Polecam jako ,,thiller" dla dzieci podoba mi się wprowadzanie kultury regionów Polski do książki same historie fajne ale przez ich ilość większość się zapomni oprócz tego naprawdę solidna pozycja ;D

Polecam jako ,,thiller" dla dzieci podoba mi się wprowadzanie kultury regionów Polski do książki same historie fajne ale przez ich ilość większość się zapomni oprócz tego naprawdę solidna pozycja ;D

W książce znajdziemy dziesięć opowiadań. Każde jest inne, każde ciekawe, wciągające, wywołujące nutkę strachu. Autorka sprawiła, że przenosimy się z bohaterami w różne miejsca, które naprawdę istnieją, odkrywamy tajemnice, sekrety, poznajemy przeszłość i wiele więcej. W każdym opowiadaniu jest moment, w którym mamy gęsią skórkę i zastanawiamy się jak, to jest możliwe.

Skierowana jest do młodzieży i moim zdaniem książka będzie dla tej grupy odpowiednia. Moja nastoletnia córka z dużą ciekawością śledziła każdą opowieść, a później stwierdziła, że chociaż nie ma tu magii, coś magicznego jest w tych historiach. Zdecydowanie jej przypadły do gustu, a lekkość, z jaką zostały napisane, sprawiła, że czytało się je naprawdę szybko.
Według Amelki zdecydowanie plusem opowieści jest to, że nie do końca wszystko zostaje powiedziane. To sprawia, że można snuć teorie, włączyć własną wyobraźnię, że nie zapomina się o nich zaraz po odłożeniu książki. Kolejną zaletą jest fakt, że miejsca, o których mowa nie są wymyślone, a istnieją naprawdę. Dzięki książce zaczęła o nich trochę więcej i część z nich pragnie zwiedzić.

Bohaterami są dzieci, które są dość ciekawe, realistyczne i śmiało, można się z nimi utożsamiać.

„Historie nieoczywiste” to książka z dziesięcioma opowieściami, które spodobały się mojej nastoletniej córce. My z przyjemnością polecamy młodzieży lubiących czytać pozycje z nutką strachu.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - https://anka8661.blogspot.com/2023/05/historienieoczywistewydawnictwoibis.html

W książce znajdziemy dziesięć opowiadań. Każde jest inne, każde ciekawe, wciągające, wywołujące nutkę strachu. Autorka sprawiła, że przenosimy się z bohaterami w różne miejsca, które naprawdę istnieją, odkrywamy tajemnice, sekrety, poznajemy przeszłość i wiele więcej. W każdym opowiadaniu jest moment, w którym mamy gęsią skórkę i zastanawiamy się jak, to jest...

"Historie nieoczywiste” to zbiór dziesięciu opowiadań z pogranicza realizmu i magii. Historie na pozór zupełnie zwyczajne, ale każda z nich skrywa w sobie baśniowy klimat i nutkę tajemnicy.

Pani Katarzyna posługuje się tak pięknym i barwnym językiem, że co rusz miałam ochotę podkreślać zdania kolorowymi mazakami. Na szczęście nie zdecydowałam się na ten krok, bo koniec końców cała książka byłaby pokreślona... : )

Bohaterami książki są dzieci, ale każde z tych dzieci ma w sobie starą duszę. Każde z nich ma ciekawe spostrzeżenia dotyczące życia, przemijania czy drugiego człowieka.

Kilka z opowiadań skłoniło mnie do refleksji i przemyśleń, szczególnie to, w którym dziadek opowiada wnukowi pewną historię ze swojego dzieciństwa dotyczącą kolei i długiej podróży pociągiem. Od pierwszego do ostatniego zdania miałam na skórze gęsią skórkę, a przy zakończeniu dosłownie zaszkliły mi się oczy.

