Dubravka Ugrešić podąża tropem tajemniczego i przewrotnego lisa, czyli za pisarzami, niemal zapomnianymi, ale i bardzo znanymi, ich opiekunkami i strażnikami dziedzictwa. Spogląda na czytelnika i zaprasza: „Chodź za mną, opowiem ci, jak się rodzą opowieści.” Prowadzi nas tą ścieżką, ale niepostrzeżenie wchodzi w las i gubimy trop; raz patrzymy na światek literacki z jego coraz bardziej miałkimi kryteriami wybitności i sławy, na śmieszne acz drogie uczelnie „pisania kreatywnego”, których każdy absolwent czuje się powołany do zaznajomienia świata ze swoim przepastnym „ja”, albo na sponiewieraną (mentalnie) wojną Chorwację. Te fragmenty są zresztą najsłabsze. Nie wiem, czy Chorwacja jest obecnie tak okropnym krajem, jak pisze Ugrešić, ale literacka jakość tych fragmentów – właściwie wyłącznie potoku złorzeczeń – odbiega bardzo w dół od reszty książki. Ale ta reszta jest fantastyczna. Podstępny lisek pewnie nas oszuka, wyprowadzi na manowce (gdzie kończy się relacja, a zaczyna kreacja?),ale warto za jego rudym ogonem przebiec te ponad 300 stron.

Dubravka Ugrešić podąża tropem tajemniczego i przewrotnego lisa, czyli za pisarzami, niemal zapomnianymi, ale i bardzo znanymi, ich opiekunkami i strażnikami dziedzictwa. Spogląda na czytelnika i zaprasza: „Chodź za mną, opowiem ci, jak się rodzą opowieści.” Prowadzi nas tą ścieżką, ale niepostrzeżenie wchodzi w las i gubimy trop; raz patrzymy na światek literacki z jego...

Dubrawka jest pisarką, którą, jak sądzę, najbardziej nęci i ciekawi pisanie. Bycie pisarzem/rką. Inne sprawy też, emigracja i emigranci, wojna w jej kraju rodzinnym, zmiany społeczne w Europie itd. pojawiają się w jej tekstach często, ale i tak wcześniej czy później wracamy do bycia literatem, życia literackiego, życia literata w dzisiejszym świecie, i autorka rozprawia o tych sprawach bez zadęcia, poczucia misji i bez głębin filozoficznych, a przecież mądrze i ciekawie. Można lubić jej bardzo ludzki, pełen bliskości do człowieka, sympatyczny wręcz ton. Ja lubię.
I dziękuję córce za tę książkę. Weronika umie odnajdywać to, co wartościowe.

Dubrawka jest pisarką, którą, jak sądzę, najbardziej nęci i ciekawi pisanie. Bycie pisarzem/rką. Inne sprawy też, emigracja i emigranci, wojna w jej kraju rodzinnym, zmiany społeczne w Europie itd. pojawiają się w jej tekstach często, ale i tak wcześniej czy później wracamy do bycia literatem, życia literackiego, życia literata w dzisiejszym świecie, i autorka rozprawia o...

Książka nie należy do łatwych - wymaga skupienia i uwagi podczas czytania, ale z ciekawością czytałam wplatane wątki o rozpadku Jugosławii i emocjach, które temu towarzyszą.
To moje pierwsze spotkanie z autorką, bardziej przypadkowe niż celowe, ale z pewnością sięgnę po inne.

Książka nie należy do łatwych - wymaga skupienia i uwagi podczas czytania, ale z ciekawością czytałam wplatane wątki o rozpadku Jugosławii i emocjach, które temu towarzyszą.
To moje pierwsze spotkanie z autorką, bardziej przypadkowe niż celowe, ale z pewnością sięgnę po inne.

Warto czytać Dubravkę Ugresić. Jej rześki ogląd rzeczywistości, sarkazm i ironia są dla mnie zawsze świetną odtrutką na meinstreamowy przekaz. Oczywiście, człowiek ma własne oczy, uszy i rozum, ale ilośc kontekstów, narracji i mód skutecznie nam zaburza korzystanie z nich. Niestety. Bezludna wyspa raczej nie wchodzi w grę. Internet wszędzie nas dopadnie, no i jak tu nie kliknąć (oczywiście, jest to licentia poetica, np. w Szwajcarii co i rusz wpadam w zasięgowe dziury). Wracając jednak do Dubravki, „Lis” to pięć soczystych esejów na tematy rozmaite, acz związane z literaturą, a wszystko przesiąknięte inteligencją, poczuciem humoru i poczuciem absurdu w oglądzie ludzi i spraw. Aktualna i oryginalna refleksja nad światem i kierunkiem, w jakim zmierzamy. Niby nic nowego, ale przyjemność spora. I między innymi zdanie, które ze mną zostanie: „Literatura, jeśli nie wierzymy w jej magię, jest tylko bezsensowną kupą słów”.

Warto czytać Dubravkę Ugresić. Jej rześki ogląd rzeczywistości, sarkazm i ironia są dla mnie zawsze świetną odtrutką na meinstreamowy przekaz. Oczywiście, człowiek ma własne oczy, uszy i rozum, ale ilośc kontekstów, narracji i mód skutecznie nam zaburza korzystanie z nich. Niestety. Bezludna wyspa raczej nie wchodzi w grę. Internet wszędzie nas dopadnie, no i jak tu nie...

Zbiór esejów mocno literackich, storytellingowych. Najciekawiej wypada ta literatura w sytuacjach codziennych, nieoczekiwana, wyskakująca na spacerze przy zbieraniu motyli, podczas kolacji czy rozmowie z saperem. Motyw łączący - lis - przewija się mimochodem, śladem na śniegu, ale mamy jego świadomość w głowie.

