Super przyjemna w czytaniu. Wiele zaskoczeń, a to w książkach lubię najbardziej! Polecam

Super przyjemna w czytaniu. Wiele zaskoczeń, a to w książkach lubię najbardziej! Polecam

Magiczna książka, zdecydowanie warta przeczytania. Wprawdzie do jakiejś połowy może wydawać się dość nudna, ale w efekcie wszystko składa się w doskonałą całość a zakończenie to prawdziwa bomba.

Magiczna książka, zdecydowanie warta przeczytania. Wprawdzie do jakiejś połowy może wydawać się dość nudna, ale w efekcie wszystko składa się w doskonałą całość a zakończenie to prawdziwa bomba.

Książka „Gdzie śpiewają raki”, po którą sięgnęłam po kilku latach od jej wydania, bardzo mnie wzruszyła i jednocześnie pozostawiła z niedopowiedzeniem, z rozdartym sercem, kiedy dotarłam już do finału poznawszy ostateczne losy bohaterki.

Akcja powieści toczy się dwutorowo, jedną częścią jest historia Kyi Clarke, poznajemy ją jako małą dziewczynkę w 1952 roku, kiedy ma niespełna siedem lat, jak dorasta samotnie na mokradłach Karoliny Północnej porzucona przez rodzinę.

Drugą zaś częścią jest przeskok czasowy do roku 1969, w którym to zostaje znalezione ciało mężczyzny Chase’a Andrewsa. Prowadzone jest śledztwo przez szeryfa w mieście Barkley Cove, czy mężczyzna spadł z wieży, czy może doszło do zabójstwa. Poszlaki mają wskazywać według śledczych na Kyę, dorosłą już kobietę.

Zatem w dwóch równoległych czasach poznajemy, krok po kroku, wszystkie wydarzenia, zmierzające do ostatecznego rozwiązania historii.

Kya Clarke, to właśnie ona, główna bohaterka, której losy zgłębiamy czytając tę niezwykłą książkę, ma zaledwie sześć lat, kiedy stoi na progu domu, właściwe rozpadającej się niemal chaty i patrzy na odchodzącą milczącą matkę. Spostrzega tylko jej buty ze skóry aligatora, walizkę.
Nie rozumie, dlaczego mama odeszła. Czy mama powróci?

Od tego momentu już zawsze czekała na powrót mamy, nic dziwnego, była przecież małym dzieckiem potrzebującym matczynych dłoni i opieki. W zamian miała okrutnego ojca, weterana wojennego, nadużywającego alkoholu i przemocy, z powodu którego rozpadła się cała jej rodzina, i cały dziecięcy świat.
Ojciec nie był w stanie zaopiekować się dzieckiem, nie potrafił jej zapewnić warunków do życia.

Odeszło starsze rodzeństwo, których imion nie była w stanie zapamiętać oraz Jodie, jej jedyny ukochany brat, od którego nauczyła się wielu rzeczy, dzięki czemu mogła przetrwać w niebezpiecznym środowisku bagien i mokradeł.
Zadziwiające było to, że nie czuła lęku, nie czuła strachu, po prostu żyła z dnia na dzień walcząc o przetrwanie.
To ja bałam się o nią, bo to tylko sześcioletnia bosa, brudna dziewczynka - wyszydzana, wyśmiewana przez ludzi z miasta, dla nich dzikuska nieprzystosowana do życia, umorusana, nieumiejąca czytać, wytykana palcami, nazywana Dziewczyną z Bagien.

Zadziwiła mnie i bardzo bolała ta ludzka podłość i niegodziwość względem tak małego, bezbronnego dziecka, dlaczego tak została potraktowana i odtrącona, dlaczego nikt nie chciał jej pomóc. To było dla mnie ogromnie niezrozumiałe i szokujące.

Jak udało się jej przetrwać? Sprytna i mądra dziewczynka wbrew szykanom i przeciwnościom losu dawała sobie radę na ile tylko mogła, zapamiętała wszystkie nauki swojej mamy i brata, dodatkowo wsłuchała się w naturę i przyrodę, umiała rozpoznawać rośliny, łowić ryby, zbierać małże, gotowała kaszę. Nauczyła się pływać swoją łódką, dzięki której zdobywała środki na jedzenie, na życie. Poznała jedynego swojego prawdziwego przyjaciela, ciemnoskórego Skoczka, o dobrotliwej twarzy, dla którego zbierała małże dostając za nie pieniądze. Była bardzo zdeterminowana i pracowita. Pan Skoczek utrzymywał ją przy życiu. Pomocna i życzliwa okazała się również jego żona Mabel.

