Myślę, ze po przeczytaniu Kwiatu pustyni mimowolnie szukałam czegoś podobnego. Za każdym razem nieco się zawodziłam. Nic nie było w stanie bardziej mnie poruszyć niż opowieść Warris Dirie. Tak było i tym razem. Cały czas porównywałam dwa niesamowite dramaty, zastanawiając się która z kobiet miała gorzej. Nie powinnam była tego robić, bo kim ja jestem, żeby oceniać. Mieszkam w luksusie w XXI wieku, gdzie historie o obrzezywaniu kobiet są dla mnie jedynie legendą. Historia Nury jest nieco inna, w odróżnieniu od Warris nie jest ona nomadką. Mieszkała większość swojego życia w Mogadiszu, stolicy Somalii. Jej życie wydaję się trochę bardziej nowoczesne. Pralka, telewizor i tego typu sprzęty nie są jej obce. Co najbardziej mnie zaskoczyło w tej powieści to, że rodzice bohaterki rozwiedli się. W tym środowisku wydawało mi się to raczej niemożliwe.
Oczywiście głównym elementem książki jest sam fakt obrzezania, którego wspomnienie powoduje u mnie mdłości. Nura mimo wszystko doznała dużo bardziej „łagodnego” jeżeli w ogóle można użyć takiego przymiotnika opisującego ten rytuał obrzezania. Wzruszyła mnie postawa ojca, który praktycznie zaprzeczył mojemu wyobrażeniu arabskiego męża. Nie chciał, by córka cierpiała, chciał ją oszczędzić. Błagał żonę, ta jednak pozostawała nieugięta. Wydaje mi się , ze przeżycia z dzieciństwa tak zmieniają tamtejsze kobiety, ze stają się one tyranami dla własnych dzieci. Zakorzeniane od dzieciństwa wartości nie potrafią ich opuścić nawet po ucieczce do innego kraju. Nura, której udało się wyjechać do Niemiec, gdy tylko dowiedziała się, że nie wszystkie kobiety ulegają rytuałowi obrzezania wręcz starała się bronić własnej kultury co mnie, nowoczesnej Europejce wydawało się wręcz kuriozalne.

Myślę, ze po przeczytaniu Kwiatu pustyni mimowolnie szukałam czegoś podobnego. Za każdym razem nieco się zawodziłam. Nic nie było w stanie bardziej mnie poruszyć niż opowieść Warris Dirie. Tak było i tym razem. Cały czas porównywałam dwa niesamowite dramaty, zastanawiając się która z kobiet miała gorzej. Nie powinnam była tego robić, bo kim ja jestem, żeby oceniać....