Poboczni bohaterowie wydają się nie tyle równie mało przyjaźni, jak i tworzą wyłącznie skorupki samych siebie. Nikt nie ma własnej osobowości. Żaden bohater poboczny nie ma własnego charakteru, którym mógłby zaczarować choć trochę, skoro nawet pani Ania tego nie poprawi, mimo rzekomej i niejasnej umiejętności wykonywanych przez siebie czarów. I to czarów, które w żaden sposób nie są wyjaśnione w ani jednym rozdziale. Po prostu się dzieją, a jedyna osoba, Ola, która ma odwagę odezwać się bezpośrednio do bohaterki, akceptuje taki stan rzeczy bez źdźbła dziecięcej dociekliwości.

Wobec tytułowej bohaterki nie można w sobie pobudzić żadnych pozytywnych emocji, gdy zachowuje się zazwyczaj albo niegrzecznie (reagując omdleniem na zwykły dotyk) albo pompatycznie (wchodząc do cudzego domu prawie jak do własnego z byle powodu). Opis, w którym w pierwszym odruchu chce wyrzucić prezent lub oddać psa do schroniska niewiele pomaga. A są to przytoczenia z pierwszych rozdziałów pierwszej części książki. Ilość ponawianych co kilka stron tych samych sformułowań, myśli czy zwrotów równie dobrze może samo w sobie powodować reakcje alergiczne – uczulenie na czytanie niedokończonych i niedopracowanych książek. Po przeczytaniu czytelnik ma dość błękitnych oczu i zimnych dłoni.

Pełna recenzja na blogu:
https://przyherbatce.wordpress.com/2024/01/10/recenzja-eliza-mikulska-pani-bibliotekarka/

Poboczni bohaterowie wydają się nie tyle równie mało przyjaźni, jak i tworzą wyłącznie skorupki samych siebie. Nikt nie ma własnej osobowości. Żaden bohater poboczny nie ma własnego charakteru, którym mógłby zaczarować choć trochę, skoro nawet pani Ania tego nie poprawi, mimo rzekomej i niejasnej umiejętności wykonywanych przez siebie czarów. I to czarów, które w żaden...

Druga część przygód bibliotekarki Anny z małego miasteczka zatytułowana "Pani bibliotekarka na tropie" to równie urocza opowiastka ja część pierwsza. Ciepła, sympatyczna, bez wulgaryzmów, nie epatująca przemocą, ale z odrobiną magii. Cała recenzja tutaj: https://nakanapie.pl/recenzje/bibliotekarka-i-magia-pani-bibliotekarka-na-tropie

Druga część przygód bibliotekarki Anny z małego miasteczka zatytułowana "Pani bibliotekarka na tropie" to równie urocza opowiastka ja część pierwsza. Ciepła, sympatyczna, bez wulgaryzmów, nie epatująca przemocą, ale z odrobiną magii. Cała recenzja tutaj: https://nakanapie.pl/recenzje/bibliotekarka-i-magia-pani-bibliotekarka-na-tropie

Historia rodem z "Nocy z muzeum"

Gaśnące światło.
Znikające eksponaty.
Dziwnie zachowujące się zwierzęta.
Ożywające muzealne eksponaty.

Coś niedobrego dzieje się w małym miasteczku.
Strach i niedowierzanie mieszkańców.

Nietuzinkowa historia, pełna tajemnicy i emocji.
Lekka i przyjemna lektura dla młodych nastolatków, która zaciekawia i sprawia, że chce się więcej.
Nadprzyrodzone zjawiska z udziałem Oli i bibliotekarki Anny. Wyzwanie z jakim przyszło im się zmierzyć jest niespotykane i na pierwszy rzut oka nie do rozwiązania. Ale czy te dwie młode kobiety staną na wysokości zadania i uratują miasteczko i jej mieszkańców?
Czy da się naprawić to, co zostało bezmyślnie zniszczone?

