Lektura obowiązkowa dla fanów mitologii greckiej. Mit o Ariadnie opowiedziany tak, jak mogło to wygladać bez boskiej otoczki. Żałowałam każdej minuty spędzonej na czymś innym niż czytanie. Trochę feminizmu, trochę ekologii, ale przede wszystkim ukazanie siły miłości (nie tylko tej romantycznej),marzeń, determinacji i odwagi. Rewelacja!

Lektura obowiązkowa dla fanów mitologii greckiej. Mit o Ariadnie opowiedziany tak, jak mogło to wygladać bez boskiej otoczki. Żałowałam każdej minuty spędzonej na czymś innym niż czytanie. Trochę feminizmu, trochę ekologii, ale przede wszystkim ukazanie siły miłości (nie tylko tej romantycznej),marzeń, determinacji i odwagi. Rewelacja!

Polecam.

Polecam.

🧵 „Pani Labiryntu” od Magdy Knedler to niezwykle nierówna książka, często jest chaotyczna i dezorientuje czytelnika. Czyta się ją niezwykle szybko, zwłaszcza, jeśli uwielbia się tematykę mitologiczną i liczne retellingi znanych (bądź mniej znanych) mitów. Praktycznie od samego początku udało mi się wejść w historię i nie mogłam doczekać się, aby ponownie po książkę sięgnąć – zwłaszcza, że zawiera ona krótkie, niebywale wciągające rozdziały oraz historię, która niejednokrotnie wywołała we mnie wiele uczuć. Jest to jednak historia momentami nierówna, co nie jest dla niej wadą, jeśli czytelnik wcześniej poznał jakąkolwiek opowieść ze świata greckiej mitologii.

🧵 Retellingi znanych opowieści mają to do sobie, że czasem podążają dziwnymi, absurdalnymi drogami, specjalnie wykreowanymi wyobraźnią autora. Magda Knedler podjęła się opisu bardzo ciekawych i smutnych wątków, które niejednokrotnie mnie wzruszyły czy zasmuciły. Niestety, momentami widać, że historia w „Pani Labiryntu” zmierzała w absurdalne odmęty, a podawane przez autorkę źródła tylko dowodzą, że większość informacji jest wynikiem jej (czasem wręcz za bardzo) absurdalnej wizji. I choć (rzetelnych) źródeł mitologii obecnie można znaleźć niewiele, momentami autorka szła na wiele skrótów. Historia często urywała się w dość ciekawych momentach, Knedler nie kończyła rozpoczętych wątków, czy też nie potrafiła dokładnie wyjaśnić zawiłości danego mitu. Nie mniej jednak nie jest to jakaś wielka wada, bo książka jedynie bazowała na tytułowym micie, którego interpretacja niezwykle przypadła mi do gustu (choć historia mogłaby być lekko krótsza, czasem miałam wrażenie, że niektóre fragmenty za bardzo zostały rozciągnięte).

🧵 Na uwagę przy tej książce zdecydowanie zasługuje kreacja głównej bohaterki, Ariadny. Ariadna jest silną kobiecą postacią, która cechuje się siłą, odwagą i niezwykłą mądrością. Obserwowanie jej dobroci i chęci pomocy innym, mimo wielu ran, jakie otrzymywała od najbliższych, było dla mnie fascynującą przygodą. To bohaterka w dosłownym tego słowa znaczeniu. Ponadto podobała mi się również interpretacja labiryntu, opisywanie tego miejsca przez autorkę wzbudzało we mnie napięcie i nie pozwalało odłożyć książki na półkę. Labirynt to miejsce nieznane, mroczne, a jednocześnie tak niebywale smutne i interesujące, pozwalające na zmierzenie się z własnymi demonami (interpretacja tego co widzimy zależna jest zupełnie od nas). Niby żadne specjalne odkrycie, jednak niezwykle pasowało do całej powieści i robiło niepowtarzalny klimat (który dość łatwo można było zniszczyć). Na plus również wątek Kultu Bogini, uwielbiam przemycanie tematów feministycznych w dość spokojny sposób (choć nie powiem, czasem – w szczególności w końcówce – miało to zbyt moralizatorski wydźwięk). Ko-lejna zaleta to postrzeganie postaci Minotaura – pierwszy raz od dawna nie został on przedstawiony jako potwór, tylko zwyczajnie – jako zagubiony chłopiec, osamotniony, który nigdy nie zaznał szczęścia czy miłości innego człowieka, choć ma do zaoferowania wiele umiejętności, jest wrażliwy i zwyczajnie potrzebujący kontaktu z drugą istotą.

