W końcu ktoś nie robi debili z facetów. Nie ma tu też schematów. Historia jest może miejscami przekombinowana w imię wyższych potrzeb części czytających, którzy tak lubią. I OK. Autorka bardzo zgrabnie wciela się w męski umysł. Wie jak szaleńczo potrafimy odczuwać wiele emocji i najważniejsze. Podsumowała coś za czym często wszyscy tęsknimy. Tak prosto, ciepło i z polotem. Nie znajdziecie tego w social mediach i sztucznych rzęsach.

W końcu ktoś nie robi debili z facetów. Nie ma tu też schematów. Historia jest może miejscami przekombinowana w imię wyższych potrzeb części czytających, którzy tak lubią. I OK. Autorka bardzo zgrabnie wciela się w męski umysł. Wie jak szaleńczo potrafimy odczuwać wiele emocji i najważniejsze. Podsumowała coś za czym często wszyscy tęsknimy. Tak prosto, ciepło i z polotem....

Czas tak szybko leci, że byłam pewna, że poprzednią książkę Pani Agnieszki Olejnik czytałam w zeszłym roku, a tu wielkie zdziwienie, bo to było dwa lata temu. Powieści obyczajowe to dla mnie odskocznia od thrillerów i kryminałów, w których na co dzień się zaczytuje. Czytanie tylko jednego gatunku bywa nudne i męczące.

"Bywają takie dni. Człowiek ma wrażenie, że wszystko się spieprzyło i na całym świecie nie zostało już nic dobrego".

Michał jest studentem i dorabia jako fotograf. Lekkoduch i bawidamek podchodzi do życia na luzie. Dom rodzinny traktuje jak hotel. Jeden telefon zmienia wszystko. Od teraz Michał musi przewartościować swoje życie i zmienić priorytety. Z dnia na dzień z "Piotrusia Pana" musi się zmienić w kogoś, kto weźmie odpowiedzialność za drugą osobę. Teraz w obliczu tragedii przychodzi czas na smutną refleksję. Michał tak naprawdę nie znał swoich rodziców, żył osobno i nic o nich nie wiedział. W głowie układa wspomnienia i fakty i dochodzi do wniosku, że w jego rodzinie przed laty musiało coś się wydarzyć i od tej pory wszystko się zmieniło. Przed oczami jawi mu się obraz smutnych rodziców, domyśla się, że byli ze sobą nieszczęśliwi. Nie zna tylko powodu takiego stanu. W życiu są sprawy, do których trzeba dorosnąć. Michał znajduje sprzymierzeńca w rudowłosej sąsiadce Zuzannie. Dzięki niej Michał staje się mężczyzną. Czy pomimo tego, co przeszedł i o czym się dowiedział, będzie umiał zaufać i pokochać?

"Dziewczyna z porcelany" to świetna powieść obyczajowa. Pieniądze to nie wszystko. Co z tego, że ktoś ma forsy jak lodu, kupuje dzieciom, czego tylko dusza zapragnie, ale zapomina o tym, że dziecku jest potrzebna uwaga, miłość i czas. Jeżeli nie okażemy dzieciom uczuć, to one w życiu dorosłym nie będą umiały nikogo pokochać. Jeżeli w domu rodzinnym nie zaznamy miłości, to w późniejszym życiu nie będziemy umieli sobie z nią poradzić. Jeżeli cierpi serce, to cierpi również dusza.

Czas tak szybko leci, że byłam pewna, że poprzednią książkę Pani Agnieszki Olejnik czytałam w zeszłym roku, a tu wielkie zdziwienie, bo to było dwa lata temu. Powieści obyczajowe to dla mnie odskocznia od thrillerów i kryminałów, w których na co dzień się zaczytuje. Czytanie tylko jednego gatunku bywa nudne i męczące.

"Bywają takie dni. Człowiek ma wrażenie, że wszystko...