W dalszej części książki poznajemy kolejnego ważnego bohatera Tate’a Walkera, towarzyszył jej od zawsze, o czym dowiedziała się dopiero później, ale poznała go zgubiwszy się na wodach laguny, to on pomógł jej dotrzeć do domu. Połączyła ich przyjaźń, fascynacja przyrodą, dziką naturą, zwierzętami, ptakami, owadami.

W książce, pływamy razem z nimi po odmętach wody, czujemy plusk morskich fal, czujemy ich radość kiedy są razem, podziwiamy świat mokradeł. Najpierw kiedy pozostawiają sobie znalezione ptasie pióra w lesie, aż do momentu ich spotkania i jednej z najpiękniejszych rzeczy, jaką człowiek może dać drugiemu człowiekowi - miłości, czasu oraz bezwarunkowej pomocy. Zrodziło się między nimi piękne uczucie.

„- Tate jestem ci wdzięczna za to, że mnie uczysz i za te wszystkie prezenty, ale… dlaczego to robisz? - Lubię tu przyjeżdżać, żeby pobyć w ciszy, i podoba mi się to, że interesują cię mokradła. Jednak nie był to główny powód, dla którego zostawiał jej pióra w lesie, a teraz często ją odwiedzał. Żywił do niej silne uczucia”.

Przy Tate, Kya po raz pierwszy w życiu zaznała pełni szczęścia, poczuła się kobieco. To Tate ofiarował nieśmiałej i delikatnej Kyi swoją miłość, uczył ją, przynosił książki, podręczniki. Z każdą kolejną przeczytaną książką Kya stawała się mądrzejsza i jeszcze pewniejsza siebie. Mogła opisywać swoje znaleziska i skarby poszerzając swoją niezwykłą kolekcję skarbów przyrodniczych.

Kya dorastała, poznawała swoją kobiecość, swoją ludzką naturę pragnień, pragnęła bliskości, pragnęła czułości, ciepła i opieki. Zawsze była sama, tylko z oddali , z ukrytych zarośli obserwowała ludzi, ich zachowania, chciała być ich częścią, ale z drugiej strony czas spędzony wśród natury przy szumie wody i wiatru, przy radosnym śpiewie ptaków, a zwłaszcza mew, z którymi spędzała większość czasu karmiąc je, był o wiele większym bogactwem i wartością, które ceniła ponad wszystko.

„Te mokradła to moja jedyna rodzina”

Książka jest niesamowitą ucztą przyrodniczą, opisem ptasich śpiewów, godów, przypływów i odpływów, zapachem laguny, wschodów i zachodów słońca, gwieździstym niebem, rechotem żab, zachwytem nad życiem najróżniejszych gatunków zwierząt. Niezwykłe barwne opisy nadają tej książce jakości i niebywałego piękna. Nie zanudzają, a przenoszą nas do świata Kyi.

„Słońce, wciąż nieśmiałe i pokorne wobec zimy, wyglądało czasami zza chmur w dni przesycone porywistym wiatrem i ulewnym deszczem. Nieoczekiwanie któregoś popołudnia zjawiła się wiosna i została już na dobre. Zrobiło się cieplej, a niebo lśniło jak wypolerowane. Kya przemawiała cicho do Tate’a, gdy szli porośniętym trawą brzegiem głębokiego strumienia’.

Przeżywałam losy bohaterki Catherine Danielle Clarke, dorastałam z nią, pływałam łódką po lagunie, karmiłam z nią mewy, zbierałam muszle i pióra. Podziwiałam piękno otaczającej ją przyrody, jej mokradła, które umiłowała całym sercem, wczułam się w nią całą sobą.

Czułam jej samotność, ona była samotnością, myślę że ta książka głównie trafia do osób samotnych, do introwertyków trzymających się z daleka od ludzi, do tych których pasją jest właśnie otaczający świat, natura, przyroda, zwierzęta które nie krzywdzą, które są bo ludzie zawodzą, bo ludzie zawsze w jakimś momencie rozczarowują, przynoszą ból, smutek i cierpienie.

