Biografia napisana przez Tadeusza Sobolewskiego to rzeczywiście bardzo „prywatny portret Białoszewskiego”. Jej autor należał bowiem do grona akolitów poety, mających stały wstęp do jego mieszkania i wsłuchujących się w słowa mistrza. Kojarzy mi się to od razu z postacią Stanisława Dygata i jego domem otwartym dla przyjaciół. Ten i ten pisarz uwielbiał działać „jako solista w zespole, na tle innych”, obaj byli do tego stopnia charyzmatyczni, że potrafili wręcz uzależniać ludzi od siebie, sami jednak również nie mogąc obejść się bez ich pełnej podziwu asysty.

Wiem już więc, że dostanę głównie obraz człowieka, owszem – twórcy poniekąd także, ale przede wszystkim człowieka, prawdziwego, codziennego, urzędującego najczęściej na kanapie, w kapciach i piżamie, bez grama sztuczności. Przy czym Białoszewski jest też autorem, równie bezpośrednich w przekazie, dzienników. Te właśnie prostolinijne teksty przytaczane są tutaj na poparcie niektórych wywodów.

Jawi się nam więc Białoszewski jako ktoś przeglądający się w ludzkich oczach, czerpiący od swojego grona nie tylko siłę, ale też informacje (z zasady nie czytał gazet i nie oglądał telewizji),ale w tym wszystkim jakby „zewnętrzny”, nie angażujący się w żaden ruch na tyle mocno, aby można było go z nim skojarzyć. Obserwator bardziej niż uczestnik. A jednak cała jego twórczość to było „życiopisanie” – pisał o tym, co widział, co przeżył, jednocześnie nie widząc bez tego pisania życia.

Tadeusz Sobolewski przedstawia nam „swojego” Mirona, swój osobisty odbiór jego twórczości, owiany owym sentymentem przebywania w pobliżu pisarza i oddziaływania jego osobowości na, młodego wówczas, Sobolewskiego. Ciekawie jest podglądać autora przy pracy, szczególnie przy pracy nad „Pamiętnikiem z powstania warszawskiego” , który swoją formą, niesamowicie mocnym, przez swoją prostotę właśnie, językiem, wprawił mnie w zdumienie i podziw. Zero patosu, za to z każdego akapitu przemawia sama rzeczywistość, ludzie, przedmioty, ruiny, nabrzmiewający huk i wstrzymywany wówczas oddech. Tu nie trzeba było wzniosłych słów, wystarczyło odpowiednio rozmieścić akcenty, przecinki, niedopowiedzenia i urwane, chaotyczne nieco zdania, wydobywane jakby ze ściśniętego gardła. Poza tym, w przerwach, zwykłe życie, bo przecież żyć trzeba. Ważne nawet to, że pisząc słuchał w kółko Pasji Bacha, że dyktował do magnetofonu, by potem przepisywać, niemal bez zmian. „Pamiętnikiem” zdobył moją całkowitą atencję, chociaż tej lektury później nie zdołała już przebić żadna inna jego autorstwa, no, może oprócz kilku wierszy.

Ta książka jest też w dużej mierze pisaniem autora o sobie, gdyż przemożny wpływ Białoszewskiego na własne podejście do życia, ta magnetyczna siła przyciągania autorytetu, przekazywania mimochodem fluidów własnych myśli, jakby przez absorpcję i natychmiastowego związywania ich z własnymi, te wszystkie objawy uzależnienia są mu wiadome. Właśnie tutaj je bada, przygląda się im pod szkłem powiększającym i analizuje. Dlatego też przez cały czas odczuwa się, że to bardzo osobista opowieść, taki Białoszewski przefiltrowany przez Sobolewskiego. Hołd złożony przez ucznia mistrzowi, ale też czasom pięknej młodości, ideałom, marzeniom, temu wszystkiemu, co z perspektywy lat staje się bezcenne. W ten sposób poznajemy także w jakimś stopniu publicystę i krytyka filmowego, Tadeusza Sobolewskiego, który macha z kart swojej książki ku nam bardzo wyraźnie, mówiąc – taki oto byłem, po części dzięki Mironowi.

