Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przygody człowieka myślącego. Zanurzonego w kulturze. Dla którego kultura stanowi główny punkt odniesienia. Życie, życie oczywiście też, ważne, ale jakby na drugim planie. Momentami przychodzi myśl: czy to nie stwarzanie sobie, modne dzisiaj słowo, "bańki"? Życie życiem wysublimowanym z życia? Piszę to przekornie, bo takie intelektualne, głębokie (na granicy mistycyzmu) podchodzenie do wszystkiego bardzo jest mi bliskie. Tylko, że człowiek, kobieta, matka, córka, żona, przyjaciółka, koleżanka, sąsiadka, czytelniczka, słuchaczka, organizatorka, pracownica, konsumentka, lokatorka, mieszkanka, obywatelka, emigrantka, Polka - jak tu się podzielić, po ile procent na każde "wcielenie", a jeśli całość to w jakich proporcjach? Dlatego z przyjemnością zanurzyłam się w świat Tadeusza Sobolewskiego. Jego dzienniki są autentyczne, wyciągnięte z szuflady, a nie pisane na potrzebę chwili i kreowania siebie. Momentami hermetyczne. Momentami nieco nużące. Jednak dające świadectwo tamtych lat 80/90-tych, świadectwo intelektualisty, wrażliwca, egocentryka, którego na zawsze zaznaczył Miron Białoszewski. A do tego zaskakująco prorocza analiza rzeczywistości polityczno-społecznej karmiącej instytucję Kościoła Katolickiego niczym tygrysa w klatce. Warto!