„Geografia szczęścia” – już sam tytuł brzmi obiecująco. Nie ulega wątpliwości, że nazwa przyciąga, bo któżby nie chciał wiedzieć gdzie jest szczęście? Niestety, ten, kto oczekuje, że autor wskaże, na którym równoleżniku, bądź południku je odnajdziemy, będzie rozczarowany.

Eric Weiner podjął trud rozwikłania zagadki: czym jest szczęście i gdzie je znaleźć? Poszukiwanie odpowiedzi doprowadziło go do przejechania tysięcy kilometrów, zetknięcia z codziennością ludzi, żyjących w różnorodnych zakątkach świata. Poznanie zwyczajów, kultury, czy na pozór błahe skosztowanie potraw, pomogły autorowi odczuć odrobine szczęścia, panującego w danym miejscu. Z drugiej strony, wcielanie się w postawę tubylca, zagłębianie się w wiele aspektów życia, komplikowały znalezienie jednoznacznej recepty na szczęście.

Ku mojemu zaskoczeniu istnieje instytucja, która w sposób naukowy usiłuje odkryć tę recepturę. Światowa Baza Danych na temat Szczęścia, bo o niej mowa, jest jedną z ciekawostek, które odkryłam dzięki Weinerowi. To ona jest pierwszym punktem w podróży. Dzięki jej zasobom autor dokonuje wyboru, które miejsca powinien odwiedzić.
W ten sposób trafia do liberalnej Holandii i dobrze zorganizowanej Szwajcarii. Analizuje Szczęście Krajowe Brutto Bhutanie, zaznaje luksusu w Katarze. Pogrąża się w islandzkich ciemnościach, by później wyruszyć do Tajlandii i dowiedzieć się, jak wygląda prawdziwy uśmiech. W Wielkiej Brytanii poznaje uczestników „uszczęśliwiającego eksperymentu”. W Indiach usiłuje znaleźć szczęście w sprzecznościach. Po powrocie do Stanów, zastanawia się czy Miami to faktycznie szczęśliwe miejsce.

W drodze między Islandią a Tajlandią odwiedza jeden z najmniej szczęśliwych krajów – Mołdawię. Opis miejsca jest gorzki, przygnębia. Ogromny plus dla autora za niestrudzone poszukiwania, nawet niesprzyjających okolicznościach. Weiner nie ukazuje przesłodzonego obrazu rzeczywistości, lukrowej radości. Bazuje na kontraście, który ukazuje także nieszczęście, smutek. Jednocześnie wskazuje przy tym na drobne radości, które zsumowane razem mogą dać dużo szczęścia.

W każdym z zakątków pada pytanie: co daje szczęście? Zaufanie, czyste powietrze, natura, wiara, medytacja, relacje, uśmiech, reguły, brak zazdrości. Odpowiedzi jest wiele, tak wiele, jak ilość osób, które spotyka autor. Począwszy od mołdawskiej babuszki, skończywszy na indyjskim Guru duchowym. Pojawiające się postacie są różnorodne, co pozwala poznać mnogość punktów widzenia. Wszyscy starają się odpowiedzieć na pytanie: czy jestem szczęśliwy?

W każdym miejscu szczęście jest czymś innym, składa się na nie wiele czynników, co prowadzi do konkluzji: „Do szczęścia prowadzi wiele dróg”.

„Geografia szczęścia” może stać się inspiracją do odnalezienia tej właściwej drogi. Szczęśliwym z pewnością wskaże, co jeszcze może stać się źródłem radości, a nieszczęśliwych podniesie na duchu.

„Geografia szczęścia” – już sam tytuł brzmi obiecująco. Nie ulega wątpliwości, że nazwa przyciąga, bo któżby nie chciał wiedzieć gdzie jest szczęście? Niestety, ten, kto oczekuje, że autor wskaże, na którym równoleżniku, bądź południku je odnajdziemy, będzie rozczarowany.

Eric Weiner podjął trud rozwikłania zagadki: czym jest szczęście i gdzie je znaleźć? Poszukiwanie...