Jest to moja druga styczność z twórczością Pani Katarzyny Ryrych i muszę przyznać, że mam ochotę na więcej! Jest mi troszkę smutno, że o tak wspaniałej autorce tak mało się mówi, ale od dziś będę ją promowała wszędzie, gdzie tylko będę miała okazję : )

"Historie nieoczywiste” to zbiór dziesięciu opowiadań z pogranicza realizmu i magii. Historie na pozór zupełnie zwyczajne, ale każda z nich skrywa w sobie baśniowy klimat i nutkę tajemnicy.

Pani Katarzyna posługuje się tak pięknym i barwnym językiem, że co rusz miałam ochotę podkreślać zdania kolorowymi mazakami. Na szczęście nie zdecydowałam się na ten krok, bo koniec...

„Historie nieoczywiste” kryją się w koronach drzew, wśród leśnej ściółki i w morskich głębinach. Czają się w drewnianej, skrzypiącej szafie, zapomnianej zabawce, czy starych i nadszarpniętych zębem czasu pamiątkach rodzinnych. Żyją w słownych przekazach, opowiadanych od wieków kolejnym pokoleniom, w lokalnej kulturze i wierzeniach naszych dziadków. Ile w nich prawdy, trudno zgadnąć. Nieprawdopodobne, sprzeczne z prawami logiki, wywołujące dreszcze.
Takie właśnie historie, pełne niedomówień, pozbawione jednak nadprzyrodzonych zjaw, duchów, wampirów i istot pozaziemskich przekazuje czytelnikowi w swej książce Katarzyna Ryrych. Opowiadania zawarte w jej wnętrzu pełne są spraw, z jakimi borykają się współcześni nastolatkowie, a które przeplatają się z tajemnicami minionych lat. Wszystkie miejsca, w które zabiera nas autorka w tej publikacji nie są wytworem wybujałej wyobraźni, a istnieją naprawdę.
Książkę trudno odłożyć, gdy już zatracisz się w którejś z dziesięciu opowiastek. Każda z nich, podszyta tajemniczością, sprawia, że czujesz ją na własnej skórze. I zaczynasz zastanawiać się nad czym, czy to, co widzisz, co bierzesz za padający cień faktycznie nim jest. „Może Ci, którzy nas kochali, próbują nam coś powiedzieć? Może chcą ostrzec, albo uważają, że robimy coś niewłaściwego?”

„Historie nieoczywiste” kryją się w koronach drzew, wśród leśnej ściółki i w morskich głębinach. Czają się w drewnianej, skrzypiącej szafie, zapomnianej zabawce, czy starych i nadszarpniętych zębem czasu pamiątkach rodzinnych. Żyją w słownych przekazach, opowiadanych od wieków kolejnym pokoleniom, w lokalnej kulturze i wierzeniach naszych dziadków. Ile w nich prawdy, trudno...

"Historie nieoczywiste" to zbiór 10 opowiadań, w których może nie ma wprost zjaw czy nadprzyrodzonych istot. Każde z nich zawiera jednak tajemnicę, która może zaskoczyć i wywołać ciarki na plecach...

Autorka w ciekawy sposób podeszła do literatury młodzieżowej i swoich nastoletnich bohaterów opowieści wrzuciła w różne zakątki Polski, czerpiąc garściami z miejskich legend I folkloru. Klimat jest rewelacyjny! Każde z opowiadań to otwarta, wciągająca historia, w której dzieją się zdarzenia niewyjaśnione, budzące dreszcz emocji, a i często grozy (ale spokojnie, nie jest to horror, bardziej zaintrygowanie nieznanym i brakiem odpowiedzi 🙃). Jednocześnie otrzymujemy treści wartościowe do refleksji dla młodych czytelników. Pani Ryrych otwarcie porusza tematy rozpadu rodziny i rodziny patchworkowej, epidemii, śmierci i żałoby czy niepełnosprawności. Daje od siebie ogrom empatycznej wyrozumiałości dla emocji, które towarzyszą w tak skrajnych sytuacjach i pomaga je zrozumieć, a niekiedy i znaleźć ścieżkę do przepracowania.

