Wzięłam do ręki tę książkę, no bo znakomita pisarka, no bo podobno takie wspaniałe dzieło. Niestety, dla mnie gniot. Skończyć musiałam, bo nigdy nie odkładam książek nieprzeczytanych do końca, ale męczyłam się potężnie. Być może tematyka problem leży w tematyce - zupełnie nie moje zainteresowani. Nie mówię, że książka nie jest wartościowa, po prostu do mnie nie trafiła.

Wzięłam do ręki tę książkę, no bo znakomita pisarka, no bo podobno takie wspaniałe dzieło. Niestety, dla mnie gniot. Skończyć musiałam, bo nigdy nie odkładam książek nieprzeczytanych do końca, ale męczyłam się potężnie. Być może tematyka problem leży w tematyce - zupełnie nie moje zainteresowani. Nie mówię, że książka nie jest wartościowa, po prostu do mnie nie trafiła.

Świetny portret światka literackiego, głównie środkowoeuropejskiego w latach 80tych. Na pozór jednak tylko literackiego, bo to opis rzeczywistości w jakiej przeszło żyć tym bohaterom w czasach „żelaznej kurtyny”. Mamy tu cały katalog dylematów, trudnych wyborów, rzeczywistości życia w tej „gorszej”, części świata, ale też postaw typowo ludzkich także i nam współczesnym (zawiści, zazdrości, zdrady, prozy życia itd). Wbrew pozorom jednak, to książka przepełniona humorem, dowcipem i lekkością.
Książka napisana jest wspaniałym językiem (na pewno ogromne ukłony dla tłumaczki). Czas jej poświęcony to taka „uczta dla ducha”, odpoczynek a zarazem przyjemność.
To moja pierwsza książka Dubravka Ugrešić– na pewno szybko zacznę nadrabiać zaległości.

Świetny portret światka literackiego, głównie środkowoeuropejskiego w latach 80tych. Na pozór jednak tylko literackiego, bo to opis rzeczywistości w jakiej przeszło żyć tym bohaterom w czasach „żelaznej kurtyny”. Mamy tu cały katalog dylematów, trudnych wyborów, rzeczywistości życia w tej „gorszej”, części świata, ale też postaw typowo ludzkich także i nam współczesnym...

Naprawdę dobrze mi się czytało tę książkę. Dowcipna satyra środowiska literackiego "peryferyjnej Europy" połowy lat 80. 4-dniowe międzynarodowe sympozjum literatów w Zagrzebiu staje się momentem przełomowym dla wielu jego uczestników. Wszechobecne romanse, erudycyjne przechwałki, zemsta na krytyku literackim za niepochlebną recenzję, kradzież opus magnum pewnego czeskiego poety, suto zakrapiane spotkania towarzyskie, niecodzienna promocja książki w... zakładach mięsnych i takie stężenie kompleksów, jakich hotel "Intercontinental" chyba nigdy jeszcze nie doświadczył. Historia napisana mądrze i z humorem, a całość spięta klamrą dziennika autorki.

Naprawdę dobrze mi się czytało tę książkę. Dowcipna satyra środowiska literackiego "peryferyjnej Europy" połowy lat 80. 4-dniowe międzynarodowe sympozjum literatów w Zagrzebiu staje się momentem przełomowym dla wielu jego uczestników. Wszechobecne romanse, erudycyjne przechwałki, zemsta na krytyku literackim za niepochlebną recenzję, kradzież opus magnum pewnego czeskiego...

Krok do wewnątrz pisarskiego światka ostatniego dziesięciolecia Zimnej Wojny, gdzie na zjeździe w Zagrzebiu spotykają się ludzie pióra ze Wschodu i Zachodu. Ciekawy temat, daje możliwość wejścia za kulisy życia twórców. Warto zajrzeć, ale nie powaliła mnie na kolana.

Krok do wewnątrz pisarskiego światka ostatniego dziesięciolecia Zimnej Wojny, gdzie na zjeździe w Zagrzebiu spotykają się ludzie pióra ze Wschodu i Zachodu. Ciekawy temat, daje możliwość wejścia za kulisy życia twórców. Warto zajrzeć, ale nie powaliła mnie na kolana.