Odkrywanie tajemnic, zmierzenie się z nieprawdopodobnym, rosnące napięcie z każdą kolejną przeczytaną stroną - kto ma ochotę na taką ekscytującą przygodę?

Historia rodem z "Nocy z muzeum"

Gaśnące światło.
Znikające eksponaty.
Dziwnie zachowujące się zwierzęta.
Ożywające muzealne eksponaty.

Coś niedobrego dzieje się w małym miasteczku.
Strach i niedowierzanie mieszkańców.

Nietuzinkowa historia, pełna tajemnicy i emocji.
Lekka i przyjemna lektura dla młodych nastolatków, która zaciekawia i sprawia, że chce się...

**PATRONAT MEDIALNY/ RECENZJA PATRONACKA**
Na kontynuację "Zaczarowanej Pani bibliotekarki" przyszło nam czekać niemal rok, ale już w tym miejscu muszę napisać, że warto było, bo autorka ponownie zabrała nas w niezwykle magiczną, ale i ciepłą literacką podróż pełną przygód i niecodziennych zdarzeń. Nie będę streszczać ponownie fabuły, bo i sam wydawca wiele zdradza, a nie chciałabym Wam czegoś zdradzić, napiszę, tylko że jest to historia jeszcze lepsza niż ta przedstawiona w części pierwszej- jeśli już ją znacie, to wiecie, że i tam się dużo działo, a jeśli nie, proszę szybciutko nadrobić, bo obydwie części są ze sobą połączone i zaczynając od tej historii, kilku wątków można nie zrozumieć, a szkoda bybyło gdyby uciekła Wam gdzieś magiczny klimat tych opowieści.

Autorka stworzyła niesamowitą i zaskakującą historię, początkowo jest trudno zrozumieć, co dzieje się w miasteczku, ale z każdą kolejną stroną tajemnica zostaje coraz bardziej odkrywana i dowiadujemy się kto i co stoi za tymi niecodziennymi wydarzeniami.
Akcja powieści toczy się dość szybko, naprawdę może zaskoczyć, nie brakuje tu wielu zwrotów, przygód i emocji, a to wszystko zostało oprószone dość mrocznym (jak dla młodszego czytelnika) i tajemniczym klimatem oraz dużą porcją dobrej magii.
Intrygująca fabuła porywa od pierwszych stron i trzyma w napięciu aż do finału, angażuje czytelnika w rozwiązanie zagadki, nie pozwala się nudzić. Autorce naprawdę nie brakuje wyobraźni a sceny, ze zwierzętami biegnącymi przez rynek to mistrzostwo świata. Bawiłam się przednio przy tej lekturze.
Opowieść pani Elizy bawi, ale co ważniejsze także uczy i tłumaczy, pokazuje różnorodność i wartości, które powinny towarzyszyć człowiekowi na co dzień.

Wprawdzie książka jest dedykowana młodszemu czytelnikowi, ale po tę historię powinien sięgnąć również dorosły czytelnik, bo może ona stać się doskonałym pretekstem do wielu cennych rozmów z naszymi pociechami. Pozwoli ona poruszyć w rozmowie takie tematy jak: strach i to, że nie jest on niczym złym ani ośmieszającym, odpowiedzialność za swoje czyny, empatia i współczucie, szacunek do ludzi i zwierząt, odwagi w przyznaniu się do winy...
Pokazuje, jak ważna w naszym życiu jest przyjaźń i miłość. Autorka zadaje pytania czytelnikowi, zmuszając tym samym do chwilowego przystanięcia przy danym temacie, zastanowienia się, poszukania odpowiedzi.
Ponownie udowadnia, że przyjaźń między dzieckiem a dorosłym jest możliwa... tylko musimy dać jej szansę, by się rozwinęła- a wtedy pokona wszystkie najtrudniejsze przeszkody rzucone przez los.

