W prosty, bezpośredni sposób, bez zbędnych zawiłości udało się autorce przedstawić wiele skomplikowanych relacji przeciętnej rodziny w kryzysie. Czytamy o dorastaniu w pozornie poukładanej rodzinie, o relacji małżeńskiej – czy na pewno stabilnej i gwarantującej wszystkim bezpieczeństwo ? o uczuciach na linii babcia – dzieci – wnuki, o dziecięcym, nieograniczonym przywiązaniu do psa. Te wszystkie składowe pokazują, jak krucha jest struktura rodziny jeśli wtargną do niej niedopowiedzenia, kłamstwa i brak szczerości na każdym poziomie.
Książka jest godna uwagi i przeczytania.

W prosty, bezpośredni sposób, bez zbędnych zawiłości udało się autorce przedstawić wiele skomplikowanych relacji przeciętnej rodziny w kryzysie. Czytamy o dorastaniu w pozornie poukładanej rodzinie, o relacji małżeńskiej – czy na pewno stabilnej i gwarantującej wszystkim bezpieczeństwo ? o uczuciach na linii babcia – dzieci – wnuki, o dziecięcym, nieograniczonym...

Historia, w której na pozór nic się nie dzieje, a tak naprawdę dzieje się bardzo dużo. Rodzina w niej przedstawiona wydaje się być spokojna, kochająca się, bez nieprawidłowości, jednakże w miarę lektury odkrywamy do czego, może doprowadzić przemilczanie trudności i wszelkich bolączek. Zakończenie mnie trochę rozczarowało, ale książkę ogólnie oceniam dobrze.

Historia, w której na pozór nic się nie dzieje, a tak naprawdę dzieje się bardzo dużo. Rodzina w niej przedstawiona wydaje się być spokojna, kochająca się, bez nieprawidłowości, jednakże w miarę lektury odkrywamy do czego, może doprowadzić przemilczanie trudności i wszelkich bolączek. Zakończenie mnie trochę rozczarowało, ale książkę ogólnie oceniam dobrze.

Debiutancka powieść Natalii Szostak, gdyby po prostu streścić jej fabułę, wydawałaby się dość banalna: to historia rodziny, w której pojawiają się problemy, a ich nawarstwienie powoduje rozpad więzi. Jednak nie w tym rzecz, co jest opowiadane, ale w jaki sposób przedstawione są kolejne fragmenty ukazujące całość obrazka. Im więcej czytelnik się dowiaduje, tym wyraźniej widzi, że kłopoty były obecne już wcześniej i były zamiatane pod dywan do momentu, aż przestały się tam mieścić. Bohaterowie są bardzo realistyczni, każdy z nich nosi wiele masek i wciela się w różne role w zależności od sytuacji, a odkrywanie ich kolejnych sekretów przynosi wiele zaskoczeń. Warto zwrócić uwagę też na ciekawy sposób narracji, płynnie zmieniający perspektywę opowieści z punktu widzenia różnych postaci. W powieści debiutantki to oraz bardzo dopracowany, ciekawy dobór słów, są szczególnie godne docenienia.

Debiutancka powieść Natalii Szostak, gdyby po prostu streścić jej fabułę, wydawałaby się dość banalna: to historia rodziny, w której pojawiają się problemy, a ich nawarstwienie powoduje rozpad więzi. Jednak nie w tym rzecz, co jest opowiadane, ale w jaki sposób przedstawione są kolejne fragmenty ukazujące całość obrazka. Im więcej czytelnik się dowiaduje, tym wyraźniej...

Ciężko mi ocenić tę książkę. Z jednej strony przeczytałam ją w jeden wieczór... z drugiej chyba "wciągnęła mnie" dlatego, że czekałam aż COŚ się wydarzy... Zbyt słabo rozbudowane postaci, cała akcja dosyć banalna.

Ciężko mi ocenić tę książkę. Z jednej strony przeczytałam ją w jeden wieczór... z drugiej chyba "wciągnęła mnie" dlatego, że czekałam aż COŚ się wydarzy... Zbyt słabo rozbudowane postaci, cała akcja dosyć banalna.

Trochę trudno uwierzyć, że ktoś to w ogóle wydał. Nie daję mniej, bo jednak debiut, trzeba być... wyrozumiałym.