O Mironie Białoszewskim sporo tutaj ciekawostek, mamy też cytaty z jego twórczości, głównie z pisanych przez lata dzienników, oraz wypowiedzi osób mniej lub bardziej poecie bliskich. Mnóstwo tu prywatności, intymności nawet. Orientacja seksualna Białoszewskiego nie była ani dla niego, ani dla jego otoczenia tematem tabu, tak też jest i w biografii, to po prostu fakt, który miał swoje znaczenie w jego życiu.

Widać tę niepospolitość Mirona, jego uparte dążenie do zachowania własnej tożsamości, osobności, nie podporządkowywania się modom, nie wtapiania w „normalny świat”, tylko bycia sobą, nawet wbrew wszystkim i wszystkiemu, choć z drugiej strony bez owego grona „wiernych” też nie czułby się w pełni Mironem.

Świetnie czyta się tę biografię, choć jest ona z pewnością nieobiektywna, a może też po trosze i dlatego właśnie. Sama zaś postać poety, który „żył w peerelowskiej Warszawie, w kwaterunkowym pokoju z kuchnią, prowadząc życie francuskiego surrealisty czy nowojorskiego bitnika” wzbudza ciekawość i chęć poszukania go w jego twórczości, odnalezienia tam tej bezpretensjonalnej szczerości i wierności sobie, pozbawionej sztucznych ozdobników i obłudnej emfazy.
Książkę przeczytałam dzięki portalowi: https://sztukater.pl/

Biografia napisana przez Tadeusza Sobolewskiego to rzeczywiście bardzo „prywatny portret Białoszewskiego”. Jej autor należał bowiem do grona akolitów poety, mających stały wstęp do jego mieszkania i wsłuchujących się w słowa mistrza. Kojarzy mi się to od razu z postacią Stanisława Dygata i jego domem otwartym dla przyjaciół. Ten i ten pisarz uwielbiał działać „jako solista...

Nie jest to fascynująca lektura. Autor, widać to gołym okiem, nie lubi się babrać w prywatnym życiu poety, choć jako bliska mu osoba miałby dużo więcej do opowiedzenia niż to, co napisał w książce. Kiedy jednak przedstawia twórczość Mirona, wchodzi na wyżyny, i te fragmenty są najbardziej cenne. Może w takim razie trzeba było napisać biografię literacką, wyłącznie?

Nie jest to fascynująca lektura. Autor, widać to gołym okiem, nie lubi się babrać w prywatnym życiu poety, choć jako bliska mu osoba miałby dużo więcej do opowiedzenia niż to, co napisał w książce. Kiedy jednak przedstawia twórczość Mirona, wchodzi na wyżyny, i te fragmenty są najbardziej cenne. Może w takim razie trzeba było napisać biografię literacką, wyłącznie?

Spotkanie z człowiekiem Mironem było ze wszech miar udane. Również z jego twórczością. Ale także z Tadeuszem Sobolewskim, na którego uduchowione recenzje filmowe zawsze czekałam. Sobolewski pisze jak zawsze niezwykle zajmująco, odbierałam bardzo wyraźnie jego emocjonalną więź z Białoszewskim, jego fascynację osobowością poety, tym jak żył i funkcjonował w społeczeństwie. A funkcjonował przecież niezwyczajnie. Dzięki Sobolewskiemu wnikamy w prywatność Białoszewskiego, uprzystępnia on nam nietuzinkową postać pisarza.
Polecam tę niezwykłą kronikę życia Białoszewskiego. Można w niej spotkać wiele innych intrygujących postaci, które miały wpływ na twórczość autora „Pamiętnika z powstania warszawskiego”, z którymi relacje były nie zawsze łatwe, ale zawsze owocne.

