Memory... find Pratchett ... i wszystko jasne.

Memory... find Pratchett ... i wszystko jasne.

Tym razem Pratchett drze łacha z wojny, wojowniczej arystokracji i nacjonalizmu.
Cholera, przydaliby się nam tacy ludzie jak Vimes, Vetinari i Marchewa.
Plejada postaci, szczególnie ze Straży. Ale wielu innych też dostaje swoje pięć minut.

Tym razem Pratchett drze łacha z wojny, wojowniczej arystokracji i nacjonalizmu.
Cholera, przydaliby się nam tacy ludzie jak Vimes, Vetinari i Marchewa.
Plejada postaci, szczególnie ze Straży. Ale wielu innych też dostaje swoje pięć minut.

Świetna! Podobała mi się chyba jeszcze bardziej niż Kolos na Glinianych Nogach, na pewno było tu też więcej humoru. 71-godzinny Ahmed dołącza do grona moich ulubionych bohaterów, a moja obsesja na punkcie lorda Vetinariego (<3) się pogłębia, nawet jeśli czasem nie pamiętam jak się go pisze. Marchewa również jest w tej części wybitny, a Vimes tak pięknie cierpi <3

Świetna! Podobała mi się chyba jeszcze bardziej niż Kolos na Glinianych Nogach, na pewno było tu też więcej humoru. 71-godzinny Ahmed dołącza do grona moich ulubionych bohaterów, a moja obsesja na punkcie lorda Vetinariego (<3) się pogłębia, nawet jeśli czasem nie pamiętam jak się go pisze. Marchewa również jest w tej części wybitny, a Vimes tak pięknie cierpi <3

Poznawanie uniwersum "Świata Dysku" zacząłem od cyklu o straży miejskiej i to zdecydowanie był dobry wybór. Można powiedzieć, że ta książka to takie 120% Pratchetta i tego, co w jego dziełach najlepsze. Ciekawa fabuła, specyficzne poczucie humoru tak typowe dla tego autora, a wszystko to okraszone życiowymi mądrościami podanymi nie wprost. Zdecydowanie polecam!

Poznawanie uniwersum "Świata Dysku" zacząłem od cyklu o straży miejskiej i to zdecydowanie był dobry wybór. Można powiedzieć, że ta książka to takie 120% Pratchetta i tego, co w jego dziełach najlepsze. Ciekawa fabuła, specyficzne poczucie humoru tak typowe dla tego autora, a wszystko to okraszone życiowymi mądrościami podanymi nie wprost. Zdecydowanie polecam!

W 21. powieści z cyklu Świata Dysku, a w piątej, której głównym bohaterem jest Straż Miejska z Vimesem na czele, autor bierze na warsztat takie pojęcia, jak wojna, nacjonalizm, rasizm i ksenofobia. Co ciekawe, mimo specyficznego stylu pełnego sarkazmu, ironii i humoru nie ma się poczucia, że tematy te, poważne przecież, są w jakiś sposób spłycane. Z ust bohaterów w różnych momentach padają osądzające słowa na temat innych narodowości, które słyszymy na ulicach i czytamy w Internecie, a równocześnie mamy świadomość, jak bardzo niewłaściwe one są. Pratchett nie ogranicza narracji jedynie do głównych bohaterów – postaciom pobocznym, które są pokrzywdzone w wyniku narastających negatywnych nastrojów społecznych, także został oddany głos. Jest to bardzo poruszający zabieg, uwrażliwiający na krzywdę.

Jest to powieść o straży, więc nie zabrakło również – specyficznej ze względu na okoliczności – zagadki kryminalnej. Po raz pierwszy czytelnik dostaje też tak dużo Patrycjusza Vetinariego – pojawia się nie tylko na początku i pod koniec książki, ale towarzyszymy mu przez znaczną część fabuły w sekretnej misji. Nobby natomiast odkrywa pewną tajemnicę o sobie samym. W powieści spotykamy więc przeważnie bohaterów już znanych, ale są one coraz bardziej rozwijane.

Kończyłam lekturę z przekonaniem, że autor głęboko odczuwa to, co pisze. Styl jest już mocno metaforyczny i pełen znaczących niedopowiedzeń, a mimo to czytelnik nie ma kłopotu z rozgryzieniem humanistycznej filozofii życiowej prezentowanej przez Terry’ego Pratchetta. Za to między innymi pokochałam tego autora i przekonuję każdego do spróbowania jego twórczości :)

W 21. powieści z cyklu Świata Dysku, a w piątej, której głównym bohaterem jest Straż Miejska z Vimesem na czele, autor bierze na warsztat takie pojęcia, jak wojna, nacjonalizm, rasizm i ksenofobia. Co ciekawe, mimo specyficznego stylu pełnego sarkazmu, ironii i humoru nie ma się poczucia, że tematy te, poważne przecież, są w jakiś sposób spłycane. Z ust bohaterów w różnych...

