piersi i jajeczka" przedstawia intymny portret bycia kobietą, z którym wiele z nas może się utożsamić, znaleźć w książce nieco otuchy ale i spojrzeć na pozornie banalne sprawy życia codziennego kobiety z zupełnie innej perspektywy.

Pisarstwo Kawakami Mieko jak zawsze wzbudza we mnie zachwyt. Kawakami należy do fali współczesnych autorek, które wstrząsają światem literatury japońskiej - ze względu na to jak, i o czym piszą. "Heaven" jest pierwszą książką Kawakami, którą przeczytałam, a zaraz po niej sięgnęłam po "Chichi to ran" czyli "Piersi i jajeczka".
Autorka porusza w swojej książce wiele tematów...

Sięgnęłam po „Piersi i jajeczka”, bo lektura poprzedniej książki autorki, „Heaven”, mocno mną wstrząsnęła. To była trudna i bardzo emocjonalna przeprawa, ale zdecydowanie zapadła mi w pamięć. Niestety mam wątpliwości, czy to samo mogę powiedzieć o najnowszej powieści Kawakami.

Z pewnością ma ona sporo mocnych stron. To opowieść o poszukiwaniu własnej drogi i tożsamości, ale przede wszystkim także o byciu kobietą i związanych z tym oczekiwaniach, o macierzyństwie i rodzinie. Niejednokrotnie skłaniała mnie do refleksji i kazała kwestionować rzeczywistość, a jest to coś, co w literaturze niezmiernie cenię. Z ciekawością obserwowałam dylematy bohaterek, podobało mi się też to, że porusza ona kwestie, które nadal są dla nas tematem tabu - miesiączka, s3ks, niemożność zajścia w ciążę. Styl autorki jest przyjemny w odbiorze, a całość buduje dosyć senny i niespieszny klimat. A przy tym prowokuje do zastanowienia się nad rolą kobiety we współczesnym społeczeństwie.

Powieść podzielona jest na dwie części - moment, gdy Makiko wraz z córką odwiedza swoją siostrę Natsuko i opowiada jej o chęci powiększenia piersi, oraz czas, gdy prawie dekadę później Natsuko jest już pisarką i rozważa macierzyństwo. Choć obie części podejmują ciekawe kwestie, wydawały mi się mocno od siebie oderwane, a pierwsza część nieproporcjonalnie krótka.

Może to zabrzmieć dziwnie, bo z kolei druga część wydała mi się przede wszystkim za długa. Może to kwestia moich oczekiwań, a może tematu, ale jednak liczyłam na większe emocje - szczególnie, że takich dostarczyło mi „Heaven”. Niewątpliwie jestem też przyzwyczajona do tego, że azjatyckie pozycje są bardziej oszczędne w słowach i na niewielu stronach niosą dużo treści. Tu miałam poczucie „przegadania”, niektóre fragmenty wydały mi się zbędne i nie wnosiły wiele do fabuły.

Choć przeczytałam ją przede wszystkim z przyjemnością, miałam momenty znużenia. Od zakończenia lektury minęło parę dni, a ja w tym czasie nie myślałam o niej za wiele. Dlatego wątpię, że pozostania we mnie na długo.

Nie chciałabym zostać źle zrozumiana, więc podkreślę, że to nie jest zła książka. Podjęta przez autorkę tematyka jest nie tylko ważna i aktualna, ale i intrygująca. Jednak mam poczucie, że nie umiem podejść do niej bezkrytycznie i jest tu pewien niewykorzystany potencjał, a skrócenie powieści wyszłoby jej na dobre. Uważam, że sięgając po „Piersi i jajeczka” warto mieć nieco inne oczekiwania od moich - to ciekawa i inna książka, ale jednak miała parę wad i nie przyniosła oczekiwanych emocji.

Sięgnęłam po „Piersi i jajeczka”, bo lektura poprzedniej książki autorki, „Heaven”, mocno mną wstrząsnęła. To była trudna i bardzo emocjonalna przeprawa, ale zdecydowanie zapadła mi w pamięć. Niestety mam wątpliwości, czy to samo mogę powiedzieć o najnowszej powieści Kawakami.

