Kupiłam książkę po świeżej fascynacji jogą kundalini, jednocześnie zaczytując się w Jungu. Niestety ta książka, to jedynie zbiór wykładów i przemyśleń autora nt. kundalini, ciężko się czyta, treść nie jest zgłębiona ani zrozumiała. Książka raczej mówi o fascynacji autora tą metodą, niż opisuje jej działanie i schematy.

Kupiłam książkę po świeżej fascynacji jogą kundalini, jednocześnie zaczytując się w Jungu. Niestety ta książka, to jedynie zbiór wykładów i przemyśleń autora nt. kundalini, ciężko się czyta, treść nie jest zgłębiona ani zrozumiała. Książka raczej mówi o fascynacji autora tą metodą, niż opisuje jej działanie i schematy.

Kupiłem tylko po to, by mieć pełną kolekcję, nie spodziewając się niczego spektakularnego. Miałem dobrą intuicję. Nie ma tu niczego ciekawego, co nie zostałoby powiedziane w innych dziełach. Jest to czas sporo przed Drugą Wojną Światową, toteż wyraźnie widać jego ówczesną zachowawczość i surowy naukowy dystans.

Najważniejszym przesłaniem dla przeciętnego czytelnika jest ostrzeżenie przed bezmyślnym przyjmowaniem Wschodniego Ducha.

Pozycja tylko dla kolekcjonerów. Chyba, że jesteś zafascynowany Dalekim Wschodem, Jogą, Zen i wschodnią medytacją - wtedy przyda się każda odtrutka.

-----------------------------------

„W latach sześćdziesiątych XX wieku Carl Gustav Jung stał się guru ruchu New Age, ci zaś, którzy odbywali wówczas wyprawy do Indii, widzieli w nim swego przodka. Przyczyną tego stanu rzeczy było zaangażowanie się Junga w prace nad badaniem, popularyzacją i stworzeniem współczesnej interpretacji psychologicznej idei Wschodu. Jego zainteresowanie tą problematyką oraz fakt, iż wiele jego myśli zostało przyswojonych przez nurty kontrkultury, doprowadziło jednak do powstania sytuacji, w której wielu przeciwników Junga znajdowało potwierdzenie poglądu, iż cała jego psychologia jest wykwitem mistycznego obskurantyzmu”.

„… ponieważ uważam, że metoda «psa» (psychoanalityczna) i «psis» (psychosyntetyczna) w równej mierze stanowią środek do samodoskonalenia się człowieka, Pańskie porównanie z jogą wydaje mi się całkiem zrozumiałe. Sądzę jednak, że należałoby podkreślić fakt, iż po prostu mamy tu do czynienia ze zwykłą analogią – zbyt wielu Europejczyków przejawia dziś skłonność do pochopnego przekładania wschodnich idei i metod na naszą mentalność zachodnią. Moim zdaniem, nie przynosi to pożytku ani nam, ani owym ideom. To bowiem, co zrodziło się z ducha Wschodu, ugruntowane jest na jedynej w swoim rodzaju historii owej mentalności, tak zasadniczo różnej od naszej”.

„W ostatnim wykładzie Jakoba Wilhelma Hauera wygłoszonym po angielsku Jung opowiada, w jaki sposób jego zainteresowanie kundalini-jogą zostało obudzone w trakcie spotkania z pewną Europejką – kobietą, która wyrosła na Wschodzie; osoba ta opowiedziała mu swe marzenia senne i fantazje, których nie mógł zrozumieć, dopóki nie natknął się na dzieło sir Johna Woodroffe’a, w którego skład wchodziły przekłady Satćakranirupany oraz Padukapanćaki opatrzone wyczerpującym komentarzem”.

