Dobrnęłam do końca serii, która zapowiadała się epicko a zakończyła niestety nudno, nad czym ubolewam. Pierwszy i drugi tom mnie wciągnęły, historia wydawała się zarazem mroczna, magiczna jak i chwilami romantyczna, co jest niezłym miksem jak na serię fantasy. Jednak czytając ostatni tom miałam wrażenie że w kółko dostaję od autorki to samo, jedynie imiona bohaterów się zmieniają. To było takie uczucie jakbym przewijała epoki na kasecie video oglądając przy tym zupełnie zwyczajne i niestety nudne życia bohaterów, tylko opakowane w otoczkę rytuałów i magii.

Myślę że największym minusem oprócz powtarzalności losów bohaterów jest to, że nie sposób się do nich przywiązać. Rozumiem już jak historie poszczególnych osób są ze sobą powiązane, ale absolutnie nic mi to nie daje. Nie widzę tu ani kunsztu literackiego zaserwowanego w “Mgłach Avalonu” ani jakiegoś ciekawego ciągu na zasadzie sagi rodzinnej. Obserwujemy jedynie przemiany polityczne i społeczne, (ale zaledwie liznięte, nawet to nie jest w stanie zaciekawić czytelnika) które stanowią tło dla losów poszczególnych kobiet będącymi zazwyczaj głównymi postaciami. Jednak przybliżanie ich losów koniec końców do niczego nie prowadzi, skaczemy od jednej osoby do następnej będąc biernymi obserwatorami powielanych schematów. To co miało być tajemnicze czy mroczne, staje się przewidywalne, rola kapłanek sprowadza się do podejmowania kontrowersyjnych decyzji kosztem życia wielu jednostek tylko po to aby koniec końców nic się nie zmieniło. Los toczy się własnymi torami. Jedyne co mi się podobało to nacisk na siostrzeństwo i wzajemne wspomaganie się kobiet w trudnych momentach, co niestety było średnio ogarniane przez wysoko postawione kapłanki a raczej praktykowane przez nowicjuszki i ich nauczycielki. To w zasadzie wiele mówi o wpływie władzy na jednostki które teoretycznie miały być wręcz świętymi wzorami i głosem bogini, przykro się na to patrzyło. W tym tomie widać też, że autorka trochę stępiła pazurki na chrześcijaństwie i już nie jest na ten temat tak cięta. W pierwszym tomie jej nienawiść do tej religii aż kapała ze stron, tutaj zdecydowanie podchodzi luźniej do tematu, tak jakby nie chciało jej się dłużej już z nim kłócić.

Sama postać Heleny mnie nie porwała, po hucznej zapowiedzi z początku książki spodziewałam się czegoś zgoła innego. A jak zwykle poznajemy losy kobiety, której życie jest jak fala - i wszystko spoko, bo faktycznie z perspektywy czasu tak wygląda życie każdego człowieka, jednak nie po to sięgam po książkę fantasy aby czytać biografię wymyślonej osoby. Zero tu emocji, przygody, przywiązania do postaci, ciekawych zawirowań… a sama historia miłosna jest praktycznie taka sama jak te prezentowane w poprzednich tomach, ewidentnie autorka nie miała na to pomysłów. Ona, albo współpracownica która z książką jej pomagała. Szkoda że zdecydowały się na tą kontynuację tak bez polotu i pomysłu, bardzo zaniżyły przez to ogólną ocenę i odbiór całej serii której zabrakło ducha.

Już rozumiem zatem czemu ta seria jest w zasadzie zapomniana i słabo promowana, po prostu poszła w bardzo kiepską i nudną stronę. Myślę że nie mogę jej polecać z czystym sumieniem, warto sięgnąć tylko po pierwszy tom, resztę odpuścić bo motywy są powtarzane a słabiej napisane. Niestety, ta książka to spory zawód, nie polecam :(

Dobrnęłam do końca serii, która zapowiadała się epicko a zakończyła niestety nudno, nad czym ubolewam. Pierwszy i drugi tom mnie wciągnęły, historia wydawała się zarazem mroczna, magiczna jak i chwilami romantyczna, co jest niezłym miksem jak na serię fantasy. Jednak czytając ostatni tom miałam wrażenie że w kółko dostaję od autorki to samo, jedynie imiona bohaterów się...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

,,Kapłanka Avalonu” jest częścią avalońskiego cyklu, którego pierwszym tomem(chronologicznie ostatnim) są słynne ,,Mgły Avalonu”. Książka została wymyślona i rozpoczęta przez Marion Zimmer Bradley, ale ukończona przez jej przyjaciółkę i współpracownicę Dianę L. Paxson.