Z pewnością ma ona sporo mocnych stron. To opowieść o poszukiwaniu własnej drogi i tożsamości,...

Nie umiem napisać o powieści japońskiej pisarki więcej niż to, że czytelnik płynie przez tę historię, do końca nie wiedząc na czym Mieko Kawakami chciała się skupić w swojej książce.
Płynie się jednak z przyjemnością. Bo to powieść o życiu, a życie dotyczy każdego z nas i nie robimy nie innego, jak też przez nie płyniemy.

Nie umiem napisać o powieści japońskiej pisarki więcej niż to, że czytelnik płynie przez tę historię, do końca nie wiedząc na czym Mieko Kawakami chciała się skupić w swojej książce.
Płynie się jednak z przyjemnością. Bo to powieść o życiu, a życie dotyczy każdego z nas i nie robimy nie innego, jak też przez nie płyniemy.

Podobała mi się. Pierwsza moja styczność z tą autorką i na pewno jak jeszcze w łapki wpadnie mi kolejna jej pozycja to też ją przeczytam. Muszę przyznać, że dla mnie literatura japońska ma swój specyficzny klimat, który bardzo lubię, i który również tu odnalazłam. Książka jest i przyjemnie napisana i... pełna tak wielu dobrych przemyśleń. Perełek. Warto po nią sięgnąć.

Podobała mi się. Pierwsza moja styczność z tą autorką i na pewno jak jeszcze w łapki wpadnie mi kolejna jej pozycja to też ją przeczytam. Muszę przyznać, że dla mnie literatura japońska ma swój specyficzny klimat, który bardzo lubię, i który również tu odnalazłam. Książka jest i przyjemnie napisana i... pełna tak wielu dobrych przemyśleń. Perełek. Warto po nią sięgnąć.

Trzy kobiety, które łączą więzy krwi, i trzy zupełnie odrębne podejścia do szeroko rozumianego tematu 'Piersi i jajeczka'. Oczami nastolatki i dwóch dorosłych kobiet spoglądamy na kobiece ciało i widzimy, że każda z nich ma w stosunku do niego pewne oczekiwania. Czy słuszne? Autorka porusza temat samoakceptacji siebie, własnego ciała oraz realizacji pewnych etapów życia kobiety, które część społeczeństwa uważa za obowiązkowe.

Trzy kobiety, które łączą więzy krwi, i trzy zupełnie odrębne podejścia do szeroko rozumianego tematu 'Piersi i jajeczka'. Oczami nastolatki i dwóch dorosłych kobiet spoglądamy na kobiece ciało i widzimy, że każda z nich ma w stosunku do niego pewne oczekiwania. Czy słuszne? Autorka porusza temat samoakceptacji siebie, własnego ciała oraz realizacji pewnych etapów życia...

Jest to jedna z tych opowieści, które w bardzo przystępny sposób opowiadają o kobietach. Ich rolach, marzeniach, problemach. Bez patetyzmu , ale bardzo intymnie. Pojawia się tu wiele kobiet , w różnym wieku i choć poznajemy niektóre z nich tylko w niewielkim stopniu, to wywołują emocje.
Sama główna bohaterka postrzega siebie poprzez doświadczenia z przeszłości i rozmyśla o swojej sytuacji w kontekście poznanych w ciągu życia znajomych takich jak koleżanki z pracy czy redaktorka oraz relacji z babcią, mamą, siostrą i siostrzenicą.
W powieści nie brakuje też mężczyzn, którzy byli lub są w jej życiu i których nie da się jednoznacznie zaszufladkować. Nie brakuje też rozmów o macierzyństwie. Przez to wszystko jest to historia wielowymiarowa i zachęca do rozmyślań. Czytałam z dużą przyjemnością i pewnie nie raz wrócę do tego tytułu jak i chętnie sięgnę po inne tytuły autorki.

