Przyznaję, że dałam się zwabić okładce. Ani tytuł, ani opis mnie specjalnie nie zachęciły. Ot, już na pierwszy rzut oka widać, że to dość schematyczna powieść o chłopcu, który (mogłoby się zdawać) ma muchy w nosie, bo nic się nie dzieje, jak on by chciał, ale na szczęście ma świat za drzwiami, który zawsze chętnie odwiedzi i zapomni o problemach.
Być może. Ale czyta się bajecznie.
Najbardziej podobało mi się to, jak wiernie są oddane cechy i myśli dziecka z rozbitej rodziny (nawet jeśli stereotypowe, to bardzo zgrabnie ujęte). Relacja Marka i Davida (ich swoista wojenka) są bardzo naturalne, tęsknota Marka za ojcem prawdziwa i oczywista, tak samo jak konsumpcyjne nastawienie do matki. Pan Smith albo bardzo dobrze się przygotował, albo świetnie pamięta, jak to jest być dzieckiem.
Tutaj pojawia się pytanie o ujęcie tematu. Można to było zrobić na dwa sposoby: walnąć esej w wyszukanym języku albo... napisać powieść, gdzie wszystkie metafory (bardzo z resztą ciekawe i trafne) włożono w usta starszej pani, doskonale znającej życie.
Wrażenia jak najbardziej pozytywne. Przyjemna książka.

(Pół-SPOILER) Książki raczej nie powinny czytać ci, którym ktoś bliski zmarł na raka i są na tym punkcie drażliwi. Mogą się poczuć urażeni, trochę oszukani, a także nastawić sceptycznie do zakończenia.
A do tych, którzy niestety mają to za sobą: proszę, to tylko historia szukająca słodkiego, złotego środka. To oczywiste, że życie nie jest takie proste, bo nie wystarczy pozamiatać w krainie duchów i wszystko staje się lepsze. Ale czy w uniwersum, gdzie za drzwiami przeszłość wciąż pracuje dla teraźniejszości naprawdę ma to aż takie znaczenie?

Przyznaję, że dałam się zwabić okładce. Ani tytuł, ani opis mnie specjalnie nie zachęciły. Ot, już na pierwszy rzut oka widać, że to dość schematyczna powieść o chłopcu, który (mogłoby się zdawać) ma muchy w nosie, bo nic się nie dzieje, jak on by chciał, ale na szczęście ma świat za drzwiami, który zawsze chętnie odwiedzi i zapomni o problemach.
Być może. Ale czyta się...