Zostałam otulona melancholią. Smutkiem, tak dobrze mi znanym smutkiem. Czytałam i myślałam... to przecież ja! To o mnie! Niezmiennie zachwycam się tym, jak niesamowitą siłę ma poezja. Jest w stanie połączyć ze sobą ludzi, którzy się nie znają. Którzy nigdy się nie widzieli. Ludzi, którzy mogą mieszkać oddaleni od siebie nawet i o tysiące kilometrów. Wszystko przez słowa. To one są łącznikiem. One i wspólne doświadczenia, wspólne emocje. I nagle jakoś tak... raźniej. Bo nie jest się w tym wszystkim samemu.

"Pamiętnik zakrapiany bzem" to lektura, którą połknęłam na raz, żeby za chwilę przeczytać ją znów, wolniej, delektując się słowami. Żeby pozaznaczać te wyjątkowe dla mnie fragmenty. To krótkie, aczkolwiek ociekające emocjami wiersze. Odniosłam wrażenie, że są takie... moje. Trafiły do mnie, poruszając najczulsze miejsca i budząc w głowie mnóstwo obrazów z własnego życia. To z jednej strony było bolesne. A z drugiej niesamowite.

Poezja ma moc. Słowa mają moc. Jestem przekonana, że jeszcze nie raz wrócę do tego tomiku. Jeszcze nie raz będę patrzeć na okładkę i się nią zachwycać, po czym będę przechodzić do zawartości i przeżywać. Dziękuję autorce za podzielenie się emocjami. Sama wydałam tomik, więc wiem, że uczucie "rozebrania się" przed światem może być niełatwe. Ale warto.

Zostałam otulona melancholią. Smutkiem, tak dobrze mi znanym smutkiem. Czytałam i myślałam... to przecież ja! To o mnie! Niezmiennie zachwycam się tym, jak niesamowitą siłę ma poezja. Jest w stanie połączyć ze sobą ludzi, którzy się nie znają. Którzy nigdy się nie widzieli. Ludzi, którzy mogą mieszkać oddaleni od siebie nawet i o tysiące kilometrów. Wszystko przez słowa. To...