Zaczęło się od nagłego pojawienia się wyspy na granicy dwóch państw.Tym razem osnowa tematyczną są błyskotliwe spostrzeżenia i komentarze wokół idei patriotyzmu, racji stanu i wojny - idei, które zawsze porywały ludzi, ale tak naprawdę mało kto się nad nimi zastanawia. A straż zostaje rzucona w sam środek ideologicznej zawieruchy. Pierwsza część jest wyśmienita i świeża, ale potem akcja jakby "siadła" i wartki nurt fabuły zaczął płynąć bardziej leniwymi zakolami aż do zniknięcia tajemniczej wyspy.

Zaczęło się od nagłego pojawienia się wyspy na granicy dwóch państw.Tym razem osnowa tematyczną są błyskotliwe spostrzeżenia i komentarze wokół idei patriotyzmu, racji stanu i wojny - idei, które zawsze porywały ludzi, ale tak naprawdę mało kto się nad nimi zastanawia. A straż zostaje rzucona w sam środek ideologicznej zawieruchy. Pierwsza część jest wyśmienita i świeża,...

Straż powraca! Tym razem (poza niezawodnym Vimesem) bardziej niż Marchewa błyszczy Nobby odkrywający swój seksualny magnetyzm :D
Książka bardzo na czasie, patrząc na wojny rozlewające się na nasz świat...

"Daj komuś ogień, a będzie mu ciepło jeden dzień, ale wrzuć go do ognia, a będzie mu ciepło do końca życia." :D

Straż powraca! Tym razem (poza niezawodnym Vimesem) bardziej niż Marchewa błyszczy Nobby odkrywający swój seksualny magnetyzm :D
Książka bardzo na czasie, patrząc na wojny rozlewające się na nasz świat...

"Daj komuś ogień, a będzie mu ciepło jeden dzień, ale wrzuć go do ognia, a będzie mu ciepło do końca życia." :D

Mądra, wiecznie aktualna powieść o stereotypach, uprzedzeniach i czymś, co wielu uważa za patriotyzm.
Sama fabuła poprowadzona została nieco chaotycznie, w zestawieniu z innymi powieściami z serii, ale obecność ulubionych bohaterów ze Straży, wrzuconych w wir konfliktu ankmorporkiańsko-klatchiańskiego i tak przynosi wiele przyjemności z lektury.

Mądra, wiecznie aktualna powieść o stereotypach, uprzedzeniach i czymś, co wielu uważa za patriotyzm.
Sama fabuła poprowadzona została nieco chaotycznie, w zestawieniu z innymi powieściami z serii, ale obecność ulubionych bohaterów ze Straży, wrzuconych w wir konfliktu ankmorporkiańsko-klatchiańskiego i tak przynosi wiele przyjemności z lektury.

Pyszna lektura! Ze wszystkich części o straży, jakie przeczytałem, przy tej zdecydowanie śmiałem się najbardziej. Zadziwia mnie, jak świetnie Terry Pratchett ujmuje bardzo trudne tematy. Jak zwykle, książka na medal!

Pyszna lektura! Ze wszystkich części o straży, jakie przeczytałem, przy tej zdecydowanie śmiałem się najbardziej. Zadziwia mnie, jak świetnie Terry Pratchett ujmuje bardzo trudne tematy. Jak zwykle, książka na medal!

W porównaniu do poprzednich książek z cyklu o Straży Miejskiej, ta wypada według mnie najsłabiej, ale to wciąż Straż, czyli opowieść przy której bawię się sto razy lepiej niż obserwując np. Niewidoczny Uniwersytet. Ciekawy pomysł, można lepiej poznać klatchiańskie państwo, trochę za mało Cudo, a za dużo Leonarda, no i... proszę państwa... Nobby. Jako. Tancerka egzotyczna. Tego obrazu nie można się pozbyć z głowy, na okładce powinno być ostrzeżenie!

W porównaniu do poprzednich książek z cyklu o Straży Miejskiej, ta wypada według mnie najsłabiej, ale to wciąż Straż, czyli opowieść przy której bawię się sto razy lepiej niż obserwując np. Niewidoczny Uniwersytet. Ciekawy pomysł, można lepiej poznać klatchiańskie państwo, trochę za mało Cudo, a za dużo Leonarda, no i... proszę państwa... Nobby. Jako. Tancerka egzotyczna....