Chociaż uwielbiam książki pani Agnieszki, to ta mnie rozczarowała. Jak dla mnie było tu zbyt wiele niewiarygodnych elementów. Uważam, że przemiana bohatera nastąpiła zbyt szybko. Nie tylko zmienił swoje postępowanie, od razu odnalazł się w nowej sytuacji, ale właściwie w jednej chwili nastąpiła przemiana jego osobowości. Tak samo niewiarygodna była dla mnie relacja między Michałem a Zuzanną. Wystarczyły jakieś 2 sceny i już tracą dla siebie głowę. Absolutnie w to nie uwierzyłam i przez cały czas miałam nieodparte wrażenie, że łączy ich tylko Tomek. I że tej kobiecie zależało tylko na kontaktach z dzieckiem, bo przy każdej kłótni podnosiła tylko ten argument. Nie czułam, żeby to Michał był dla niej ważny. Poza tym cała ta relacja wydaje mi się toksyczna i raczej dziecinna. Ta jego zazdrości, to spotykanie się z innymi partnerami, żeby zrobić na złość 2 osobie, ciągłe kłótnie i celowe ranienie się słowami. Do tego zamiast rozmawiać i wyjaśnić coś sobie, to oboje ciągle od tego uciekają. A żeby poznać prawdę, potrzebni są poboczni bohaterowie, którzy opowiedzą o przeszłości. A wystarczyłaby jedna szczera rozmowa. Nie podobało mi się też, że wszystko właściwie samo się rozwiązywało, żadnych problemów, żadnych dylematów (pomijając główny wątek miłosny). Ela się zakochuje, porzuca chłopaka, po jakimś czasie Ela się odkochuje, przyjaźni z Michałem, chłopak wraca. Michał spotyka Monikę, jedna rozmowa i zostają przyjaciółmi. A szczytem jest zakończenie. Największym nieszczęściem Zuzy jest to, że nie może mieć dzieci, a na koniec bez problemu rodzi bliźniaki. W dodatku książka jest przewidywalna. Jak tylko coś było wspomniane, to wiedziałam, co z tego wyniknie i nie myliłam się. Może nie była to tragiczna książka. Z pewnością porusza ważne problemy, tylko nie podoba mi się to, jak te problemy są rozwiazywane. Początek mi się podobał, ale im dalej w las, tym gorzej. To chyba jedna z pierwszych książek autorki, więc tym się pocieszam i zamierzam sięgać po kolejne, bo pani Agnieszka naprawdę pisze świetne obyczajówki. Takie właśnie zwyczajne, o zwykłych ludziach i ich problemach. Po prostu w tym wypadku coś nie wyszło.

Chociaż uwielbiam książki pani Agnieszki, to ta mnie rozczarowała. Jak dla mnie było tu zbyt wiele niewiarygodnych elementów. Uważam, że przemiana bohatera nastąpiła zbyt szybko. Nie tylko zmienił swoje postępowanie, od razu odnalazł się w nowej sytuacji, ale właściwie w jednej chwili nastąpiła przemiana jego osobowości. Tak samo niewiarygodna była dla mnie relacja między...

W tej książce niestety nie do końca mogłam się odnaleźć. Niby nie była zła, ale szczerze? Liczyłam na ciut więcej względem emocji. Streszczenie z tyłu książki było ciekawsze niż treść, choć nie ukrywam że to zapewne tylko moje zdanie. Myślę, że warto przekonać się samemu i przeczytać.

W tej książce niestety nie do końca mogłam się odnaleźć. Niby nie była zła, ale szczerze? Liczyłam na ciut więcej względem emocji. Streszczenie z tyłu książki było ciekawsze niż treść, choć nie ukrywam że to zapewne tylko moje zdanie. Myślę, że warto przekonać się samemu i przeczytać.