Na uwagę zasługuje również staranne wydanie tej pozycji. Na początku i końcu każdego rozdziału, znajduje się czarno biała ilustracja przyciągająca wzrok. Powiększona czcionka, a zmniejszony format daje duży komfort czytania, małym rączkom będzie łatwiej trzymać książkę. Przepiękna, kolorowa i bardzo klimatyczna i przyciągająca wzrok okładka stanie się atrakcyjną ozdobą każdej dziecięcej biblioteczki.
Autorce gratuluję fantastycznego pomysłu i życzę wielu kolejnych tak udanych i wartościowych opowieści, nie tylko dla młodszego czytelnika.
Bardzo się cieszę, że mogę ponownie zostać patronem wyjątkowej historii, która (tego jestem pewna!) skradnie niejedno czytelnicze serce.

Czy polecam?
Oczywiście, że tak. Pogodna, radosna i przede wszystkim wartościowa książka.
Język jest prosty, jednak przekazuje ogromne wartości. Ta książka pozwala to dostrzec i docenić.

**PATRONAT MEDIALNY/ RECENZJA PATRONACKA**
Na kontynuację "Zaczarowanej Pani bibliotekarki" przyszło nam czekać niemal rok, ale już w tym miejscu muszę napisać, że warto było, bo autorka ponownie zabrała nas w niezwykle magiczną, ale i ciepłą literacką podróż pełną przygód i niecodziennych zdarzeń. Nie będę streszczać ponownie fabuły, bo i sam wydawca wiele zdradza, a nie...

