Infantylność taka sama jak w moich wypracowaniach z trzeciej klasy podstawówki (wysoka) oraz absurdalne dialogi (nie tak bardzo jak w książce Julii Żugaj).

Infantylność taka sama jak w moich wypracowaniach z trzeciej klasy podstawówki (wysoka) oraz absurdalne dialogi (nie tak bardzo jak w książce Julii Żugaj).

Genialna opowieść dla dzieci i nie tylko. Mądra i wzruszająca, poruszająca najważniejsze sprawy w życiu, przyjaźń, miłość, potrzebę bliskości i bezpieczeństwa.

Genialna opowieść dla dzieci i nie tylko. Mądra i wzruszająca, poruszająca najważniejsze sprawy w życiu, przyjaźń, miłość, potrzebę bliskości i bezpieczeństwa.

Mój syn czytał ją w zeszłym roku, ja mając na uwadze sentyment i czytane mi przez niego fragmenty pomyślałam, że chętnie wejdę do tej historii i powrócę pamięcią do mojej pani bibliotekarki.
Też kiedyś byłam małą Olą i miała panią bibliotekarkę, z którą spędzałam popołudnia. Uwielbiałam do niej chodzić, rozmawiać o książkach, pomagać jej je ustawiać.
Książka jest bardzo ciepła, spokojna. Nietypowa jak na obecne czasy. Pokazuje, że na miłość zasługuje każdy, ale na zaufanie trzeba sobie zapracować. Że to powolny proces, zwłaszcza jeśli ktoś został skrzywdzony, okrutnie. To taki balsam na rany w okładce. Obraz tego, jak różne mamy rodzaje miłości, ale jak każdy z nich jest ważny w naszym życiu.

Mój syn czytał ją w zeszłym roku, ja mając na uwadze sentyment i czytane mi przez niego fragmenty pomyślałam, że chętnie wejdę do tej historii i powrócę pamięcią do mojej pani bibliotekarki.
Też kiedyś byłam małą Olą i miała panią bibliotekarkę, z którą spędzałam popołudnia. Uwielbiałam do niej chodzić, rozmawiać o książkach, pomagać jej je ustawiać.
Książka jest bardzo...

Zacznę od pewnej uwagi, która co chwila wpadała do mojej głowy jak krople tej samej wody spadającej do cieknącego kranu umywalki. Odniosłam wrażenie, że autorka opisywała samą siebie nawiązując do głównej bohaterki, utożsamiając się z nią w metaforyczny sposób, jakby jutra miało nie być. Nawet jeśli oryginalną intencją było napisanie książki dla dzieci, to zbyt pochopnie zostało to zrobione w sposób przesadnie pompatyczny. Jakby autorka uznała, że nikt nie zrozumie przekazu, jaki chciała w niej zawrzeć.

Dzieci, potencjalni czytelnicy, do których opowieść jest skierowana, nie są aż tak naiwne i głupie, by na każdej stronie czy też w każdym kolejnym rozdziale istniała potrzeba na tłumaczenie wszystkiego, co się dzieje. Z każdym kolejnym rozdziałem odczuwa się fakt, że autorka przelewa na papier własne życiowe doświadczenia, przemyślenia i prostolinijność, wraz z brakiem rozeznania w tym, że główna bohaterka – bibliotekarka – nie zachowa się jak pracownik straży pożarnej, na którym spoczywa stos obowiązków.

Sądząc po zachowaniu samej głównej bohaterki, pani Ani, która co chwila zmienia osobowość i sposób zachowania, nie widać w historii żadnej jednolitej osoby a zlepek kilku różnych osób. Sama Ania nie tylko sprawia wrażenie mało sympatycznej, ale i zbyt dramatycznej, przez pierwsze kilkadziesiąt stron martwiąc się omdleniami czy mdlejąc na najmniejszy dotyk, uzasadniając to zachowanie wyłącznie “alergią na dotyk”. To ów alergia zdaje się być początkowo samym zaczarowaniem bohaterki. Nikt w prawdziwym życiu nie mdleje na najprostszy gest bycia przytulonym przez dziecko, co wiąże się z wyobrażonym uczuleniem na dotyk skóry o skórę, który w tej sytuacji nie miał nawet miejsca.