„- Nie mów mi o samotności. Nikt mi nie musi tłumaczyć, jak bardzo zmienia człowieka. Sama tego doświadczyłam. Samotność to ja”.

”Wiedziała, że nie płacze za Chase'em, lecz nad własnym życiem, w którym tyle razy zaznała odrzucenia. Gdy nad jej głową słońce toczyło walkę z chmurami, powiedziała do siebie: - Muszę ułożyć sobie życie w samotności. Ale wiedziałam, że tak będzie. Od dawna wiedziałam, że wszyscy odchodzą".

Kya czuła smutek i cierpienie ze strony człowieka. To oni zawsze odchodzili, znikali, niebyli, była tylko ona, zawsze była tylko ona i niebo nad nią i woda wokoło. Jej niezawodna łódka, którą mogła przenikać wodny świat.

Jako dzielna kobieta postawiła na siebie, na swój rozwój, wykształciła się, mimo iż w szkole spędziła tylko jeden straszny dzień. Jeździła do biblioteki w innym miasteczku, gdzie nikt jej nie znał. Czytała coraz więcej, wysłała za namowa Tate’a, list do wydawcy i napisała swoje własne książki, gdyż była niesamowitą znawczynią swojego regionu, specjalistą od wielu gatunków, dodatkowo miała też talent po matce do rysowania. Wykorzystała ten dar dzięki czemu odniosła sukces. To był jeden z ważniejszych momentów, które tak mi się spodobały w tej książce, iż mimo odrzucenia i porzucenia, zdrady i poniżenia, podniosła się, pomimo nienawiści od ludzi z miasteczka, ona Dziewczyna z Bagien, zawsze atakowana i dręczona , zawalczyła o siebie, a w tym wszystkim pozostała skromną, dobrą osobą.

Swoją recenzję zakończę cytatem, puentą niech będą słowa wypowiedziane przez matkę do Kyi, które być może stały się jej drogowskazem na całe życie, które wiodła w skrytości, cichości swego serca, tęsknotą za ludźmi, oddaniem dla mokradeł, które były dla niej najpiękniejszym miejscem na ziemi, były jej domem. Kochała swój dom.

- Tak mówiła moja mama: "Zapuszczaj się jak najdalej. Tam, gdzie śpiewają raki". - Czyli w głąb lasu, tam, gdzie żyją dzikie zwierzęta ".

Miłej lektury :)

Książka „Gdzie śpiewają raki”, po którą sięgnęłam po kilku latach od jej wydania, bardzo mnie wzruszyła i jednocześnie pozostawiła z niedopowiedzeniem, z rozdartym sercem, kiedy dotarłam już do finału poznawszy ostateczne losy bohaterki.

Akcja powieści toczy się dwutorowo, jedną częścią jest historia Kyi Clarke, poznajemy ją jako małą dziewczynkę w 1952 roku, kiedy ma...

Piękna i wzruszająca, tylko zakończenie psuje obraz....

Piękna i wzruszająca, tylko zakończenie psuje obraz....

Świetna książka

Świetna książka

Wychowała ją ziemia, porzucili najbliżsi.

Dziewczyna z Bagien.

Nie przejawiali chęci poznania jej, zbyt szybko ocenili, wyrzucili na margines społeczny, kazali się nie zbliżać, szydzili.

Nie kochali, nie zapraszali, nie mówili słów powitania, nie patrzyli w oczy.

Jednak zdecydowanie szybko wydali wyrok.

Pchani uprzedzeniami byli przekonani o jej winie. Lecz czy można być winnym,tylko dlatego,że jest się innym ?

Jej wierną towarzyszką była samotność, a domem mokradła. Tylko tam czuła się bezpieczna i spokojna. Jednak nade wszystko pragnęła w swojej codzienności obecności drugiego człowieka. Dokąd ją to zaprowadziło...

Książka "Gdzie śpiewają raki" bardzo długo chodziła po mojej głowie, jednak gdy wreszcie wylądowała w rękach, to sporo czasu minęło zanim dałam się ponieść tej historii. W moim odczuciu, do połowy jakoś niemiłosiernie się dłużyła, jakby brnęła bez celu. Odłożyłam ją na jakiś czas i powróciłam, tym razem do drugiej połowy, która zdecydowanie wchłonęła mnie w świat mokradeł. Ciężko jest mi ją ocenić, bo odbiór powieści wywołuje we mnie sprzeczne uczucia. Napewno nie była zła, ale nie odnalazłam w niej tego,co większość.