Jak dla mnie mile lekkie romansidło nic nie wymagające, pełne zawirowań miłosnych głównych bohaterów. Z happy endem

Jak dla mnie mile lekkie romansidło nic nie wymagające, pełne zawirowań miłosnych głównych bohaterów. Z happy endem

Michał to beztroski student, który lubi niezależność i poczucie swobody. Kiedy pewnego dnia odbiera telefon, jego życie ulega diametralnej zmianie. Obowiązki i zobowiązania, które na niego spadają, powodują, że musi szybko przewartościować swoje życie i ustalić priorytety. Czy znajdzie się ktoś gotowy wesprzeć go i wyciągnie pomocną dłoń?
„Dziewczyna z porcelany” to słodko-gorzka i bardzo życiowa historia, która mogłaby przydarzyć się każdemu z nas. To opowieść o przeciwnościach losu i sile jaka w nas drzemie, aby podjąć wyzwanie i stawić mu czoła.
To również opowieść o dojrzewaniu do prawdziwej miłości i wewnętrznej przemijania jaka zachodzi w naszym bohaterze.
Autorka dotyka trudnych tematów, oddając w ręce czytelnika mądrą i dostarczającą mnóstwo emocji książkę, która wyraźnie pokazuje jak ważne w związku jest zaufanie, wybaczanie oraz dialog.
Bardzo podobał mi się pomysł na fabułę, a spokojna i wyważona akcja oraz przyjemny język jakim napisana jest książka, sprawiają, że czyta sią ją szybko i z przyjemnością.

Michał to beztroski student, który lubi niezależność i poczucie swobody. Kiedy pewnego dnia odbiera telefon, jego życie ulega diametralnej zmianie. Obowiązki i zobowiązania, które na niego spadają, powodują, że musi szybko przewartościować swoje życie i ustalić priorytety. Czy znajdzie się ktoś gotowy wesprzeć go i wyciągnie pomocną dłoń?
„Dziewczyna z porcelany” to...

Świetna historia. Dodaję do ulubionych. 10*

Świetna historia. Dodaję do ulubionych. 10*

Lubię książki Agnieszki Olejnik. Potrafi pisać o trudnych sprawach i życiowych tematach. Dlatego też chętnie sięgnęłam po jej najnowszą premierę, która jest wznowieniem. Dziewczyna z porcelany zaciekawiła mnie swoim opisem, ale czy treść dostarczyła mi tego, co oczekiwałam?

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2023/03/06/dziewczyna-z-porcelany-agnieszka-olejnik/

Lubię książki Agnieszki Olejnik. Potrafi pisać o trudnych sprawach i życiowych tematach. Dlatego też chętnie sięgnęłam po jej najnowszą premierę, która jest wznowieniem. Dziewczyna z porcelany zaciekawiła mnie swoim opisem, ale czy treść dostarczyła mi tego, co oczekiwałam?

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2023/03/06/dziewczyna-z-porcelany-agnieszka-olejnik/

"Dziewczyna z porcelany" to piękna i poruszająca powieść o miłości, o dojrzewaniu do PRAWDZIWEJ miłości. Wiązałam z nią wielkie nadzieje i nie zawiodłam się.
~
Michał to typ młodego mężczyzny, który ma beztroskie, luzackie podejścia do życia. Nie w głowie mu poważne związki. Ceni sobie swoją niezależność i wolność.

Po tragedii, która spotyka jego rodziców jest zmuszony zająć się swoim bratem. Od teraz staje się ojcem i matką w jednym. Na dodatek ma na głowie spłatę kredytu. Michał czuje, że nie podoła temu zadaniu, jednak nie może zostawić swojego brata samego.

W związku ze zbliżającymi się egzaminami na studiach musi znaleźć opiekunkę, która zajmie się Tomkiem na parę godzin. Zuzanna, jego sąsiadka, która niegdyś często pilnowała jego brata zgadza się mu pomóc. Ich znajomość z czasem staje się jeszcze bliższa.
~
"Dziewczyna z porcelany" pięknie przedstawia dojrzewanie do prawdziwej miłości i to jest w niej najbardziej ujmujące.

Uczucie Zuzy i Michała mimo zadawanych ran było wyjątkowo mocne. Śledziłam ich losy z przejęciem. Książka Agnieszki Olejnik jest życiową historią ukazującą smutek, traumatyczne przeżycia i wewnątrzną przemianę głównego bohatera.

