Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No cóż. Kolejne rozczarowanie literackie. Zaskakujące jak mamy nierówny poziom wydawanych dzieł literatury japońskiej. Po bardzo słabej *Pójdę sama* i bardzo dobrym *Kameliowym sklepie* trafiła mi się znów kiepska lektura z nowoczesnego nurtu japońskiej literatury. Oczywiście nie jestem autorytetem. Ani nie jestem żadnym tam znawcą. Jednak czytam i oceniam podług własnego gustu. I w moim odczuciu *Idol w ogniu* jest destruktywną, rzutującą na psychikę, złą lekturą. Niosącą ze sobą sporo dawkę niepokoju, żałości i dziwności. Nawet powiedziałbym, że niezdrowej kpiny wobec tematu. Nie potrafię spokojnie zaakceptować pochwalnych głosów pod adresem tej książki. Nie toleruję bohaterki, jej fascynacji, jej obsesji. Dla mnie osobiście jest to chore i nie silę się na żaden rodzaj empatii. Nie będę udawał, że rozumiem, że wiem jak to jest/może być. I nie powiem, że choć to dziwne i odmienne, taka literatura miałaby jakieś tam przesalanie. Bo dla mnie nie ma tu żadnego. Stanę nawet na stanowisku, że będę hejtować ów tytuł. Całe to niezdrowe zainteresowanie tematem. I jedynie aspekt socjologiczny, może mieć jakieś tam znaczenie. Ale brak mi w tej lekturze przestrogi (niewyrażona wprost),która niosłaby ze sobą dydaktyczny morał. Główna postać jest tak żałośnie pusta, umysłowo ociężała, jest wręcz głupia. Nie można jej w żaden sposób polubić. A samo zjawisko fandomu celebryckiego uprawianego w Japonii na tak masową skale, uważam za rodzaj współczesnego sekciarstwa. Zjawisko niewytłumaczalne odmiennością kulturalną. Religia zakrawająca o kuriozum... I jako taka niebezpieczna. Rodząca raczej złe, niż pozytywne postawy, nawyki.