Wychowała ją ziemia, porzucili najbliżsi.

Dziewczyna z Bagien.

Nie przejawiali chęci poznania jej, zbyt szybko ocenili, wyrzucili na margines społeczny, kazali się nie zbliżać, szydzili.

Nie kochali, nie zapraszali, nie mówili słów powitania, nie patrzyli w oczy.

Jednak zdecydowanie szybko wydali wyrok.

Pchani uprzedzeniami byli przekonani o jej winie. Lecz czy...

"Czy wykluczylismy ją bo była inna czy też stała się inna bo ją wykluczylismy?"

Książka o słodko gorzkiej tematyce. Od początku zastanawiałam się jak tak można postąpić względem dziecka, ileż jeszcze cierpienia, straty i samotności ją czeka. Kya mimo wszystko poradziła sobie z każdą przeciwnościa losu i szybko zyskuje sympatię czytelnika. Jako dziewczyna z bagien miała tak niewiele jednak mimo wszystko miała wiele cennych rzeczy których nikt nie był w stanie nigdy kupić.
Dużo opisów przyrody ale i jeszcze więcej ciekawostek więc książkę czytało się przyjemnie. Zakończenie mało optymistyczne.....

"Czy wykluczylismy ją bo była inna czy też stała się inna bo ją wykluczylismy?"

Książka o słodko gorzkiej tematyce. Od początku zastanawiałam się jak tak można postąpić względem dziecka, ileż jeszcze cierpienia, straty i samotności ją czeka. Kya mimo wszystko poradziła sobie z każdą przeciwnościa losu i szybko zyskuje sympatię czytelnika. Jako dziewczyna z bagien miała...

Świetna książka, wywołująca przeróżne odczucia. Od gniewu po nawet kroplę łez. Zakończenie co prawda, nie takie jakiego można oczekiwać ale i tak fantastyczna skiążka.

Świetna książka, wywołująca przeróżne odczucia. Od gniewu po nawet kroplę łez. Zakończenie co prawda, nie takie jakiego można oczekiwać ale i tak fantastyczna skiążka.

"Pogłoski o Dziewczynie z Bagien latami krążyły po Barkley Cove, sennym miasteczku u wybrzeży Karoliny Północnej. Dlatego pod koniec 1969 roku, gdy na mokradłach znaleziono ciało przystojnego Chase’a Andrewsa, miejscowi zwrócili się przeciwko Kyi Clark, zwanej Dziewczyną z Bagien.

Lecz Kya nie jest taka, jak o niej szepczą. Wrażliwa i inteligentna, zdołała sama przetrwać wiele lat na bagnach, które nazywa domem, choć jej ciało tęskniło za dotykiem i miłością. Przyjaźni szukała u mew, a wiedzę czerpała z natury. Kiedy dzikie piękno dziewczyny intryguje dwóch młodych mężczyzn z miasteczka, Kya otwiera się na nowe doznania — i dzieją się rzeczy niewyobrażalne."

Opowieść o dziewczynie, która od 6r.ż. jest zdana tylko na siebie niejednego chwyci za serce.
Opuszczona przez najbliższych życia uczy się od otaczającej ją natury. Książka zawiera pełno opisów przyrody, które dodają całej tej historii uroku. Mnie książka oczarowała.
Jest to niby kryminał, ale z nutką romansu i mini przewodnikiem przyrody.

"Pogłoski o Dziewczynie z Bagien latami krążyły po Barkley Cove, sennym miasteczku u wybrzeży Karoliny Północnej. Dlatego pod koniec 1969 roku, gdy na mokradłach znaleziono ciało przystojnego Chase’a Andrewsa, miejscowi zwrócili się przeciwko Kyi Clark, zwanej Dziewczyną z Bagien.

Lecz Kya nie jest taka, jak o niej szepczą. Wrażliwa i inteligentna, zdołała sama przetrwać...

To jedna z tych książek zachwalanych, cudownych, polecanych. W rzeczywistości w ogóle nie warta zainteresowania. Elementarz przyrodniczy z nudną, przewidywalną historią miłosną w tle.

To jedna z tych książek zachwalanych, cudownych, polecanych. W rzeczywistości w ogóle nie warta zainteresowania. Elementarz przyrodniczy z nudną, przewidywalną historią miłosną w tle.