Słynna powieść, choć mnie akurat nie przypadła do gustu. Ogólnie czytanie było dość nużące. Gdyby nie to że jest to jedna z najgłośniejszych powieści ostatnich dziesięcioleci być może brakłoby mi cierpliwości aby dotrwać do końca lektury. Przede wszystkim dość nieskładna, niespójna, chaotyczna narracja mi się wydała poprzez co stosunkowo szybko się pogubiłem. W książce jest wiele obcych nazw, sformułowań co nie wpływa na jasność przekazu. Wprawdzie jest słowniczek na końcu, ale jest niezwykle obszerny – zawiera chyba kilkadziesiąt stron tak więc zaglądanie tam za każdym razem dodatkowo odrywałoby tylko od głównego toku akcji. Ponadto brakuje w nim liczbowych odniesień.

Po przeczytaniu książki mało z niej zrozumiałem. Trudno by mi było uzasadniać jej wybitność. Nie znaczy to, że taka nie jest. Po prostu jest to pozycja dość ciężko napisana, wymaga skupienia, cierpliwości i znajomości kultury oraz historii Indii. Najlepiej posiłkować się wspomnianym słowniczkiem obcojęzycznych pojęć zamieszczonym na końcu książki, ale tak jak pisałem wcześniej jest to dość kłopotliwe przy lekturze, choć przypuszczam, że niestety konieczne aby jak najwięcej wynieść z powieści.

Co do stylu pisarstwa autora. Ukazanie dzieci z nadprzeciętnymi zdolnościami (realizm magiczny), wulgaryzmy można szukać podobieństw z pisarstwem Gabriela Garcii Marqueza, czy nawet Hemingwaya który nie bawił się w kwieciste sformułowania.

Szukając plusów, mimo iż tak jak wspomniałem dość słabo przyszła mi percepcja „Dzieci północy” to jednak czasami wyławiałem genialne sformułowania jak ten: „Kiedy myśl staje się zbyt bolesna, czyn jest najlepszym lekarstwem”. Generalnie jednak najbardziej zapamiętałem z powieści prześcieradło z dziurą przez którą młody lekarz badał swoją przyszłą wybrankę życiową, a także weterana – rozpłodnika, który notorycznie porzucał swoje kochanki, gdy te zaszły z nim w ciąże. Ogólnie jednak czytanie książki szło mi opornie, nie odczułem jej wybitność, choć nie przeczę, że gdybym wolniej, dokładniej ją analizował, wspomagał się słownikiem zamieszczonym na końcu, to być może uznałbym za arcydzieło. Z tym, że czytanie trwałoby to o wiele dłużej i wymagałoby dużo więcej cierpliwości.

Słynna powieść, choć mnie akurat nie przypadła do gustu. Ogólnie czytanie było dość nużące. Gdyby nie to że jest to jedna z najgłośniejszych powieści ostatnich dziesięcioleci być może brakłoby mi cierpliwości aby dotrwać do końca lektury. Przede wszystkim dość nieskładna, niespójna, chaotyczna narracja mi się wydała poprzez co stosunkowo szybko się pogubiłem. W książce jest...