Nie wiem no, po pierwszym tomie trochę mam wrażenie, że książka z okolic "męczybuła". Jest klimatyczna, mocno rozwinięta językowo, ale już nie do końca bym powiedziała, że czytało mi się przyjemnie. Trochę pozytywnie można by powiedzieć, że przez w pewnym sensie przystępny język utrwala pewne treści biblijne, równocześnie jak dla mnie jest chyba trochę za bardzo przegadana. Ogólnie takie bajanie oceniam dość pozytywnie, mam wrażenie, że autor mógł m.in. próbować podjąć jakiś psychologiczny eksperyment wniknięcia w osobę kogoś, kto żył dużo dawniej i w innych warunkach, itp., co jest dość ciekawe, ale dla mnie zwyczajnie za bardzo się ciągnie. Ocena za kunszt, wrażenia dość mieszane.

Nie wiem no, po pierwszym tomie trochę mam wrażenie, że książka z okolic "męczybuła". Jest klimatyczna, mocno rozwinięta językowo, ale już nie do końca bym powiedziała, że czytało mi się przyjemnie. Trochę pozytywnie można by powiedzieć, że przez w pewnym sensie przystępny język utrwala pewne treści biblijne, równocześnie jak dla mnie jest chyba trochę za bardzo przegadana....

po prostu arcydzieło. Najlepsza książka, jaką czytałam. Owszem, trudno z początku połapać się we wszystkim, ale jak już się wejdzie na właściwe tory, to aż dech zapiera. Jak to jest napisane! Mann to mój ulubiony pisarz.

po prostu arcydzieło. Najlepsza książka, jaką czytałam. Owszem, trudno z początku połapać się we wszystkim, ale jak już się wejdzie na właściwe tory, to aż dech zapiera. Jak to jest napisane! Mann to mój ulubiony pisarz.

Nieco krótszy jeszcze bardziej wciągający od pierwszego. Historia pierworodnego Racheli, ukochanego syna Jakuba, w otoczeniu nienawistnych braci. Dobra, bardzo dobra literatura. Piękny język, malowniczość opisów. Chcącym się wyciszyć i zanurzyć w pięknie opowiedzianej historii polecam.

Nieco krótszy jeszcze bardziej wciągający od pierwszego. Historia pierworodnego Racheli, ukochanego syna Jakuba, w otoczeniu nienawistnych braci. Dobra, bardzo dobra literatura. Piękny język, malowniczość opisów. Chcącym się wyciszyć i zanurzyć w pięknie opowiedzianej historii polecam.

"Rozważ i bywaj zdrów. I przebacz też"

"Rozważ i bywaj zdrów. I przebacz też"

Motywacją do sięgnięcia po tą powieść była chęć stworzenia do niej plakatu. Była to pierwsza powieść Manna, którą przeczytałem. Było to kilka lat temu i zostało mi tylko poczucie tej atmosfery historii biblijnej, gorąca i piasku. Takie mam teraz skojarzenia. Książka ma ponad 1000 stron a pomysł i pewność co do tego jak ma wyglądać plakat pojawiły się po pierwszym akapicie.
http://michalstepien.art/plakaty#306

Motywacją do sięgnięcia po tą powieść była chęć stworzenia do niej plakatu. Była to pierwsza powieść Manna, którą przeczytałem. Było to kilka lat temu i zostało mi tylko poczucie tej atmosfery historii biblijnej, gorąca i piasku. Takie mam teraz skojarzenia. Książka ma ponad 1000 stron a pomysł i pewność co do tego jak ma wyglądać plakat pojawiły się po pierwszym akapicie....

Świetna książka o wazeliniarzu Józefie i niespodziewanych następstwach jego brzydkiej cechy. Parafraza opowieści biblijnej z grubsza znanej wszystkim, stanowiącej oś powieści, napisanej w formie mitologii z elementami psychologii i filozofii. Brzmi strasznie. Dopiero po przeczytaniu kilkudziesięciu stron kwiecistych, wielokrotnie złożonych zdań zauważyłam subtelne poczucie humoru autora i ironiczną grę słów. Tej książki nie da się zakwalifikować, ani ująć w ramy. Niemniej jednak polecam, chociażby na poprawę humoru. Wisienką na torcie jest rozmowa Mut-em-enet z Putyfarem o odsunięciu Józefa od pełnionych obowiązków, przy której śmiałam się na całe gardło. Najważniejszy filozoficzny wątek (w prostackim skrócie - wybacz autorze) traktuje o tym ,że jak swoim zarozumialstwem i pychą skopiemy wszystko co można, zawsze prostodusznie można przyznać, że widocznie tak miało być, bo Bóg ma dla nas wyjątkowe zadanie.
Mann nie jest moim ulubionym autorem, ale dopiero po tej książce rozumiem zachwyty czytelników i dołączam do grona potakiwaczy, że został noblistą zasłużenie.

Świetna książka o wazeliniarzu Józefie i niespodziewanych następstwach jego brzydkiej cechy. Parafraza opowieści biblijnej z grubsza znanej wszystkim, stanowiącej oś powieści, napisanej w formie mitologii z elementami psychologii i filozofii. Brzmi strasznie. Dopiero po przeczytaniu kilkudziesięciu stron kwiecistych, wielokrotnie złożonych zdań zauważyłam subtelne poczucie...