Spotkanie z człowiekiem Mironem było ze wszech miar udane. Również z jego twórczością. Ale także z Tadeuszem Sobolewskim, na którego uduchowione recenzje filmowe zawsze czekałam. Sobolewski pisze jak zawsze niezwykle zajmująco, odbierałam bardzo wyraźnie jego emocjonalną więź z Białoszewskim, jego fascynację osobowością poety, tym jak żył i funkcjonował w społeczeństwie. A...

Dość rozwlekła opowieść o życiu wydawałoby się dziwnego pana od dziwnej poezji, wystarczająco wnikliwa, "z bliska", w której autor stara się ująć temat z różnych punktów widzenia. Nieliczne sądy wyrażane są nieśmiało i po wielostronicowym przypotowaniu czytelnika. Również tło historyczno-obyczajowe czytelnie przedstawione(istotne dla młodszych) i z nienachalnym wyjaśnianiem źródeł, inspiracji, osadzenia twórczości i samego Mirona w nim. Podobały mi się również osobiste "wycieczki" i wynurzenia autora, dzięki temu całość ma jakiś charakter. Właściwie często biografia schodzi na dalszy plan, a główną rolę grają opisy wrażeń i wspomnień autora(całkiem zafascynowany!) oraz ludzi znających Mirona - to może się nie podobać, mnie takie szersze, niezogniskowane ujęcie bardzo odpowiada. Zdecydowanie wiele wniosła ta pozycja w mój odbiór poezji Białoszewskiego.

Dość rozwlekła opowieść o życiu wydawałoby się dziwnego pana od dziwnej poezji, wystarczająco wnikliwa, "z bliska", w której autor stara się ująć temat z różnych punktów widzenia. Nieliczne sądy wyrażane są nieśmiało i po wielostronicowym przypotowaniu czytelnika. Również tło historyczno-obyczajowe czytelnie przedstawione(istotne dla młodszych) i z nienachalnym wyjaśnianiem...

Na pewno nie myślę o tej książce w kategorii biografia. Przeczytałam, ponieważ fascynowała mnie postać pisarza. Chciałam dowiedzieć się czegoś więcej, mając już w głowie pewien rys twórcy. Niewątpliwie nie można przejść obok dzieł Białoszewskiego obojętnie. To zawsze wiąże się z jakimiś emocjami. Tymi dobrymi i tymi złymi.

Na pewno nie myślę o tej książce w kategorii biografia. Przeczytałam, ponieważ fascynowała mnie postać pisarza. Chciałam dowiedzieć się czegoś więcej, mając już w głowie pewien rys twórcy. Niewątpliwie nie można przejść obok dzieł Białoszewskiego obojętnie. To zawsze wiąże się z jakimiś emocjami. Tymi dobrymi i tymi złymi.

Jedna gwiazdka więcej dla Sobolewskiego za jego natchnione recenzje filmowe :) Po przeczytaniu polubiłem także Mirona. Książka wybitnie dla szukających człowieka w pisarzu, bardziej ciekawych życia niż twórczości, inaczej lektura może Was zniechęcić. Po wejściu w świat Białoszewskiego widzimy literackie i artystyczne życie PRL-u od codziennej, powszedniej strony. Sobolewski erudytą jest, to widać, no i każdy ma swego "guru, guru, mistrzu" ;)

Jedna gwiazdka więcej dla Sobolewskiego za jego natchnione recenzje filmowe :) Po przeczytaniu polubiłem także Mirona. Książka wybitnie dla szukających człowieka w pisarzu, bardziej ciekawych życia niż twórczości, inaczej lektura może Was zniechęcić. Po wejściu w świat Białoszewskiego widzimy literackie i artystyczne życie PRL-u od codziennej, powszedniej strony. Sobolewski...

Warto tylko dla wspomnień o Białoszewskim, analizy wierszy/twórczości/copoetamiałnamyśli są na poziomie zdolnego ucznia szkoły średniej, szkoda czasu.

Warto tylko dla wspomnień o Białoszewskim, analizy wierszy/twórczości/copoetamiałnamyśli są na poziomie zdolnego ucznia szkoły średniej, szkoda czasu.