Często dążymy do tego, aby być tacy jak inni. Można zaobserwować społeczne dążenie do niewyróżniania się. Każdy, kto jest troszkę inny jest w pewien sposób wykluczany. Czasami sami unikamy kontaktów z ludźmi, aby nie poczuć rozczarowania. Boimy się też podzielenia się z bliskimi swoimi sekretami, bo nie jesteśmy pewni ich reakcji na te tajemnice. O takich problemach jest cykl „Zaczarowana Pani bibliotekarka” Elizy Mikulskiej.
Pierwszy tom to przede wszystkim opowieść o różnych odcieniach samotności i poszukiwania bliskości, nawiązywaniu więzi, wychodzeniu ze swojej skorupki. Główna bohaterka jest tu tytułową panią bibliotekarką – taką bezimienną, bez jakichkolwiek znajomości. Dowiadujemy się, że wszystko przez jej inność i wyróżnianie się na tle małej społeczności. Jest tak odmienna, że dzieci się nią straszą, mimo że nikt nie doznał z jej strony żadnej krzywdy. Powtarzane z ust do ust pogłoski sprawiają, że życie młodej kobiety toczy się wokół pracy i domu. Nie ma w swojej miejscowości żadnych znajomych. Nawet z dyrektorem biblioteki rozmawia wyłącznie na tematy służbowe, a ludziom przychodzącym wypożyczyć książki dobrze dobiera lektury. I można byłoby powiedzieć, że jest wrażliwą czarodziejką, przez którą biblioteka tętni życiem, bo ciągle ktoś ją odwiedza, aby oddać się przyjemności czytania. Jednak chłód jej błękitnych oczu i specyficzny kolor włosów sprawiają, że każdy utrzymuje dystans.
Pewnego dnia to wszystko się zmienia. Przychodzi nowa, kilkuletnia mieszkanka prowincji i dziękuje za dobór lektur do zadania domowego, bo dzięki temu wypadła najlepiej w klasie. W odruchu dziecięcego ciepła i życzliwości przytula kobietę, a ta mdleje. I właśnie to wydarzenie zmienia w jej życiu wszystko, bo mieszkańcy miasteczka dowiadują się o jej nietypowej alergii. Lekarz też zaleca odpowiednią terapię. I ona pewnie byłaby trudna, gdyby nie cierpliwość Oli, która z jakiegoś powodu lgnie do bibliotekarki. To właśnie prezenty od niej pozwalają bohaterce oswajać się z dotykiem. Kolejne etapy wychodzenia poza strefę swoich lęków pozwalają uporać jej się z dziwną chorobą. Z czasem dostrzega jak niesamowicie ważne jest posiadanie w swoim otoczeniu osób na których można polegać. Do tego zyskuje podmiotowość (staje się panią Anią, czy po prostu Anią),którą dzieci już się nie straszą, a ona zaczyna mieć coś w rodzaju nowej rodziny, która powstaje przez relacje emocjonalne, które są tu ważniejsze od więzów krwi.
W drugim tomie zatytułowanym „Pani Bibliotekarka na tropie” dostajemy piękną kontynuację. W miasteczku zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Spokojną codzienność burzy niepokojące zachowanie zwierząt, które stają się bardzo nerwowe. Coraz więcej rzeczy jest w mieście niszczone. Dochodzi nawet do odwołania zajęć w szkole. A wszystko przez to, że po mieście biegają żyrafy, zebry, a nawet dinozaur z muzealnej wystawy i stada zwierząt z ZOO. Zrozpaczony dyrektor muzeum prosi Anię i Juliana o rozwiązanie zagadki. Do akcji wkracza też Ola, którą przyjaciel zaczyna unikać i pani Wanda zaniepokojona zachowaniem swojego ukochanego kota. Sprawa pełna jest tajemnic i niewyjaśnionych zdarzeń. Analizowanie zdarzeń krok po kroku jednak doprowadzi bohaterów do rozwiązania zagadki. Czy to pomoże im przywrócić w miasteczku ład? Co przyczyniło się do zniknięcia muzealnej wystawy i dlaczego ożyła?
W pierwszym tomie Eliza Mikulska zabiera nas do świata osamotnionej bohaterki, która żyjąc wokół ludzi nie ma nikogo bliskiego, ale nie musi być to stan stały. Jej życie ulega przemianie dzięki stopniowemu mierzeniu się z lękami oraz uwalnianiu od dystansu. W drugim przyglądamy się zachowaniom ludzi. Pojawia się tu problem złego wpływu rówieśników, przywłaszczania sobie rzeczy, wykorzystywania ich w niewłaściwy sposób. Do tego pisarka bardzo trafnie pokazała zachowanie polityków skupionych na kreowaniu wizerunku, manipulowaniu ludźmi zamiast pomaganiu. Burmistrz miasteczka jest tu postacią, która dąży do ciągłego skupiania na sobie uwagi mediów, pokazywania go w dobrym świetle. Poza słowami nie jest w stanie nic zrobić.
Cykl „Zaczarowana Pani bibliotekarka" to historie skierowane dla młodych czytelników, ale uważam, że powinien sięgnąć po nią każdy, kto mierzy się z różnorodnymi lękami społecznymi, chce zdystansować się wobec politycznej propagandy, zastanowić się, jakie postawy społeczne są ważne. Pisarka zabiera nas do niezwykłego świata, w którym zwyczajność miesza się z magią. Do tego jest to bardzo poruszająca opowieść wprowadzająca w świat odmienności, pokazująca, że każdy jest ważny i na różne sposoby może pomagać. Do tego dostajemy piękne historie o tym, że każdy z nas może uczyć się od każdego. Dorosłych uczą dzieci, dzieci dorośli w różnym wieku. Kiedy ludzie są otwarci na innych przyjaźń nie zna wiekowej bariery. Ważne jest to, co łączy ludzi, wspólne cele oraz doświadczenia i pragnienia. Nie ma tu zadzierania nosa z powodu ukończenia określonego wieku czy ukończonej edukacji. Za to jest dawanie siebie innym, zarażanie ich pasją, zacieśnianie więzi, pomaganie sobie w trudnych chwilach i dawanie wsparcia. W przyjaźni wiek nie ma znaczenia.
W pierwszym tomie każdy rozdział otwiera i zamyka piękna i jednocześnie prosta ilustracja z kotem i stosem książek. W drugim mamy w tym zakresie większą różnorodność. Na rysunkach znajdziemy koty, ludzi, zwierzęta z muzealnej wystawy, akwarium itd. Nieco większa czcionka sprawia, że łatwiej jest tę książkę czytać osobom młodszym i mającym problemy ze wzrokiem. Do tego całą historie napisana tak, że bardzo przyjemnie czyta się ją na głos. Wykreowane przez pisarkę realia doskonale pobudzają wyobraźnię młodych czytelników oraz podsuwa nietypowe rozwiązania i bardzo różnorodnych bohaterów. Dostajemy cenną lekcję, że różnorodność jest piękna i ważna. Dzięki niej możemy się wzajemnie uzupełniać. Do tego w czasie lektury znajdziemy zwroty bezpośrednio do czytelnika, co zachęca do refleksji, rozpoczęcia dyskusji na określone tematy, ale też pojawią się rady, z których młody czytelnik dowie się jak ważne są emocje, że strach nie jest niczym złym, a szczera rozmowa pomaga rozwiązać wiele problemów. Jako cenione cechy pokazane jest tu tworzenie więzi, dbanie o bliskich, bezinteresowna pomoc. Z kolei gwiazdorstwo i manipulacja pokazane są w taki sposób, że nie jesteśmy w stanie polubić bohaterów kierujących się nimi.
Zdecydowanie mamy tu ciekawą fabułę bogatą w ważne tematy społeczne. Z tego powodu cykl zdecydowanie należy do powieści moralizatorskich dla młodych czytelników, ale nie ma tu nadmiernego pouczania. Raczej oswajanie z różnymi problemami, wśród których ważnym jest życie w zgodzie ze sobą, swoimi talentami i bez zaniedbywania relacji z bliskimi:
"W życiu każdego najważniejsza jest równowaga .Wszystko ma swoje miejsce. Powinniśmy czasem w codziennym pędzie się zatrzymać i chwilę zastanowić nad tym ,czy sposób ,w który żyjemy ,nam służy".
Zdecydowanie polecam cały cykl.