Jest to jedna z tych opowieści, które w bardzo przystępny sposób opowiadają o kobietach. Ich rolach, marzeniach, problemach. Bez patetyzmu , ale bardzo intymnie. Pojawia się tu wiele kobiet , w różnym wieku i choć poznajemy niektóre z nich tylko w niewielkim stopniu, to wywołują emocje.
Sama główna bohaterka postrzega siebie poprzez doświadczenia z przeszłości i rozmyśla o...

Moje pierwsze rozczarowanie w tym roku. Tak było głośno o tej książce, że za dużo się spodziewałam. A tu w sumie odgrzewane tematy, nic oryginalnego. Dużo jest innych lepszych książek poruszających temat szeroko pojętej kobiecości, np. Emilie Pine ( ,, O tym się nie mówi:)

Moje pierwsze rozczarowanie w tym roku. Tak było głośno o tej książce, że za dużo się spodziewałam. A tu w sumie odgrzewane tematy, nic oryginalnego. Dużo jest innych lepszych książek poruszających temat szeroko pojętej kobiecości, np. Emilie Pine ( ,, O tym się nie mówi:)

"Piersi i jajeczka" Mieko Kawakami to poruszająca opowieść, choć z pozoru zbyt wiele się w niej nie dzieje.
Pewnego upalnego dnia mieszkającą na przedmieściach Tokio 30-letnią Natsuko odwiedza jej starsza siostra Makiko wraz z  12-letnią córką Midoriko. Makiko to samotna matka, pracuje w klubie jako hostessa i nie może pogodzić się z pierwszymi objawami starzenia. Jej obsesją staje się operacja powiększenia piersi. Midoriko, która zaczyna dojrzewać, nie do końca ogarnia, co się z nią dzieje. Nie pomagają jej w tym problemy matki. W końcu przestaje z nią w ogóle rozmawiać. Jej powiernikiem staje się pamiętnik. Początkująca pisarka Natsuko, chciałaby pomóc siostrze i siostrzenicy, ale nie potrafi.
Ponownie spotykamy się z bohaterkami niespełna 10 lat później. Midoriko jest już studentką - uczy się i dorabia. Jej matka wciąż pracuje w tym samym klubie. Debiutancka powieść Natsuko odniosła sukces i choć teraz przeżywa kryzys twórczy, to jej sytuacja finansowa jest znacznie lepsza. Męczy ją samotność. Chciałaby mieć dziecko, nie ma jednak partnera, a seksu unika, bo sprawia jej przykrość. Zaczyna rozważać zapłodnienie in vitro, ale ponieważ jest ono niedostępne dla samotnych kobiet, musiałaby skorzystać z banku spermy lub prywatnego dawcy, który "pomaga kobietom"...
Jak widzicie, to nie fabuła jest siłą tej opowieści. Stanowią o niej, ukryte pod "leniwą" formą narracji, emocje, dylematy i dramaty bohaterek. Bo nie jest łatwo być samotną nastolatką/dorosłą kobietą/matką. W Japonii może nawet jeszcze bardziej niż w Polsce.
Zakładam, że po "Piersi i jajeczka" chętniej sięgają - co naturalne, biorąc pod uwagę tematykę - dziewczęta i kobiety. Gorąco namawiam jednak do lektury także mężczyzn. Być może dzięki niej lepiej zrozumiecie swoje partnerki i z większą empatią/zrozumieniem spojrzycie na wszystkie inne kobiety.
Mieko Kawakami to naprawdę dobra i mądra autorka, polecam również jej powieść "Heaven".
Zapraszam na profil Sczytalim na Instagramie.

"Piersi i jajeczka" Mieko Kawakami to poruszająca opowieść, choć z pozoru zbyt wiele się w niej nie dzieje.
Pewnego upalnego dnia mieszkającą na przedmieściach Tokio 30-letnią Natsuko odwiedza jej starsza siostra Makiko wraz z  12-letnią córką Midoriko. Makiko to samotna matka, pracuje w klubie jako hostessa i nie może pogodzić się z pierwszymi objawami starzenia. Jej...