Okładka mnie zauroczyła, a treść wyjątkowo wciągnęła mimo, tego że początkowo nie miałam o Michale dobrego zdania i obawiałam się w jakim kierunku popłynie ta historia. Michał drażnił mnie swoim podejściem do życia, jednak z czasem, gdy rozwijała się jego znajomość z Zuzą, to moje serce stopniało.
~
Historia skrywająca rodzinną tajemnicę. Ukazująca tragedię, ból i chaos w życiu po utracie bliskich. Przedstawia również poświęcenie i pokłady sił w samotnym wychowywaniu.

"Dziewczyna z porcelany" jest powieścią zmuszającą do refleksji. Mimo swojej przewidywalności, spodobała mi się i zauroczyła.

Polecam.

"Dziewczyna z porcelany" to piękna i poruszająca powieść o miłości, o dojrzewaniu do PRAWDZIWEJ miłości. Wiązałam z nią wielkie nadzieje i nie zawiodłam się.
~
Michał to typ młodego mężczyzny, który ma beztroskie, luzackie podejścia do życia. Nie w głowie mu poważne związki. Ceni sobie swoją niezależność i wolność.

Po tragedii, która spotyka jego rodziców jest zmuszony...

Są w życiu człowieka chwile, które potrafią jak za sprawą czarodziejskiej różdżki zmienić wszystko. Często dzieje się to niespodziewanie, zaskakując nas, jednocześnie przytłaczając. Miałam świadomość, że książki autorki są nasączone emocjami, ale nie spodziewałam się, że to istna, tykająca bomba.
Michał prowadził życie beztroskiego studenta. Zupełny lekkoduch bez zobowiązań. Jego mantrą życiową była dobra zabawa i kolejne zaliczenia, niekoniecznie kolokwiów. Jedna wiadomość sprawiła, że musiał stać się odpowiedzialnym i poważnie traktującym życie człowiekiem. Został prawnym opiekunem młodszego brata, o którego wychowaniu nic nie wiedział. Na szczęście była ona, jego „prawa” ręka, Zuzanna.
To jest obowiązkowa pozycja dla wszystkich fanów książek obyczajowych. Słodko-gorzka historia, obrazująca niesprawiedliwość życia i pokorę jaką musimy mieć, by je udźwignąć. Życie Michała w ciągu chwili zostaje wystawione na wielką próbę i nie ma mowy o potknięciach. Chłopak pomimo trudów jakie go spotykają, idzie na przód, udowadniając sobie i innym, że potrafi być dojrzałym i odpowiedzialnym mężczyzną. Narracja jednoosobowa, widziana oczami mężczyzny, zdecydowanie dodaje uroku tej książce. I pomimo, że miejscami było zbyt cukierkowo, to rozgrzewała ona serce i wlewała do niego odpowiednią dawkę ciepła i nadziei. Może troszkę zabrakło mi tajemnicy. Pomimo nieodkrycia kart w tej grze, miałam wrażenie, że one wszystkie są na widoku. Zaskakująco łatwo domyśliłam się niewiadomych, a wolałabym być wodzona za nosek.
„Dziewczyna z porcelany” to niewątpliwie smutna, osnuta na traumatycznym zdarzeniu fabuła, która stanowi swojego rodzaju rozrusznik do wyjścia z marazmu i odkrycia świata na nowo. Dużo w niej życiowych mądrości, wzajemnej empatii i bliskości tak bardzo potrzebnej drugiemu człowiekowi.

Są w życiu człowieka chwile, które potrafią jak za sprawą czarodziejskiej różdżki zmienić wszystko. Często dzieje się to niespodziewanie, zaskakując nas, jednocześnie przytłaczając. Miałam świadomość, że książki autorki są nasączone emocjami, ale nie spodziewałam się, że to istna, tykająca bomba.
Michał prowadził życie beztroskiego studenta. Zupełny lekkoduch bez...