Pełna recenzja na blogu:
https://przyherbatce.wordpress.com/2024/01/10/recenzja-eliza-mikulska-pani-bibliotekarka/

Zacznę od pewnej uwagi, która co chwila wpadała do mojej głowy jak krople tej samej wody spadającej do cieknącego kranu umywalki. Odniosłam wrażenie, że autorka opisywała samą siebie nawiązując do głównej bohaterki, utożsamiając się z nią w metaforyczny sposób, jakby jutra miało nie być. Nawet jeśli oryginalną intencją było napisanie książki dla dzieci, to zbyt pochopnie...

Pani Ania jest bibliotekarką w pewnym miasteczku. Trzyma ludzi na dystans, czytelnicy wręcz się jej boją. Wszystko zmienia się wraz z pojawieniem Oli - małej dziewczynki o wielkim sercu. Czy pomoże ona pokonać bibliotekarce jej niezwykłą przypadłość? Przekonajcie się sami...
To napisana prostym i przyjaznym dziecku językiem opowieść o niezwykłej przyjaźni dorosłego i dziecka. Autorka porusza tu trudne tematy, ale robi to niezwykle subtelnie i wrażliwie. Książeczkę czyta się szybko I bardzo przyjemnie. Obok wydarzeń z życia codziennego pani bibliotekarki mamy także nieco magii I tajemnic. Myślę, że to doskonała książka do wspólnego czytania z dzieckiem - zawiera treści, które można rozwinąć w rozmowie z dziećmi. Tłumaczy trudne tematy w przystępny sposób. Bardzo chętnie sięgnę po drugą część z serii.

Pani Ania jest bibliotekarką w pewnym miasteczku. Trzyma ludzi na dystans, czytelnicy wręcz się jej boją. Wszystko zmienia się wraz z pojawieniem Oli - małej dziewczynki o wielkim sercu. Czy pomoże ona pokonać bibliotekarce jej niezwykłą przypadłość? Przekonajcie się sami...
To napisana prostym i przyjaznym dziecku językiem opowieść o niezwykłej przyjaźni dorosłego i...

Historia bardzo przeciętna i taka bez emocji. Nic szczególnego ta książka nie poruszała, po przeczytaniu nic po sobie nie zostawiła, no może lekkie rozczarowanie bo chwile przed końcówką straszna, życiowa katastrofa by na następnej stronie dać happy end 😒 Oczekiwałam czegoś lepszego.

Historia bardzo przeciętna i taka bez emocji. Nic szczególnego ta książka nie poruszała, po przeczytaniu nic po sobie nie zostawiła, no może lekkie rozczarowanie bo chwile przed końcówką straszna, życiowa katastrofa by na następnej stronie dać happy end 😒 Oczekiwałam czegoś lepszego.

Piękna, mądra, ciepła opowieść.

Piękna, mądra, ciepła opowieść.

Jaka to jest piękna historia, każde dziecko powinno ją przeczytać. Od klasy 3 jeśli dobrze czyta i wyżej. Taka historia o Pani bibliotekarce, która mdleje jak ktoś ją dotknie. Dlaczego tak się dzieje? Pewna dziewczynka, która podaruje pieska ... Pan Dyrektor biblioteki i urocza sąsiadka. Jest to tak ciepła opowieść, która wciąga od początku do końca. Piękno bibliotek, książek, koloru czerwonego, zwierząt i różnych historii. Warto przeczytać.

Jaka to jest piękna historia, każde dziecko powinno ją przeczytać. Od klasy 3 jeśli dobrze czyta i wyżej. Taka historia o Pani bibliotekarce, która mdleje jak ktoś ją dotknie. Dlaczego tak się dzieje? Pewna dziewczynka, która podaruje pieska ... Pan Dyrektor biblioteki i urocza sąsiadka. Jest to tak ciepła opowieść, która wciąga od początku do końca. Piękno bibliotek,...

„Zaczarowana Pani Bibliotekarka” to opowieść specyficzna, z pogranicza realizmu magicznego. Książka dedykowana młodszemu czytelnikowi, jednak napisana w taki sposób, że kojarzy się z literaturą piękną lub baśniami. Piękny język wspaniale opisuje to, co wydarzyło się po pierwszym spotkaniu małej Oli z Panią Bibliotekarką.