Mirona Białoszewskiego nie znałem, zresztą tak jak jego twórczości. Widocznie w szkole miałem ważniejsze rzeczy do czytania niż „Pamiętnik powstania warszawskiego”.
Książka Tadeusza Sobolewskiego zmienia ten stan rzeczy.
Znacznie przybliża postać poety oraz jego twórczość, choć nie ukrywam, że ciekawsze dla mnie fragmenty dotyczyły jego życia prywatnego niż pisarstwa.
Ma na to wpływ sam autor, który nie ukrywa, że jest wielkim wielbicielem poezji Białoszewskiego już od lat siedemdziesiątych XX wieku. Mało tego. Znał go osobiście.
Należał, jak sam mówi, do jego „świty”, która spędzała każdy wtorek, w mieszkaniu Białoszewskiego, na rozmowach o sztuce. Poeta, pod koniec swojego życia, związał się także z teściową Sobolewskiego, Jadwigą Stańczakową, w pewnego rodzaju platonicznym związku, który działał na zasadzie „mistrza i ucznia”. Dzięki tym zażyłością Tadeusz Sobolewski miał częsty i niemal rodzinny kontakt z Białoszewskim.
To widać we fragmentach w których analizuje jego twórczość. Odniosłem wrażenie, że Sobolewski jest mocno subiektywny choć z drugiej strony, tak wieloznaczna twórczość poety, daje możliwość wielu interpretacji.
W tym wypadku jest to analiza Sobolewskiego i nie czynię mu zarzutu.
Tak jak wspomniałem, życie prywatne interesowało mnie bardziej.
Nie mam tu na myśli wścibskości, jakiej doświadczamy w dzisiejszych czasach, bo fakt, że Białoszewski był homoseksualistą, choć zaskoczył, nie miał dla mnie żadnego znaczenia.
Mnie interesują szczegóły, na pierwszy rzut oka wyglądające prozaicznie a pokazujące jakim człowiekiem jest dany artysta na co dzień. Od lat zgadzam się z zasadnością teorii, że artyście wolno więcej, choć ciągle nie wiem dlaczego tak się dzieje.
Są jednostki, które tworzyły dzieła wielkie a prywatnie były osobami tragicznymi bądź mówiąc wprost złymi.
Uważam, że takich artystów nie powinno się w żaden sposób usprawiedliwiać czy tym bardziej im hołdować. A tak się niestety dzieje.
W przypadku Mirona Białoszewskiego nie odkryłem nic skandalizującego, jak na obowiązujące dzisiaj normy. Ciekawym epizodem jest „wampiryzm artystyczny” Białoszewskiego. Jego dwaj przyjaciele Ludwik Hering i Leszek Soliński oskarżali poetę o kradzież pomysłów czy nawet tekstów a na pewno inspiracji. Jak było naprawdę tego się z książki nie dowiedziałem.
Faktem jest, że czuli się przy autorze „Chamowa” niedowartościowani.
Ciekawostką była także informacja czym się młodzi ludzie w PRL`u odurzali i wspomagali.
Wniosek płynie z tego jeden, że to nie kwestia dzisiejszej większej tolerancji i zobojętnienia a stałej ogólnoludzkiej potrzeby sięgania po narkotyki i używki.
Czy książka jest dla każdego? Raczej nie. Ja dostałem ją w prezencie więc dlatego przeczytałem. Czy sięgnąłbym po nią sam? Pewnie nie.
Po nią sięgnie wielbiciel Białoszewskiego i polskiej poezji w ogóle.

Mirona Białoszewskiego nie znałem, zresztą tak jak jego twórczości. Widocznie w szkole miałem ważniejsze rzeczy do czytania niż „Pamiętnik powstania warszawskiego”.
Książka Tadeusza Sobolewskiego zmienia ten stan rzeczy.
Znacznie przybliża postać poety oraz jego twórczość, choć nie ukrywam, że ciekawsze dla mnie fragmenty dotyczyły jego życia prywatnego niż pisarstwa.
Ma na...