Często dążymy do tego, aby być tacy jak inni. Można zaobserwować społeczne dążenie do niewyróżniania się. Każdy, kto jest troszkę inny jest w pewien sposób wykluczany. Czasami sami unikamy kontaktów z ludźmi, aby nie poczuć rozczarowania. Boimy się też podzielenia się z bliskimi swoimi sekretami, bo nie jesteśmy pewni ich reakcji na te tajemnice. O takich problemach jest...

Po wydarzeniach jakie miały miejsce w pierwszej części, życie Ani, Juliana i Oli toczy się spokojnym rytmem. Jednak pewnego dnia w miasteczku zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Wystraszone, domowe zwierzęta, w niewyjaśnionych okolicznościach wybita szyba w szkolnej sali biologicznej, po ulicach biegające żyrafy, zebry i szczyt wszystkiego czyli ucieczka wystawy przyrodniczej z muzeum. Ania z Julianem zostali poproszeni o rozwiązanie tej zagadki, tylko czy uda im się na czas opanować to niezwykłe zamieszanie i znaleźć jego sprawcę? Szczególnie, że wśród uciekinierów z muzealnej wystawy znajduje się.. dinozaur.

....

Historia bibliotekarki Ani urzekła mnie już w poprzednim tomie, więc kontynuacja książki była przeze mnie niecierpliwie wyczekiwana. Świat jaki stworzyła autorka przenosi czytelnika do innej, jakby lepszej rzeczywistości. Przyjaźń łącząca bohaterów tej opowieści, życzliwość, miłość do zwierząt, chęć niesienia pomocy, no i ta wyważona szczypta magii nadająca smak całej historii. Aż nie chce się jej odkładać. Pomimo, że została skierowana do młodszych czytelników to gorąco zachęcam starszych, by sięgnęli po nią i dali się porwać otwierając drzwi do świata pani Ani, przesympatycznej bibliotekarki. Przyjemna, otulająca od pierwszych stron, niczym ciepły kocyk w jesienny wieczór, powieść, która niesie ze sobą nie jedną mądrą myśl, wartą zastosowania w naszej codzienności.