Jest to powieść fantastyczna z wątkiem historycznym, fikcyjny życiorys Heleny, matki Konstantyna Wielkiego, który nadał chrześcijanom wolność wyznawanej religii. Helena/Elain jest córką Rzymianina, który jednak przeznaczył ją na nauki kapłańskie w Avalonie. Gdy dziewczyna dorasta, przysięga, że zgodnie z tradycją odda swoje dziewictwo mężczyźnie wybranemu przez najwyższą kapłankę. Jednak wkrótce potem Elain doznaje wizji podczas której widzi przeznaczonego sobie kochanka, a gdy okazuje się, że ma on zostać związany z inną dziewczyną z Avalonu, Elain zajmuje jej miejsce podczas nocy Beltane. Miłość do Konstancjusza sprawia, że Elain decyduje się na odejście z Avalonu i towarzyszenie swojemu mężczyźnie. Mimo to w sercu pozostaje wyznawczynią nauk Bogini. Jednocześnie obserwuje rosnące wpływy chrześcijaństwa.

Jeśli chodzi o przesłanie, to na pewno trafiło do mnie mocniej niż ,,Mgły Avalonu”. O ile w ,,Mgłach” poganie byli równie fanatyczni co chrześcijanie i widać było dużą stronniczość autorki, tak ,,Kapłanka Avalonu” tak naprawdę jest opowieścią o równości religii, potrzebie tolerancji i świadomości, że wszystkim nam tak naprawdę chodzi o to samo. Podobało mi się też, że główna bohaterka Elain nie jest bezwolną wyznawczynią bogów Avalonu, ona sama o sobie decyduje i postępuje tak jak każe jej jedynie własne sumienie. Poza tym, powieść porusza wiele innych tematów takich jak właśnie dojrzewanie, które tak naprawdę trwa całe życie, miłość macierzyńska, która ma na Elain o wiele większy wpływ niż na Morgaine w ,,Mgłach”, a także fanatyzm, nietolerancję i zawiedzione nadzieję. Nie jest to płytka powieść, zmusza do refleksji, chociaż chwilami irytowało mnie to, że Elain była jedyną sprawiedliwą, a rozważania teologiczne przyćmiewały fabułę.

Co jeszcze mnie irytowało? Przede wszystkim to, że nie byłam w stanie w pełni polubić żadnego bohatera, bo Elain wkurzała mnie swoją perfekcją, a reszta postaci była dla mnie zbyt mało wyrazista. Wątek miłosny opisany został trochę płytko i bez zagłębienia się w emocje, chociaż przyznam, że było mi przykro, gdy Elain zawodziła się na miłości. Najbardziej chyba jednak(poza mało wartką akcją) przeszkadzało mi to, że fabuła, układ wydarzeń, nawet początek i zakończenie oraz sam wątek romansu, który rozpoczął się od seksu rytualnego, za bardzo przypominał mi ,,Mgły Avalonu” i czułam się trochę tak jakby Bradley nie umiała wymyśleć nic innego, chociaż to może bardziej wina Paxson. I chociaż wiem, że nie powinno się oceniać powieści po autorze, to dziwnie czytało mi się o ,,oddawaniu dziewictwa Bogini” po tym jak przeczytałam, że córka Bradley oskarżyła swoją matkę o molestowanie w momencie, gdy ta była wyznawczynią religii Wicca.

,,Kapłanka Avalonu” jest dobrą powieścią, chwilami nawet bardzo dobrą i wzruszającą, ale nie uważam jej za jakiś must have. Raczej dla fanów gatunku i motywów celtyckich.

,, Dajemy naszym dzieciom życie, ale nie my je kształtujemy.”

,,Kapłanka Avalonu” jest częścią avalońskiego cyklu, którego pierwszym tomem(chronologicznie ostatnim) są słynne ,,Mgły Avalonu”. Książka została wymyślona i rozpoczęta przez Marion Zimmer Bradley, ale ukończona przez jej przyjaciółkę i współpracownicę Dianę L. Paxson.

Jest to powieść fantastyczna z wątkiem historycznym, fikcyjny życiorys Heleny, matki Konstantyna...

Przyjemne, wciągające czytadło ;)

Przyjemne, wciągające czytadło ;)

Z jednej strony świetna. Z drugiej strony nudna.

Z jednej strony świetna. Z drugiej strony nudna.

Bardzo dobra powieść z cyklu poświęconego kapłankom Avalonu. Romans, pogańscy bogowie i ciekawe spojrzenie na dobrze znane historyczne wydarzenia. Jak dla mnie to jedna z tych książek, które mogą zmienić czyjeś życie.

Bardzo dobra powieść z cyklu poświęconego kapłankom Avalonu. Romans, pogańscy bogowie i ciekawe spojrzenie na dobrze znane historyczne wydarzenia. Jak dla mnie to jedna z tych książek, które mogą zmienić czyjeś życie.