Czy osoby pracujące w bibliotece muszą być otwarte, miłe i życzliwe dla wypożyczających książki? Okazuje się, że niekoniecznie. To praca jak każda inna. A wszak każdy ma prawo do gorszego dnia i złego humoru. Co innego, jeśli jego zachowanie nie jest zamierzone, a nawet człowiek nie jest świadomy tego, jak jego czyny są odbierane przez innych.

Pani Bibliotekarka była osobą samotną, zamkniętą w sobie, unikającą ludzi i bojącą się kontaktu fizycznego, w tym nawet jakiegokolwiek dotknięcia. Jej serce było zimne jak lód, spojrzenie lodowate, a makijaż i lakier na paznokciach kojarzony z czymś drapieżnym i niebezpiecznym. Ludzie bali się Bibliotekarki i głośno komentowali jej zachowanie, wygląd i ubiór. Gdy więc pewnego dnia do biblioteki przyszła Ola, zagorzała czytelniczka, nikt nie spodziewał się, że to wydarzenie wpłynie nie tylko na Panią Bibliotekarkę. Jednak otwartość dziewczynki, jej ciekawość świata i umiejętność zobaczenie w drugim człowieku czegoś dobrego sprawiła, że chłód w oczach Bibliotekarki zaczął maleć, a kobieta zaczęła jakby budzić się do życia.

„Zaczarowana Pani Bibliotekarka” to krótka książeczka dla dzieci, która pokazuje jak ważne jest przełamanie w sobie pewnych zachowań, jak szkodliwe jest szufladkowanie ludzi i krytykowanie na podstawie tego, co się widzi. Pokazano czym jest prawdziwa przyjaźń i otwartość, jak dobro uczynione wraca do nas.

Historia może nie jest porywająca, ale ta odrobina magii, którą znajdziemy w książce, a także młoda bohaterka, która wspaniale wpływa na ludzi to atrybuty tej opowieści. Ciekawi mnie nawet, jak potoczą się dalsze losy bohaterów w kolejnych częściach serii. Być może kiedyś po nie sięgnę.

„Zaczarowana Pani Bibliotekarka” to opowieść specyficzna, z pogranicza realizmu magicznego. Książka dedykowana młodszemu czytelnikowi, jednak napisana w taki sposób, że kojarzy się z literaturą piękną lub baśniami. Piękny język wspaniale opisuje to, co wydarzyło się po pierwszym spotkaniu małej Oli z Panią Bibliotekarką.

Czy osoby pracujące w bibliotece muszą być otwarte,...

Paraliżowała spojrzeniem.
Mroziła dotykiem.
Samotniczka, a jednak kochała zawód, który wykonywała.
Żyła wśród ludzi, a jednak nikt nie miał pojęcia jak ma na imię.
Budziła w ludziach postrach i miała specyficzne uczulenie…
na dotyk.
Tajemnicza bibliotekarka.
Kim w rzeczywistości była?
Może wiedźmą?
Może kobietą zranioną przez los?
A może zwyczajną introwertyczką?
Jej świat zburzy szereg nieprawdopodobnych zdarzeń, o których nawet nie śniła.

Niesamowita historia, pełna niecodziennych incydentów i ciągłych zwrotów akcji. Ale nic się nie dzieje bez przyczyny. Nigdy nie wiadomo, co jest nam pisane...
Książka jest lekka, przyjemna i z humorem. Pokazująca, że to co widzimy, wcale takie być nie musi. I można stworzyć coś, z niczego. Trzeba tylko spotkać w życiu taką promienną Olę, która pomimo swojej smutnej historii, daje więcej niż otrzymała.

Paraliżowała spojrzeniem.
Mroziła dotykiem.
Samotniczka, a jednak kochała zawód, który wykonywała.
Żyła wśród ludzi, a jednak nikt nie miał pojęcia jak ma na imię.
Budziła w ludziach postrach i miała specyficzne uczulenie…
na dotyk.
Tajemnicza bibliotekarka.
Kim w rzeczywistości była?
Może wiedźmą?
Może kobietą zranioną przez los?
A może zwyczajną introwertyczką?
Jej...