Książka wybitna i piękna. Jedyna w swoim rodzaju. Erudycja autora chwilami wręcz oszałamia …

Książka wybitna i piękna. Jedyna w swoim rodzaju. Erudycja autora chwilami wręcz oszałamia …

W dzisiejszych czaaach, gdy byle autorzyna, dzięki komputerom, pisze minimum 1000 stron rocznie, Józef wydaje się skromnym przdsięwzięciem. Manna wyssałem z mlekiem Matki, ale z upływem lat, Józef "smakuje" coraz lepiej.
Jest to wielka powieść historyczna, traktat filozoficzny, moralitet, kunsztowny dramat psychologiczny. Trzeba tylko przeczytać kilka razy, by to zobaczyć. To jak z wielką symfonią, nie wystarczy raz wysłuchać na smartfonie!
Mann wraca do pierwocin ludzkiej komunikacji - znacie, to posłuchajcie!
Wierzący przeżyją jeszcze raz wielką biblijną epopeę, ateiści poczują może tremens religiosus. Nie polecam tego dzieła, lecz ZALECAM!

W dzisiejszych czaaach, gdy byle autorzyna, dzięki komputerom, pisze minimum 1000 stron rocznie, Józef wydaje się skromnym przdsięwzięciem. Manna wyssałem z mlekiem Matki, ale z upływem lat, Józef "smakuje" coraz lepiej.
Jest to wielka powieść historyczna, traktat filozoficzny, moralitet, kunsztowny dramat psychologiczny. Trzeba tylko przeczytać kilka razy, by to zobaczyć....

Nie przypuszczałem, że nie przelęknę się ilości stron (ponad półtora tysiąca!) i mego niepozbawionego rezerwy stosunku do autora. Nie przypuszczałem, że uznam "Józefa" za jedną z najpiękniejszych książek w ogóle, i że dopiszę ją do listy tych najukochańszych, tych, do których się wraca, które trzeba mieć na najbliższej półce.
Tak jak w "Czarodziejskiej górze" Mann kreślił sylwetkę współczesnego (mu) człowieka Zachodu i jego kondycji, jak w "Faustusie" próbował ująć w słowach istotę sztuki, artyzmu Europejczyka, tak tutaj dostajemy próbę opisania źródeł całej naszej cywilizacji, próbę, jak sądzę, udaną, pokazania, skąd się wzięliśmy i dlaczego tacy jesteśmy.
Nie jest to jednak rozprawa filozoficzna, choć od czasu do czasu autor snuje refleksje natury ogólnej, jak wspomniałem wyżej. Jest to rasowa, soczysta powieść, bo "Józef" pisany jest piękną, porywającą, mieniącą się wszelkimi barwami prozą, a jego treść to arcyciekawa i samonośna wręcz anegdota - tak, znajdzie tu czytelnik akcję na miarę thrillerów tuż obok głębokich i niezmiernie ciekawych rozważań religioznawczych i historycznych.
Perła w koronie. Arcydzieło. Być może jeden z najważniejszych tekstów białego człowieka.

Nie przypuszczałem, że nie przelęknę się ilości stron (ponad półtora tysiąca!) i mego niepozbawionego rezerwy stosunku do autora. Nie przypuszczałem, że uznam "Józefa" za jedną z najpiękniejszych książek w ogóle, i że dopiszę ją do listy tych najukochańszych, tych, do których się wraca, które trzeba mieć na najbliższej półce.
Tak jak w "Czarodziejskiej górze" Mann kreślił...

Wiem: to grzech pisać o nobliście, i takim wielkim nazwisku, że słabo... Wstyd mi, ale ta książka naprawdę jest okropna. Możecie mieć mnie za głąba (którym może jestem),ale ja nie znoszę takiego wodolejstwa, tych sztucznych dialogów i rozwlekłych opisów, tego niepotrzebnego, rozwlekłego gadulstwa, które prowadzi donikąd. Może to jest arcydzieło, jak niektórzy twierdzą, ale zdecydowanie nie dla mnie. Nie wyobrażam sobie z jakiego powodu można czytać taką książkę - z nudów? aby poznać ludzkie przeżycia? z ciekawości? dla delektowania się językiem? Wszystkie te motywy książka frustruje - język jest koturnowy, przeżycia bohaterów nieautentyczne, historia podana nieciekawie.

Zaciskałem zęby, chciałem żeby mi się podobała, przeskakiwałem na różne strony, licząc, że skoro tu jest źle, to tam na pewno będzie dobrze. Potem odkładałem i wracałem po jakimś czasie - może mam zły dzień, może trzeba się do tej książki przegryźć - nic nie pomogło. Tomasz Mann to zdecydowanie nie jest moja bajka.

Wiem: to grzech pisać o nobliście, i takim wielkim nazwisku, że słabo... Wstyd mi, ale ta książka naprawdę jest okropna. Możecie mieć mnie za głąba (którym może jestem),ale ja nie znoszę takiego wodolejstwa, tych sztucznych dialogów i rozwlekłych opisów, tego niepotrzebnego, rozwlekłego gadulstwa, które prowadzi donikąd. Może to jest arcydzieło, jak niektórzy twierdzą, ale...