Jest koniec lat 80., w zagrzebskim hotelu “Intercontinental” na międzynarodowym zjeździe literatów spotykają się pisarze z całego świata. Konferencja jak każda inna: po nudnych wykładach, których nikt nie słucha, rozgrywają się mniejsze i większe ludzkie dramaty. Jest więc trup w basenie, jest kradzież rękopisu, jest wojownicza feministka z importu, wiadomo – nuda! Ale nie o te wszystkie skandaliczne wydarzenia chodzi w książce, o której chcę opowiedzieć. Dubravka Ugrešić używa ich jako pretekstu, żeby w “Forsowaniu powieści-rzeki” zakpić sobie ze środowiska literackiego oraz rozprawić się ze stereotypami i bylejakością. Przyprawia tę historię humorem, który jest raz gorzki, a raz pikantny, ale zawsze smakowity.

Dubravka Ugrešić opisała w powieści świat dla siebie współczesny, ale wiele poruszonych przez nią tematów jest wciąż aktualnych. Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się jak za mojego życia zmieniło się nasze postrzeganie siebie w świecie. Czy dalej mamy te same kompleksy, czy może oddaliśmy pałeczkę innym regionom świata i teraz sami urządzamy sobie “wakacje z dreszczykiem”? Cięty język, subtelny, inteligentny humor, trafne spostrzeżenia odnośnie do ludzkiego charakteru sprawiały, że miałam dużą przyjemność z tej lektury. Autorka jest świetnym obserwatorem rzeczywistości, pomaga nam ją zinterpretować, spojrzeć pod innym kątem. Humor zaś jest w tej powieści kluczowy dla przekazania tego, o co w tym wszystkim chodzi: o piętnowanie uprzedzeń oraz bierności ludzi, którzy ograniczają się do narzekania, ale nie przekuwają go w żadne działanie. W tym względzie powieść ta jest do bólu aktualna.

Całość recenzji można przeczytać na blogu: http://ksiazkiswiata.pl/2019/12/22/forsowanie-powiesci-rzeki/

Jest koniec lat 80., w zagrzebskim hotelu “Intercontinental” na międzynarodowym zjeździe literatów spotykają się pisarze z całego świata. Konferencja jak każda inna: po nudnych wykładach, których nikt nie słucha, rozgrywają się mniejsze i większe ludzkie dramaty. Jest więc trup w basenie, jest kradzież rękopisu, jest wojownicza feministka z importu, wiadomo – nuda! Ale nie...

Dubravka Ugresic charakteryzuje, a potem piętnuje ludzkie wady, zachowania i postawy. Z humorem, który paradoksalnie czyni tę charakterystykę jeszcze bardziej brutalną.

Dubravka Ugresic charakteryzuje, a potem piętnuje ludzkie wady, zachowania i postawy. Z humorem, który paradoksalnie czyni tę charakterystykę jeszcze bardziej brutalną.

Moja pierwsza powieść Ugresić, nie zawiodłam się na niej, bedę brnąć dalej. Postaci jak teatralne typy, niczego nie zabrakło.

Moja pierwsza powieść Ugresić, nie zawiodłam się na niej, bedę brnąć dalej. Postaci jak teatralne typy, niczego nie zabrakło.

"niech się pieprzy stop to jest najlepsze stop tak w życiu jak i w prozie stop"

"niech się pieprzy stop to jest najlepsze stop tak w życiu jak i w prozie stop"

Ależ się to lekko czyta, mimo wielkiej inteligencji i autorki, i rzeczonej prozy. Obrazek ze środowiska, które mało znamy (my spoza),obrazek i prześmiewczy, i łagodny.
Taka ładna ta proza, jak kiść bzu wczesnym majem, niby zwykłe toto, a jakie fajne...

Ależ się to lekko czyta, mimo wielkiej inteligencji i autorki, i rzeczonej prozy. Obrazek ze środowiska, które mało znamy (my spoza),obrazek i prześmiewczy, i łagodny.
Taka ładna ta proza, jak kiść bzu wczesnym majem, niby zwykłe toto, a jakie fajne...