To nie jest biografia Mirona. To jakieś wrażenie, opis fascynacji nim, opis środowiska, które skupiało się wokół niego. Które czasem nienawidziło, ale najczęściej oddawało hołd. Nie wiedziałam, że był taką magnetyczną OSOBOWOŚCIĄ. Warto przeczytać, chociaż ja marzę o prawdziwej biografii Miłoszewskiego.

To nie jest biografia Mirona. To jakieś wrażenie, opis fascynacji nim, opis środowiska, które skupiało się wokół niego. Które czasem nienawidziło, ale najczęściej oddawało hołd. Nie wiedziałam, że był taką magnetyczną OSOBOWOŚCIĄ. Warto przeczytać, chociaż ja marzę o prawdziwej biografii Miłoszewskiego.

„Żył. I tylko zastygł w literaturze”



Rupieciarz, ekscentryk, dziwak, lump poezji polskiej - do takiej, epatującej i powierzchownej prezentacji Białoszewskiego przywykliśmy. Nie dziwią nas też mało już oryginalne zachwyty nad oryginalnością twórczości autora, rozpowszechnionej przez Ewę Demarczyk „Karuzeli z madonnami”. I wreszcie czar stereotypu prysnął. Książka Tadeusza Sobolewskiego pt. „Człowiek Miron” pozwala na oddemonizowanie legendy. Dzięki tej pozycji Wydawnictwa Znak z 2012r. poznajemy syna krawcowej z Woli, jego ciotki i przyjaciół. Tadeusz, Jadwiga, Justyna, Adam, Anna, Ludwik, Staszek i Swen – wszyscy znali Mirona i my poznajemy ich dzięki niemu. A więc Białoszewski wiódł normalne życie? Tak. O tym jest właśnie ta książka. O Hożej, Poznańskiej, Tarczyńskiej i placu Dąbrowskiego. O pokojach, jedzeniu, świętowaniu, słuchaniu muzyki i tworzeniu literatury. Bez niej nie byłoby Mirona. To na pewno. Wiersze towarzyszyły mu codziennie. Tyle że teraz – po przeczytaniu tej biografii – rozumie się je inaczej. Jakoś bardziej.
A właściwie to zaczyna się je czuć, bo ich geneza odkrywa się przed nami na poszczególnych stronach opowieści o człowieku z krwi i kości. O kimś, kto był naprawdę żywy, miał „osobiste widoki z okien”, „był bezbronny, odkryty, ale mający zaufanie do świata” i jeszcze „zapraszał, żeby być z nim na równi”. A więc był po prostu zwykły? Nic bardziej złudnego. Był wyjątkowy. Kochał samego siebie. Nienarcystycznie. Mądrze. Wiódł „maksymalnie udaną egzystencję” perfekcjonisty potrafiącego kilka lat przygotowywać się do stworzenia prozy o powstaniu warszawskim. Nawet umierając, w czasie reanimacji, dyktował wiersz. Był odważny w wyrażaniu wolności. I tyle. 285 stron. 20 rozdziałów. Ludzie, epizody, anegdoty, poglądy, meble, rekwizyty i zdjęcia Mirona – małego, młodego i dojrzałego. Znane i niespotykane fotografie. Do obejrzenia. Reszta do przeczytania. I do przemyślenia. Dla ambitnych. I wrażliwych. Tych, którzy z pewnością odkryją w tej książce ludzkie oblicze autora „zastygłego w literaturze”.

Kat

„Żył. I tylko zastygł w literaturze”



Rupieciarz, ekscentryk, dziwak, lump poezji polskiej - do takiej, epatującej i powierzchownej prezentacji Białoszewskiego przywykliśmy. Nie dziwią nas też mało już oryginalne zachwyty nad oryginalnością twórczości autora, rozpowszechnionej przez Ewę Demarczyk „Karuzeli z madonnami”. I wreszcie czar stereotypu prysnął. Książka...