🧵 Idealna gratka dla fanów mitologii greckiej, choć myślę, że ten retelling należy traktować z przymrużeniem oka. Jest dobry, choć źródła wykorzystane do jego napisania momentami pozostawiają wiele do życzenia. Książka czasem jest przeciągnięta i bardziej skupia się na aspektach obyczajowych, co dla mnie jednak nie stanowiło jej wady. Bawiłam się na niej przednio i dzięki lekturze ponownie nabrałam ochoty na jakiś retelling mitologiczny, zwłaszcza o mniej popularnym bohaterce/bohaterze z mitologii. Polecam 🧵.

🧵 „Pani Labiryntu” od Magdy Knedler to niezwykle nierówna książka, często jest chaotyczna i dezorientuje czytelnika. Czyta się ją niezwykle szybko, zwłaszcza, jeśli uwielbia się tematykę mitologiczną i liczne retellingi znanych (bądź mniej znanych) mitów. Praktycznie od samego początku udało mi się wejść w historię i nie mogłam doczekać się, aby ponownie po książkę sięgnąć...

Bardzo lubię mitologię, więc z przyjemnością sięgnęłam po ta pozycję (reeteling znanego mitu).
Daje inne spojrzenie na ten mit; opowiedziane z perspektywy Ariadny (feministki, kobiety światłej czcącej kult Kobiety Matki)
Polecam :)

Bardzo lubię mitologię, więc z przyjemnością sięgnęłam po ta pozycję (reeteling znanego mitu).
Daje inne spojrzenie na ten mit; opowiedziane z perspektywy Ariadny (feministki, kobiety światłej czcącej kult Kobiety Matki)
Polecam :)

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Uważam że jest to dość ciężka książka. Tyle wątków w niej zostało poruszone i zaplecione z legend i mitów greckich że można się pogubić.
Początek powieści w ogóle mnie nie wciągnął zaczyna rozkręcać się w połowie książki. Z początku bardzo czułam się w niej zagubiona nie wiedziałam kto z kim, dlaczego prawie wszyscy z mitologi Greckiej są w niej wymienieni. Później wciągnełam się w historię Ariandy- Pani labiryntu bo zaczęła się akcja i dzieje się do ostatniej strony.
Książka na pewno ciekawie i inaczej napisana jakie do tej pory czytałam. Autorka powieści miała świetny na nią plan lecz jak wspomniałam wcześniej wkreciłam się od dobrej połowy książki.
Warta polecenia dla osób które lubią książki praktycznie o mitologii.

Uważam że jest to dość ciężka książka. Tyle wątków w niej zostało poruszone i zaplecione z legend i mitów greckich że można się pogubić.
Początek powieści w ogóle mnie nie wciągnął zaczyna rozkręcać się w połowie książki. Z początku bardzo czułam się w niej zagubiona nie wiedziałam kto z kim, dlaczego prawie wszyscy z mitologi Greckiej są w niej wymienieni. Później...

Najciekawsze w książce są opisy tego, co działo się z człowiekiem w labiryncie. U Knedler, tak jak i w micie, labirynt może być śmiertelną pułapką. Ale tutaj trudność nie polega na stopniu skomplikowania labiryntu. Labirynt z powieści to miejsce, gdzie człowiek spotyka się ze swoimi najstraszniejszymi lękami. To miejsce, gdzie widzi wyraźnie zło, które kiedyś uczynił. To miejsce, gdzie spotyka to, co wyparł z pamięci i do czego nie chce wracać i to, co wydawało się, że już zapomniał. To miejsce, gdzie przypomina sobie najstraszniejsze obrazy ze swojego życia. Tam znowu widzi swoje zachowania, których się wstydzi sam przed sobą. Tam spotyka wszystkie swoje traumy i wszystkie lęki, widzi również różne możliwe, w tym najczarniejsze, scenariusze swojego przyszłego życia. Widzi koszmary, które przeżywają i przeżywali inni ludzie, a wobec których był obojętny. I od tego wszystkiego można postradać zmysły i nie wyjść z labiryntu.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2023/10/magdalena-knedler-pani-labiryntu.html

Najciekawsze w książce są opisy tego, co działo się z człowiekiem w labiryncie. U Knedler, tak jak i w micie, labirynt może być śmiertelną pułapką. Ale tutaj trudność nie polega na stopniu skomplikowania labiryntu. Labirynt z powieści to miejsce, gdzie człowiek spotyka się ze swoimi najstraszniejszymi lękami. To miejsce, gdzie widzi wyraźnie zło, które kiedyś uczynił. To...