„We wszystkich swoich pracach poświęconych myśleniu Wschodu Jung zachęcał do studiowania jogi, przestrzegał jednak ludzi Zachodu przed jej praktykowaniem:
„Istnieje wiele rodzajów jogi, Europejczyk często zaś daje się jej zahipnotyzować, w zasadzie jednak joga jest praktyką Wschodu – człowiek Zachodu nie ma cierpliwości niezbędnej do tych ćwiczeń, nie są one zresztą dlań konieczne… Im bardziej studiujemy jogę, tym lepiej uświadamiamy sobie, jak bardzo odległy to rodzaj praktyki duchowej; Europejczyk może się tu jedynie zdobyć na imitację, to zaś, co w ten sposób osiągnie, nie będzie miało dlań prawdziwego znaczenia”.
Związane z jogą niebezpieczeństwo polegało w ujęciu Junga na tym, że tak łatwo dajemy się zwariować:
„Praktykujący jogę Europejczyk nie wie, co czyni. Joga oddziaływa nań w niedobry sposób, prędzej czy później zacznie się lękać, nie rzadko dochodzi też do tego, że ociera się o szaleństwo”.
Jung wysnuwał z tego wniosek, iż:
„Minie kilkaset lat, a Zachód stworzy własną jogę – stworzy ją na podwalinach, jakie położyło pod nią chrześcijaństwo”.
Wraz z rozkwitem jogi i innych praktyk medytacyjnych na Zachodzie poglądy tego rodzaju spotykały się z krytyką, ale podobne ostrzeżenia spotkać możemy w wielu pismach współczesnych Jungowi, u ludzi Wschodu i Zachodu. Na przykład Surendranath Dasgupta powiada:
„Jeśli ktoś metodycznie pragnie zmierzać w kierunku mającym zaprowadzić go w końcu do celu, o który chodzi w jodze, musi temu poświęcić całe życie, wiodąc je w formie rygorystycznej pod kierunkiem zaawansowanego mistrza. Niniejszej pracy nie należy w żadnym wypadku traktować jako praktycznego podręcznika opisującego metody osiągania takiego celu… Doktryny filozoficzne, psychologiczne, kosmologiczne, etyczne i religijne… są jednak niewątpliwie nader interesujące i z pewnością mogą liczyć na należne sobie miejsce w dziejach rozwoju myślenia ludzkiego”.
Podobnie pisze także Mircea Eliade:
„Oczywiście nie chodzi o to, aby europejskich uczonych zachęcać do praktykowania jogi (co zresztą nie jest takie łatwe, jak sądzą niektórzy amatorzy),ani o zalecanie różnym szkołom Zachodu stosowania metod jogicznych czy przejmowania doktryn jogi. Znacznie bardziej owocne wydaje się nam coś innego, mianowicie uważne studiowanie wyników, jakie osiąga się takimi metodami zgłębiania psychiki”.
Hermann Keyserling zajmował równie krytyczną postawę wobec zakusów polegających na tym, by ludzie Zachodu bezkrytycznie przejmowali praktyki jogiczne:
„Wydaje mi się nader znamienne, że hinduskie ćwiczenia oddechowe spopularyzowane w Ameryce dzięki wykładom Swamiego Vivekanandy nie pomogły żandemu Amerykaninowi osiągnąć jakiegoś wyższego stanu, za to wielu zaprowadziły do szpitali i domów wariatów… Nawet w wypadku najbardziej niewinnych praktyk tego typu nie dowiedziono, że są one właściwe dla organizmów europejskich”.
Wniosek Junga, że zjawisko podobne do jogi mogłoby się zrodzić także na gruncie chrześcijaństwa, bliski był przedstawionemu przez Hermanna Keyserlinga ujęciu chrześcijańskiego podłoża psychologii Zachodu:
„Nam, ludziom Zachodu, idee hinduskie są obce; w większości – i akurat teozofowie są najlepszym tego przykładem – nie jesteśmy w stanie nawiązać z nimi wewnętrznego związku. W perspektywie psychologicznej wszyscy jesteśmy chrześcijanami, niezależnie od tego, czy nasza świadomość zgadza się z tym poglądem, czy nie. A zatem każda doktryna budująca w duchu chrześcijańskim ma lepsze widoki na to, że w jakiś sposób wyrazi naszą naturę wewnętrzną, niż choćby nie wiem jak głębokie ujęcie pochodzące z obcego nam kręgu myśli”.