Wciągająco literackie opowieści, strona kobiecego opuszczenia i samotności - warto sprawdzić. Ja panią Ugresić zamierzam książkowo śledzić.

Zbiór esejów mocno literackich, storytellingowych. Najciekawiej wypada ta literatura w sytuacjach codziennych, nieoczekiwana, wyskakująca na spacerze przy zbieraniu motyli, podczas kolacji czy rozmowie z saperem. Motyw łączący - lis - przewija się mimochodem, śladem na śniegu, ale mamy jego świadomość w głowie.

Wciągająco literackie opowieści, strona kobiecego opuszczenia...

Właściwie poza/na całej skali - ocena zależy od (to moje zdanie) od tego, jak głęboko "siedzi się" w kulturze.
Jedna z niewielu książek, które zmusiły mnie do wielokrotnych poszukiwań w internecie. Dlaczego?
Przewrotność tego tekstu polega na tym, że fikcja przeplata się z prawdą w sposób nieodróżnialny - zabawa świetna, ale wymaga uważności.
Finezyjne oszustwo, zmiana wyglądu - to cechy kitsune. Jak pisze autorka za Borysem Pilniakiem lis "jest najlepszym kandydatem, by być szanowanym jako bóstwo pisarskiego plemienia".
To wszystko tłumaczy :)

Właściwie poza/na całej skali - ocena zależy od (to moje zdanie) od tego, jak głęboko "siedzi się" w kulturze.
Jedna z niewielu książek, które zmusiły mnie do wielokrotnych poszukiwań w internecie. Dlaczego?
Przewrotność tego tekstu polega na tym, że fikcja przeplata się z prawdą w sposób nieodróżnialny - zabawa świetna, ale wymaga uważności.
Finezyjne oszustwo, zmiana...

Po pierwszych esejach miałem zamiar przerwać dalszą lekturę; zupełnie mi nie pasowało to wgłębianie się w analizę historii zapomnianego pisarza rosyjskiego/radzieckiego, śledzenie jakichś drobnych zdarzeń z jego życia, próby znalezienia w jego zyciu i tworczosci czegoś godnego i wartego zapamiętania. Ale kolejne eseje, o wizycie po 20 latach, do zagubionej gdzieś w górach chatki w rodzinnej Chorwacji, o spotkaniu i rozmowach z wdowa po kolejnym Wielkim i zapomnianym pisarzu rosyjskim, o szoferze Nabokova i rozmowach z bratanicą zmieniły moje zdanie na temat pisarstwa Ugrešić. To wynajdywanie drugoplanowych postaci, towarzyszy czy świadków życia „wielkich” pisarzy, próba zrozumienia ich roli i życia ma w sobie coś pociągającego, odsłania zachowania, przemyślenia tych „mniej ważnych” , co przeważnie inni pomijają. W każdym z esejów przewijają się uwagi o pisarstwie, znaczeniu literatury, niezrozumieniu czy lekceważeniu przez świat twórczości pisarskiej. I trudnym często losie pisarzy tzw „klasy ekonomicznej”, do których wydaje się i siebie, z ironią i sarkazmem, zaliczać.

Po pierwszych esejach miałem zamiar przerwać dalszą lekturę; zupełnie mi nie pasowało to wgłębianie się w analizę historii zapomnianego pisarza rosyjskiego/radzieckiego, śledzenie jakichś drobnych zdarzeń z jego życia, próby znalezienia w jego zyciu i tworczosci czegoś godnego i wartego zapamiętania. Ale kolejne eseje, o wizycie po 20 latach, do zagubionej gdzieś w górach...

Przeczytałam tą książkę z wielkim trudem. Pewnie świadczy to o moim ubogim guście czytelniczym. Zrobiłam to jedynie dlatego, że zapisałam się do Dyskusyjnego Klubu Książki. Powiem szczerze: nie rozumiem za wiele z tej książki i chętnie posłucham o czy będzie toczyła się dyskusja.

Przeczytałam tą książkę z wielkim trudem. Pewnie świadczy to o moim ubogim guście czytelniczym. Zrobiłam to jedynie dlatego, że zapisałam się do Dyskusyjnego Klubu Książki. Powiem szczerze: nie rozumiem za wiele z tej książki i chętnie posłucham o czy będzie toczyła się dyskusja.

Pięknie napisana, z ciekawymi spostrzeżeniami, subtelnie wplecionymi wątkami autobiograficznymi. Nostalgiczna ale też inspirująca. Dająca wytchnienie i pobudzająca do refleksji. Pozwala także inaczej spojrzeć na ostatnie 30 lat Chorwacji.

Pięknie napisana, z ciekawymi spostrzeżeniami, subtelnie wplecionymi wątkami autobiograficznymi. Nostalgiczna ale też inspirująca. Dająca wytchnienie i pobudzająca do refleksji. Pozwala także inaczej spojrzeć na ostatnie 30 lat Chorwacji.

Definitywnie nie dla mnie. Przegadana i nużąca. Z całą pewnością nigdy nie wrócę do książki. Po jej przeczytaniu nawet nie za bardzo mogę powiedzieć coś więcej. Krótko. Bardzo mi się nie podobała.

Definitywnie nie dla mnie. Przegadana i nużąca. Z całą pewnością nigdy nie wrócę do książki. Po jej przeczytaniu nawet nie za bardzo mogę powiedzieć coś więcej. Krótko. Bardzo mi się nie podobała.