Trochę trudno uwierzyć, że ktoś to w ogóle wydał. Nie daję mniej, bo jednak debiut, trzeba być... wyrozumiałym.

Dobrze się czujecie w tym wydawnictwie?

Dobrze się czujecie w tym wydawnictwie?

Kolejna książka, którą dostałam w prezencie i tylko dlatego znalazła się w moich rękach. Przemęczyłam do końca, żeby móc napisać coś tutaj, ale szczerze, to od pierwszych stron byłam zwyczajnie zażenowana. Nie rozumiem, kto podejmuje decyzje o wydawaniu takich książek. Szkoda papieru na pensjonarskie próby pisarskie.

Kolejna książka, którą dostałam w prezencie i tylko dlatego znalazła się w moich rękach. Przemęczyłam do końca, żeby móc napisać coś tutaj, ale szczerze, to od pierwszych stron byłam zwyczajnie zażenowana. Nie rozumiem, kto podejmuje decyzje o wydawaniu takich książek. Szkoda papieru na pensjonarskie próby pisarskie.

Niezły debiut :) jest potencjał, fajnie jakby przy okazji następnej ksiazki było więcej dzierzniowskich lokalnych wątków, takich mrugnięć okiem dla lokalsów :)

Niezły debiut :) jest potencjał, fajnie jakby przy okazji następnej ksiazki było więcej dzierzniowskich lokalnych wątków, takich mrugnięć okiem dla lokalsów :)

Sama nie wiem, co myślę.o tej książce. Z jednej strony mnie męczyła, z drugiej momentami wciągała. Relacje rodzinne uwierają, więc może taka powinna być książka o rodzinie?

Sama nie wiem, co myślę.o tej książce. Z jednej strony mnie męczyła, z drugiej momentami wciągała. Relacje rodzinne uwierają, więc może taka powinna być książka o rodzinie?

w „zgubie” mamy do czynienia z wielopokoleniowym obrazem kobiecości, malowanym na podstawie życiorysów babci, matki i wnuczki. ta na pozór prosta historia bierze na warsztat wątek macierzyństwa naznaczonego doświadczeniem emigracji zarobkowej, przez pewien czas nieobecnego w życiu dziecka i to wokół niego oplata pozostałe refleksje dotyczące codzienności. wyjątkowo wrażliwa narracja zwraca się do wewnątrz nastoletnich przeżyć i zmagań z przeznaczeniem, którego się nie wybrało i opowiada o dotkliwej rozłące, która rozlewa się na różne dziedziny życia. kąśliwe oko młodej dziewczyny dotkliwie ocenia otoczenie, nie kryjąc goryczy rozczarowania tym, co ujrzało. poukładana alicja gubi porozumienie ze sobą samą, bo po przejściu na emeryturę traci poczucie własnej wartości, które odeszło wraz z posadą. roztrzepana hanka zgubiła swoją szansę na szczęśliwe małżeństwo i kontakt z dziećmi, a pogubiona marianna - siebie.

już rozumiem, dlaczego ten debiut jakiś czas temu przelał czarę krytycznoliterackiej goryczy i otworzył szerzej drzwi do dyskusji na temat autofikcji. „zguba” to historia, która wykorzystuje rozwiązania może i nieco oczywiste czy sprawdzone, ale to dobry wybór. szostak nie można odmówić talentu do opowiadania historii z pozoru nieskomplikowanej, ale dotykającej egzystencjalnych zdziwień. być może też nie udało się przejrzeć w niej tym, którzy tego chcieli, bo najwięcej narracji dotyczy nastoletniej marianny, a to jednak matka i babka byłyby bliższe smutnym panom wypisującym posty na fejsie. choć współczesność w tej opowieści nieco się rozjeżdża, to wciąż jest to spostrzegawcze studium codziennej walki z ignorująca teściową, nieobecną matką i zamkniętą córką trudnej o tyle, że przyjazne wiary już nie wieją, a szanse uciekły.

w „zgubie” mamy do czynienia z wielopokoleniowym obrazem kobiecości, malowanym na podstawie życiorysów babci, matki i wnuczki. ta na pozór prosta historia bierze na warsztat wątek macierzyństwa naznaczonego doświadczeniem emigracji zarobkowej, przez pewien czas nieobecnego w życiu dziecka i to wokół niego oplata pozostałe refleksje dotyczące codzienności. wyjątkowo wrażliwa...