„Jeśli chodzi o sprawy tego rodzaju, trzeba się zdobyć na całkiem sporo myślenia psychologicznego, o ile chcemy, by umysł człowieka Zachodu jakoś to wszystko strawił. Jeśli nie damy z siebie wszystkiego, jeśli popełnimy błąd, przystosowują tę wschodnią symbolikę do naszej zachodniej mentalności, po prostu ulegniemy zatruciu, albowiem symbole te charakteryzują się skłonnością do przywierania – w jakiś sposób splatają nieświadomość i nie chcą nas od siebie uwolnić. Ale są one ciałem obcym – corpus alienum – w naszym systemie, hamując naturalny wzrost i rozwój naszej psychologii. Sytuacja tego rodzaju prowadzi do wzrostu z drugiej ręki czy zgoła do intoksykacji. To właśnie z tego względu należy zdobyć się na nadludzki wręcz wysiłek, by pokierować tymi sprawami i tak wpłynąć na te symbole, by przeciwdziałać ich wpływom. Zapewne nie potraficie stwierdzić doniosłości tego, o czym tu wam mówię, ale w takim razie potraktujcie to jako hipotezę. Jest to jednak coś więcej, jak tylko hipoteza – to prawda. Aż nadto często dane mi było się przekonywać, jak niebezpieczny może być wpływ tych symboli”.

Kupiłem tylko po to, by mieć pełną kolekcję, nie spodziewając się niczego spektakularnego. Miałem dobrą intuicję. Nie ma tu niczego ciekawego, co nie zostałoby powiedziane w innych dziełach. Jest to czas sporo przed Drugą Wojną Światową, toteż wyraźnie widać jego ówczesną zachowawczość i surowy naukowy dystans.

Najważniejszym przesłaniem dla przeciętnego czytelnika jest...

Książka ta jest daleka od współczesnych New-Agowych książek na ten temat. Jung opisuje w niej jak zmienia się postrzeganie siebie i świata, gdy człowiek zaczyna żyć z poziomu kolejnych czakr. Opisuje bogatą symbolikę czakramów oraz wyjaśnia jej znaczenie. Opisane są w niej nie tylko pozytywne strony, ale również zagrożenia i wyzwania. Ogrom wiedzy i pokory ze strony autora. Bardzo polecam.

Książka ta jest daleka od współczesnych New-Agowych książek na ten temat. Jung opisuje w niej jak zmienia się postrzeganie siebie i świata, gdy człowiek zaczyna żyć z poziomu kolejnych czakr. Opisuje bogatą symbolikę czakramów oraz wyjaśnia jej znaczenie. Opisane są w niej nie tylko pozytywne strony, ale również zagrożenia i wyzwania. Ogrom wiedzy i pokory ze strony autora....

Jak dla mnie to słabo. Męczące, nużące i mało jakosciowej treści. W zasadzie gdyby nie nazwisko i moja sympatia do autora to dałbym 3/10. W mojej subiektywnej ocenie było w tej książce jakieś 10% wartościowych informacji, porozrzucane po całej książce. Ja się trochę męczyłem, Ale mam nadzieję, że innym czytelnikom było łatwiej.

Jak dla mnie to słabo. Męczące, nużące i mało jakosciowej treści. W zasadzie gdyby nie nazwisko i moja sympatia do autora to dałbym 3/10. W mojej subiektywnej ocenie było w tej książce jakieś 10% wartościowych informacji, porozrzucane po całej książce. Ja się trochę męczyłem, Ale mam nadzieję, że innym czytelnikom było łatwiej.

Lekko hermetyczna. Bardziej do studiowania niż do czytania. I bardziej dla obeznanych z teorią jogi niż dla początkujących. Duża wartość historyczna.

Lekko hermetyczna. Bardziej do studiowania niż do czytania. I bardziej dla obeznanych z teorią jogi niż dla początkujących. Duża wartość historyczna.