I znów bładzę w mitycznym labiryncie, nie czując ani trochę uciążliwości tej wędrówki. Podoba mi się każda minuta autoreflekcji Ariadny, jakże INNEJ Ariadny, od tej znanej z mitu. Jest mieszaniną kilku bohaterek, a to ciekawy zabieg literacki. Minotaur też nie do rozpoznania, odsłania inne barwy.
Książka ma wiele przesłanek, przemyca ciut feminizmu, są mocne przesłanki ekologiczne – wątek szanowania przyrody i refleksje nad tym jak człowiek niszczy planetę.
Jest Miłość w wymiarze starogreckiej agape, siostrzeństwo, Miłość wobec bezbronnych, ochrona słabszych, oraz Miłość macierzyńska.
Dużo o sile kobiet, nie schodzeniu ze ścieżki spełnienia, realizacji marzeń, przeciwstawieniu się złu i przemocy, a także o sprzecznościach w każdym z nas.
Jedyną wadą jest kompletny brak opisu wyglądu postaci, co jest nieco irytujące, ale i zmusza do uruchomienia wyobraźni.
Korekta marna, wychwyciłam kilka błędów.
Okładka nie zachwyca, ale symbol byka czytelny.

I tak podobała mi się ta podróż. 💗💜❤🧡💚💛💙

I znów bładzę w mitycznym labiryncie, nie czując ani trochę uciążliwości tej wędrówki. Podoba mi się każda minuta autoreflekcji Ariadny, jakże INNEJ Ariadny, od tej znanej z mitu. Jest mieszaniną kilku bohaterek, a to ciekawy zabieg literacki. Minotaur też nie do rozpoznania, odsłania inne barwy.
Książka ma wiele przesłanek, przemyca ciut feminizmu, są mocne przesłanki...

Nie miałam oczekiwań co do tej książki — wypożyczyłam ją z biblioteki, bo akurat była dostępna. Powieść nie była zła, ale czuje bardzo duży niedosyt. Bohaterka była bardzo irytująca — ciagle pouczanie, ocenianie innych i przekonanie, że tylko ona ma rację, zabierały mi przyjemność z lektury. Gdyby autorka skupiła się na akcji zamiast monologach Ariadny, całość mogłaby być interesująca i oryginalna.

Nie miałam oczekiwań co do tej książki — wypożyczyłam ją z biblioteki, bo akurat była dostępna. Powieść nie była zła, ale czuje bardzo duży niedosyt. Bohaterka była bardzo irytująca — ciagle pouczanie, ocenianie innych i przekonanie, że tylko ona ma rację, zabierały mi przyjemność z lektury. Gdyby autorka skupiła się na akcji zamiast monologach Ariadny, całość mogłaby być...

Książek, dla których inspiracją były mity przeczytałam już wiele. Ta jednak mnie urzekła. Czytałam ją z zaciekawieniem i prawdziwą przyjemnością, co nie jest takie oczywiste, jeśli wiesz o czym będzie opowiadać historia, którą dopiero zaczynasz czytać. Autorce udało się przemycić jeszcze starsze wierzenia - sukcesywnie wypierane w czasach Ariadny. Mądra opowieść z przesłaniem.

Książek, dla których inspiracją były mity przeczytałam już wiele. Ta jednak mnie urzekła. Czytałam ją z zaciekawieniem i prawdziwą przyjemnością, co nie jest takie oczywiste, jeśli wiesz o czym będzie opowiadać historia, którą dopiero zaczynasz czytać. Autorce udało się przemycić jeszcze starsze wierzenia - sukcesywnie wypierane w czasach Ariadny. Mądra opowieść z...