Katherine Marsh

Przepiękna, wzruszająca i niestety (wciąż) bardzo aktualna historia. Trzynastoletni Max z Waszyngtonu wraz z rodziną przeprowadza się do Brukseli, ponieważ jego tata został konsultantem NATO. W tym samym czasie do Belgii dociera także Ahmed, uchodźca z Syrii. Czternastolatek stracił całą swoją rodzinę. Matkę i siostry w oblężonym Aleppo, ojca na morzu, gdy próbowali dopłynąć do Europy. Drogi tej dwójki nastolatków w dość niezwykły sposób przecinają się ze sobą. Ahmed bowiem ukrywa się w piwnicy domu amerykańskiej rodziny. Ucieka z ośrodka dla uchodźców, boi się deportacji. Pewnego dnia Max odnajduje uciekiniera. Zainspirowany historią belgijskiego bohatera ruchu oporu z czasów II Wojny Światowej, Alberta Jonnarta, postanawia zrobić wszystko, by mu pomóc. Niestety, czas im nie sprzyja. W Europie dochodzi do kilku ataków terrorystycznych, m.in właśnie w Belgii i we Francji. Panują nastroje antyimigracyjne, nie wszyscy są zadowoleni z napływu uchodźców…. W swojej powieści Marsh porównuje traktowanie uchodźców syryjskich ze sposobem traktowania Żydów w czasie Holokaustu. Wielokrotnie przywołuje historię Anny Frank. Kładzie ogromny nacisk na znaczenie uczciwości, życzliwości i tolerancji, zwłaszcza wobec tych, którzy nie należą do „swoich”, lecz do innych”. Rozdziały są napisane z dwóch perspektyw - Ahmeda i Maksa, co sprawia, że historia staje się bardziej wiarygodna i poruszająca. Chłopca znikąd został napisany poniekąd na podstawie osobistych doświadczeń autorki, która z mężem i dwójką dzieci przeprowadziła się z Waszyngtonu do Brukseli i zamieszkała w domu na ulicy Alberta Jonnarta. Była świadkiem zamachów. W Belgii zajmowała się przeprowadzaniem wywiadów z reporterami, pracownikami socjalnymi, rzecznikami uchodźców i członkami społeczności muzułmańskiej. Bardzo się cieszę, że książka została wydana w Polsce, bowiem brakowało u nas takich pozycji dla nastolatków. Dla młodszych mamy kilka tytułów z serii Wojny dorosłych - historie dzieci (np Kot Karina, Hebanowe serce, Chłopiec z Lampedusy),czy ostatecznie Moje cudowne dzieciństwo w Aleppo. W tej ostatniej nie ma jednak nadziei na lepsze jutro. Chłopiec znikąd jest równie gorzki, ale jednak przywraca wiarę w ludzi. Polecam!!!