Po wydarzeniach jakie miały miejsce w pierwszej części, życie Ani, Juliana i Oli toczy się spokojnym rytmem. Jednak pewnego dnia w miasteczku zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Wystraszone, domowe zwierzęta, w niewyjaśnionych okolicznościach wybita szyba w szkolnej sali biologicznej, po ulicach biegające żyrafy, zebry i szczyt wszystkiego czyli ucieczka wystawy...

Ponownie wybrałam się w czytelniczą podróż z koleżanką bibliotekarką. Pani Ania stała się osobą otwartą, sympatyczną i uśmiechniętą, a biblioteka nie tylko wypożyczalnią książek, ale także… azylem i centrum dowodzenia. To, co się działo w miasteczku, przechodziło ludzkie pojęcie. Zwierzęce raczej też. Długo nie mogłam zrozumieć, co się takiego dzieje, skąd te wszystkie dziwaczne przypadki i wypadki. Autorka zadbała o szybkie tempo akcji i jej liczne, niesamowite zwroty. Przygód nie brakuje, emocji tym bardziej, zwłaszcza że klimat jest tajemniczy i nieco mroczny. Strach paraliżujący domowe zwierzęta udziela się czytelnikowi niezależnie od wieku. Pani Wandzie także, a jakże!
Niewątpliwie Elizie Mikulskiej nie brakuje wyobraźni. Dobrze się bawiłam podczas lektury powieści fantastycznej skierowanej do małych czytelników. Z przyjemnością ją przeczytałam. Wprawdzie spodziewałam się innej zagadki detektywistycznej do rozwiązania, zważywszy na zawód głównej bohaterki i miejsce jej pracy, lecz mimo to się nie zawiodłam. Intrygująca fabuła porwała mnie w wir wydarzeń i trzymała w napięciu niemalże do końca.
Ta książeczka nie tylko bawi i dostarcza dreszczyku emocji, ale i uczy. Eliza Mikulska podejmuje ważne i uniwersalne tematy. Bezpośrednio zwraca się do swojego czytelnika, czyniąc go bohaterem. Zadaje mu pytania, udziela rad, w prosty sposób wyjaśnia pewne rzeczy o funkcjonowaniu świata, a także zachęca do udziału w śledztwie i znalezienia rozwiązania problemu. Mały czytelnik dowie się, że ma prawo się bać, akceptować siebie, wierzyć we własne siły, liczyć na bezinteresowną pomoc przyjaciela, uczyć się na kłopotach, pomagać innym w potrzebie. Autorka gani przy tym gwiazdorstwo, parcie na szkło i media, udawanie bohatera. Stawia na dobro i pomaganie innym. Czasami wyczuwałam moralizatorski ton, jednak nie zrażało mnie to. Przemówiły do mnie słowa na temat równowagi energii w przyrodzie, traktowania wszystkiego z szacunkiem.
Zauroczyła mnie również okładka. Nie mogę oderwać od niej oczu, jest taka piękna, magiczna, tajemnicza, a przy tym typowo biblioteczna. Powieść idealnie się zmieści w małych dłoniach. Jej rozmiary są mniejsze od tradycyjnych książek dla dzieci. Duża czcionka i interlinia ułatwiają czytanie, a proste biało-czarne ilustracje dobrze komponują się z treścią.
„Pani bibliotekarka na tropie” porwie czytelnika w wir fantastycznych wydarzeń, zaangażuje w rozwiązywanie zagadki, porazi energią, otuli dobrą magią, skłoni do refleksji, a przy tym wiele nauczy. Najlepiej się sprawdzi w czasie rodzinnego czytania.

