Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo ciekawiło mnie co będzie dalej, czy Janice będzie tylko opowiadać historie innych, czy opowie coś więcej o sobie. Wyczekiwałam tych momentów, gdy autorka przemycała informacje o historii Janice. Historie ludzi, których opowiadała były ciekawe, czasem wzruszające, czasem smutne. Rozbawiły mnie przezwiska Pani Nonono i Pan Nienienieteraz. Musiało to wyglądać zabawnie jak śmiałam się w głos z tych państwa, ale ich pies też mnie rozbawił :) Lubię pośmiać się przy książce. Hit "ale po całym tym czasie wciąż ją zdumiewa jak on dużo przeklina jak na foksteriera". Pięknie się tego słuchało. Ciekawe wątki, interesujace postacie. I coraz więcej fragmentów historii Janice. Polubiłam bardzo Panią B, choć początkowo wydawała się raczej wredną zołzą :) I na pewno muszę wrócić do "Baśni 1001 nocy", bo za słabo pamiętam Szeherezadę. Dużo, bardzo dużo śmiałam się w tej książce, ale też popłakałam się i wzruszyłam. Bardzo podobała mi się ta historia. Dobrze było mi z tą książką. W zasadzie niczego mi w tej historii nie brakowało, bo na koniec wszystkie fragmenty, które gdzieś tam się rozjeżdżały, wskoczyły na swoje miejsce. Duma - tak myślę, że to dobre określenie na to jaka jest Janice. Jest dumna, że jest dobrą sprzątaczką, dobrą zbieraczką opowieści, dobrą przyjaciółką i siostrą. Jest i powinna być dumna z tego jaka jest i jak pomaga ludziom często nawet o tym nie wiedząc. Ta książka jest pełna uczuć. Znajdziemy tu miłość, przyjaźń, nienawiść, smutek, przygnębienie, radość, żałobę. A wszystko w różnych konfiguracjach i odcieniach. To książka, w której #oduczućażkipi. Marta