Książki "muzyczne" czytam z dwóch powodów.
Pierwszy powód jest dość oczywisty: muzyka danego twórcy (artysty) jest dla mnie istotna, lubię ją i chcę poznać bliżej ekipy, które te zespoły tworzą (np.: Iggy Pop, Bad Religion, Napalm Death, No Means No - o nich mam nadzieję przeczytać wkrótce).
Drugi powód: zespół wydaje się ciekawy, chociaż sama muzyka nie powoduje u mnie dużego entuzjazmu (np.: David Bowie, Neil Young, Bruce Dickinson, zespół Vader).
Niezależnie od powodu często, po przeczytaniu tzw. książki "muzycznej" tracę ochotę na dalsze słuchanie płyt (Iggy Pop)ze względu na obraz, który z takiej książki się wyłania. Z tego też powodu, takie książki są obarczone pewnym "ryzykiem".
Ta książka należy do tej pierwszej grupy. Lubię UK SUBS, słyszałem chyba wszystkie płyty, ostatnią (Ziezo) uważam za bardzo dobrą. W związku z tym zdecydowałem się na jej zakup.
Pierwsze wrażenie jest bardzo dobre. Tekst wydrukowany został z maksymalnym (prawie) wykorzystaniem marginesów i nadaje tej książce trochę "fanzinowy" kształt.
Podoba mi się, wygląda to fajnie. Co do zawartości książki. Zacznę od "minusów". Wg. mnie Alvin zbyt często skupia się na swoich relacjach "męsko-damskich". Te jego wspomnienia i gawędy kojarzą mi się (i to jest "minus") z takim trochę "ględzeniem" Marka Piekarczyka (TSA) w różnych audycjach np. w RMF-FM. Nie pamiętam nazwy tej audycji (słuchałem jadąc autem, coś tam wpadało mi do ucha),ale nawet taka dawka była irytująca. W tej książce jest podobnie. Nie wiem jaki był cel tych wspomnień w takiej ilości. Nie pasuje mi to do zespołu typu UK SUBS i jest to trochę drażniące. Może, gdy będę w wieku Alvina również uznam (oby nie) za istotne podkreślanie, że byłem kiedyś dla kogoś interesujący lub nie. Nie wiem, nie jestem w stanie tego teraz ocenić czy to jakiś naturalny etap w życiu.
Książka w zamierzeniu ma składać się z więcej niż jednej części. Ta pierwsza część opisuje czasy dziecięce Alvina, aż do wizyty UK SUBS w Polsce w 1983 roku (trasa z zespołem Republika).
W tle narodzin Alvina jako muzyka pojawia się mnóstwo zespołów uchodzących dziś za legendarne. Alvin te zespoły widział gdy powstawały, bywał na ich koncertach, czy grał z nimi okazjonalnie lub związał się na dłużej (właśnie SUBS). Jest więc okazja, aby przypomnieć sobie szereg legendarnych zespołów dzięki jego opowieściom (The Strangles, Exploited, Damned, Ramones a nawet są mikro-wzmianki o Minor Threat czy Beastie Boys).
"Ograniczona poczytalność" nie jest dla każdego. Raczej dla wielbicieli UK SUBS oraz osób mocniej zainteresowanych sceną muzyczną w UK w latach 70/80. Czytelnik "postronny" powinien ewentualnie skupić się na rozdziale ostatnim, który odnosi się do szarej polskiej rzeczywistości lat 80-tych. Warto zobaczyć to oczami Alvina.
Ta książka pokazuje, jak odległe były warunki funkcjonowania polskich zespołów w tamtych czasach (KSU, Dezerter, Moskwa, Abaddon itd.) w stosunku do ich (mniej więcej) rówieśników z UK (w tym oczywiście UK SUBS),czy z "zachodu" generalnie. To była prawdziwa przepaść. Niby wszyscy to wiemy, ale ta książka na nowo to uzmysławia.
Niestety efekty tej ówczesnej różnicy są wciąż brzemienne w skutkach. To zachodnie zespoły nadal grają w Polsce koncerty, a polskie legendy (np. Dezerter) pozostają szerzej nieznane lub są zapomniane na zachodzie. Jeśli już zagrają koncert poza Polską, to tylko dla tzw. Polonii czy to w UK, czy w innych krajach. Szkoda, bo zasługują na znacznie więcej. Po przeczytaniu tej książki mam wrażenie, że polski punk-rock lat 80-tych był bardziej szczery niż ten Made in UK (pomimo tego, że tam było jego jedno ze źródeł),właśnie dzięki temu jak szaro wyglądała ta ówczesna rzeczywistość.
Czekam na część 2.

Książki "muzyczne" czytam z dwóch powodów.
Pierwszy powód jest dość oczywisty: muzyka danego twórcy (artysty) jest dla mnie istotna, lubię ją i chcę poznać bliżej ekipy, które te zespoły tworzą (np.: Iggy Pop, Bad Religion, Napalm Death, No Means No - o nich mam nadzieję przeczytać wkrótce).
Drugi powód: zespół wydaje się ciekawy, chociaż sama muzyka nie powoduje u mnie...