Dziś będzie dość sentymentalnie, ponieważ to właśnie od Królowej Lata rozpoczęła się moja wielka przygoda z czytaniem, która trwa po dziś dzień z małymi przerwami. W dobie, gdy modne było pisanie o wampirach, wilkołakach i innych nadnaturalnych stworzeniach, w ręce 13-letniej wtedy dziewczynki wpadła książka opisująca świat wróżek. Jednak nie taki, jaki był znany z bajek dla dzieci, tylko mroczny, wyrachowany, cechujący się brutalnością tych „uroczych” istotek.
W takim właśnie świecie musi odnajdywać się na nowo każdego dnia 17-letnia Aislinn, którą los i geny obdarowały darem widzenia wróżek od urodzenia. Ma ona wykute na pamięć zasady zapewniające jej względne bezpieczeństwo i funkcjonowanie w obu tych światach. W międzyczasie próbuje nadać swojemu życiu nieco normalny ton. Zasady przestają jednak wystarczać, gdy zwraca na siebie uwagę dwóch potężnych wróżek: Króla Lata i Zimowej Panny. Od tej chwili będziemy świadkami gry, w której nagrodą jest władza i odzyskanie utraconej przed 9 stuleciami pozycji. Aislinn stanowi w tej grze niebagatelną rolę, która jednak wcale jej się nie podoba, gdyż od wyniku zależy jej całe dotychczasowe życie.
Głównym pozytywem tej książki są postacie. Aislinn nie zachowuje się jak kretynka, gdy Król Lata robi wszystko, żeby mu uległa, tylko analizuje każdą sytuację i wie, że mimo wszystko nie może ufać wróżowi. Podobała mi się jej niezłomność i walka o to, co dla niej ważne, mimo całej dworskiej gry. Mówiąc o tej lekturze nie można pominąć także duetu Keenan&Donia, który chcąc nie chcąc przewija się przez całą książkę a ich relacje nie są wcale proste ani przyjemne. No cóż, cały świat wróżek opiera się na kontrastach… Nie podobało mi się za to przedstawienie relacji rodzicielskich na linii Beira-Keenan, wyszło to jakoś tak przerysowanie i groteskowo… Mimo wszystko idealnie pasowało do świata wróżek, choć Beira mogłaby być bardziej okrutna. Podziwiam Keenana, że z nią wytrzymał, taka zabawa w dom po jakimś czasie musiała być naprawdę męcząca.
Ów czytadło pochodzi z gatunku szybkich i wciągających, nawet nie zdajemy sobie sprawy, kiedy dochodzimy do ostatnich stron. Na szczęście pani Marr nie zostawia czytelnika z niedosytem i każdy, któremu spodobał się ten szalony świat może sięgnąć po dalsze historie ze świata wróżek. Naprawdę warto.

Dziś będzie dość sentymentalnie, ponieważ to właśnie od Królowej Lata rozpoczęła się moja wielka przygoda z czytaniem, która trwa po dziś dzień z małymi przerwami. W dobie, gdy modne było pisanie o wampirach, wilkołakach i innych nadnaturalnych stworzeniach, w ręce 13-letniej wtedy dziewczynki wpadła książka opisująca świat wróżek. Jednak nie taki, jaki był znany z bajek...