Każdą z opowieści czyta się z dużym zainteresowaniem, autorka ma przyjemny, gawędziarski styl, kojarzący mi się ze wspomnieniową opowiastką babci nad kubkiem herbaty i talerzem kruchych ciasteczek. Niektórzy może nawet odnajdą znane sobie miejsca w treści, bo większość lokalizacji zdarzeń mamy podane, co jeszcze ubogaca wrażenia z lektury.

W zgodzie z tytułem, są to opowiadania nieoczywiste, a jednocześnie z ogromną dozą intrygującej tajemniczosci i wartościowych przesłań. Czytałam ze szczerą przyjemnością I serdecznie polecam 😊

"Historie nieoczywiste" to zbiór 10 opowiadań, w których może nie ma wprost zjaw czy nadprzyrodzonych istot. Każde z nich zawiera jednak tajemnicę, która może zaskoczyć i wywołać ciarki na plecach...

Autorka w ciekawy sposób podeszła do literatury młodzieżowej i swoich nastoletnich bohaterów opowieści wrzuciła w różne zakątki Polski, czerpiąc garściami z miejskich legend I...

Magnetyczna okładka przyciągająca wzrok wizerunkiem lisa ukrytego w mroku czerni kusi i zachęca do oddania się fascynującej lekturze. Bo, że taka będzie to mogę Was zapewnić. Pełna nieoczywistości, przesiąknięta tajemniczością, nieco metafizyczna. Nie ma w niej mrocznych zjaw, potworów i wyjętych z popkultury duchów powłóczających prześcieradłami. Ale nie możecie być całkiem spokojni, bo czai się w niej niepokój…

„Historie nieoczywiste” Katarzyny Ryrych to zbiór 10 opowiadań, które łączy element niepewności, istnienia niewyjaśnionych zjawisk i postaci, które wykraczają poza granice ludzkiego umysłu. Autorka nie straszy czytelnika, prowadzi swobodną opowieść o zwyczajnych dzieciach, zwyczajnych miejscach i sytuacjach, a jednak podsyca je elementami spoza tego świata. A może to tylko złudzenie… Nie daje odpowiedzi pozostawiając czytelnika na rozdrożu wiedzionego tym, w co jest w stanie uwierzyć.

Autorka czerpie z lokalnych opowieści, legend, mitów i szeroko rozumianego folkloru. Umiejscawia akcję głównie na odludnych wsiach, które same w sobie emanują dużą dawką tajemniczości. Usadawia w centrum akcji zwyczajne dzieciaki z ich zwyczajnymi problemami i rozmyślaniami, niezwykle bliskie potencjalnemu czytelnikowi. Lecz nie skupia się jedynie na zjawiskach odrealnionych, a porusza również trudne tematy, np. śmierci bliskiej osoby, nadopiekuńczości, niepełnosprawności, przemocy rówieśniczej (odtrącenia),choroby (astma),sieroctwa, pandemii.

To wyjątkowa lektura skierowana do tych, którzy lubią się wprowadzać w stan niepokoju i zadawać sobie pytania o prawdziwość pewnych zjawisk i granice ludzkiej wyobraźni. Wciągająca, ciekawa i nietuzinkowa.

Przepiękne wydanie i intrygujące wnętrze są tym, co mnie w niej oczarowało. Książka nie jest wolna od uchybień korektorskich, trochę szkoda, ale nie przesłania to jej wartości i ogólnego pozytywnego wrażenia.

Magnetyczna okładka przyciągająca wzrok wizerunkiem lisa ukrytego w mroku czerni kusi i zachęca do oddania się fascynującej lekturze. Bo, że taka będzie to mogę Was zapewnić. Pełna nieoczywistości, przesiąknięta tajemniczością, nieco metafizyczna. Nie ma w niej mrocznych zjaw, potworów i wyjętych z popkultury duchów powłóczających prześcieradłami. Ale nie możecie być...