Ponownie wybrałam się w czytelniczą podróż z koleżanką bibliotekarką. Pani Ania stała się osobą otwartą, sympatyczną i uśmiechniętą, a biblioteka nie tylko wypożyczalnią książek, ale także… azylem i centrum dowodzenia. To, co się działo w miasteczku, przechodziło ludzkie pojęcie. Zwierzęce raczej też. Długo nie mogłam zrozumieć, co się takiego dzieje, skąd te wszystkie...

"Pani Bibliotekarka na tropie " Eliza Mikulska pisarka to kontynuacja losów Zaczarowanej Bibliotekarski. Choć przy czytaniu nieznajomość pierwszego tomu nie będzie w niczym przeszkadzać .Jest to książka dla młodszych czytelników, choć dorosły bawi się przy niej znakomicie.

Autorka stworzyła ciekawą fabułę zabierając czytelnika w podróż pełną przygód ,tajemniczości i tematów, które są bardzo ważne. Książka pokazuje i uczy, że akceptacja i pokochanie siebie pozwala nabrać zaufania i wzmocnienia wiary w swoje siły .Dzięki temu podnosi się nasza pewność siebie . Pozwalając nam żyć tak jak chcemy ,zgodnie z naszymi oczekiwaniami i marzeniami .

"- W życiu każdego najważniejsza jest równowaga .Wszystko ma swoje miejsce. Powinniśmy czasem w codziennym pędzie się zatrzymać i chwilę zastanowić nad tym ,czy sposób ,w który żyjemy ,nam służy".

Autorka zabiera czytelnika w kolejną podróż czytelniczą. Przed Anią , Olą i Julianem nie lada wyzwanie . W miasteczku ,w którym mieszkają zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Kot Lucek zaczyna się dziwnie zachowywać i nawet weterynarz nie wie dlaczego . W muzeum dziwnym trafem znika cała ekspozycja przyrodnicza ,a zwierzęta z pobliskiego zoo uciekają . To jeszcze nie koniec atrakcji po mieście przemieszcza się najprawdziwszy dinozaur . Ania ma swoje przypuszczenia dotyczące tych dziwnych sytuacji . Do tego straciła swoją magiczną moc . Co spowodowało te wszystkie wydarzenia ? Czy kot Lucek i inne zwierzęta przestaną się bać ? I jaką rolę w tym wszystkim odegra pewna metalowa kula ? Czy Ania z przyjaciółmi i bliskimi uratuje miasteczko przed zagrożeniem ?

Odpowiedzi musicie szukać w książce .
"Pani Bibliotekarka na tropie" dostarczy wam mnóstwo emocji i zwrotów akcji . Mały i duży czytelnik z przejęciem będzie odkrywał rozwiązanie dziwnych sytuacji . Ja osobiście jestem oczarowana sposobem przekazania tej historii .Pomimo nutki magi nie zabraknie tu dreszczyku emocji oraz podjęcia ważnych tematów.
Dajcie się porwać tej książce . Mam nadzieję ,że po lekturze pozwolicie sobie na przemyślenia dotyczące waszego życia . Bo tak jak pisze autorka "odpowiedzi na różne pytania są w Nas ,tylko czasami trudno je dostrzec ".

"Pani Bibliotekarka na tropie " Eliza Mikulska pisarka to kontynuacja losów Zaczarowanej Bibliotekarski. Choć przy czytaniu nieznajomość pierwszego tomu nie będzie w niczym przeszkadzać .Jest to książka dla młodszych czytelników, choć dorosły bawi się przy niej znakomicie.

Autorka stworzyła ciekawą fabułę zabierając czytelnika w podróż pełną przygód ,tajemniczości i...

Fajna książka. Polecam

Fajna książka. Polecam

Pierwsza część podobała mi się bardziej. Ta również jest dobra ale chwilami miałam wrażenie że czytam podręcznik w którym na koniec działu zadają nam pytania. Może dzieciom to nie przeszkadza.

Pierwsza część podobała mi się bardziej. Ta również jest dobra ale chwilami miałam wrażenie że czytam podręcznik w którym na koniec działu zadają nam pytania. Może dzieciom to nie przeszkadza.