„Wiele razy w ciągu tej nocy niosłem swój własny ciężar na grzbiecie” - tak pisał Kafka w swoim dzienniku po napisaniu „Wyroku”.

Ten jego prywatny balast można poczuć i w pozostałych opowiadaniach, których wspólnym mianownikiem jest przede wszystkim nieznośny ciężar bytu.

Największe wrażenie zrobiły na mnie „Kolonia karna”, „Lekarz wiejski” i tytułowy „Wyrok”.

„Wiele razy w ciągu tej nocy niosłem swój własny ciężar na grzbiecie” - tak pisał Kafka w swoim dzienniku po napisaniu „Wyroku”.

Ten jego prywatny balast można poczuć i w pozostałych opowiadaniach, których wspólnym mianownikiem jest przede wszystkim nieznośny ciężar bytu.

Największe wrażenie zrobiły na mnie „Kolonia karna”, „Lekarz wiejski” i tytułowy „Wyrok”.

Fakt, że bezpośrednio po przeczytaniu „Procesu”, sięgnęłam po „Wyrok” uważam za rzecz jak najbardziej naturalną i oczywistą – przecież każdy proces kończy się wyrokiem, czyż nie?

Na zbiór składa się siedem opowiadań: 1. Wyrok, 2. Kolonia karna, 3. Przed prawem, 4. Lekarz wiejski, 5. Na galerii, 6. Sprawozdanie dla Akademii, 7. Jedenastu synów.

Jedno z nich – „Przed prawem” – jest zamieszczoną w „Procesie”, a nieco przerobioną dla potrzeb zbioru, przypowieścią o człowieku ze wsi i odźwiernym pilnie strzegącym otwartej bramy, za którą znajduje się prawo. Kafka zdaje się mówić: „Porzućcie wszelką nadzieję wy, którzy chcielibyście dostąpić prawa do prawa”.

Ogromne wrażenie zrobiły na mnie: „Kolonia karna”, „Wyrok” i „Lekarz wiejski”, przy czym to ostatnie mogłoby z powodzeniem ukazać się w antologii opowiadań niesamowitych, bowiem zawiera elementy nadprzyrodzone. Bardzo niepokojący jest „Wyrok”, zwłaszcza jeśli czytelnik posiada wiedzę o trudnych relacjach łączących Franza Kafkę z wymagającym i nieczułym ojcem. Natomiast „Kolonia karna” po prostu przeraża na maksa! Nie tylko tematyką, ale przede wszystkim lapidarną formą. Opis działania maszyny do zadawania tortur jest tak precyzyjny i detaliczny, a jednocześnie suchy i beznamiętny, jakby chodziło o relację z wyścigów łodzi podwodnych, a nie o wyrafinowane uśmiercanie człowieka (skazanego bez sądu i prawa do obrony).

Z kolei „Sprawozdanie dla Akademii” jest krzywym zwierciadłem słynnej „Przemiany”, tyle że tym razem metamorfozie ulega nie człowiek, który zmienia się w owada, ale małpa zmieniająca się w człowieka. Pierwszoosobowy bohater tego opowiadania, to po prostu brakujące ogniwo w darwinowskiej teorii ewolucji ;-). Oraz dowód na wszechstronność Kafki, który – jeśli tylko tego chciał – potrafił być nawet zabawny.

Fakt, że bezpośrednio po przeczytaniu „Procesu”, sięgnęłam po „Wyrok” uważam za rzecz jak najbardziej naturalną i oczywistą – przecież każdy proces kończy się wyrokiem, czyż nie?

Na zbiór składa się siedem opowiadań: 1. Wyrok, 2. Kolonia karna, 3. Przed prawem, 4. Lekarz wiejski, 5. Na galerii, 6. Sprawozdanie dla Akademii, 7. Jedenastu synów.

Jedno z nich – „Przed...

Opowiadanie Kolonia Karna to pełnoprawny body horror, w następnej antologii del Toro wyczekuję ekranizacji (Cosmatosss).
Pozostałe lepsze bądź gorsze, trochę jak ten serialowy the last of us - niby dobry, ale godzinę po napisach końcowych zapominamy, że w ogóle istniał.

Opowiadanie Kolonia Karna to pełnoprawny body horror, w następnej antologii del Toro wyczekuję ekranizacji (Cosmatosss).
Pozostałe lepsze bądź gorsze, trochę jak ten serialowy the last of us - niby dobry, ale godzinę po napisach końcowych zapominamy, że w ogóle istniał.

Próbowałem, uczciwie przyswoiłem całość, ale niestety, nie zdołałem się zachwycić. Dawno nic mnie tak nie zmęczyło. Może jestem kafkoodporny, może źle trafiłem, ale długo nie spróbuje znowu. Radość po ostatniej stronie, bezcenna

Próbowałem, uczciwie przyswoiłem całość, ale niestety, nie zdołałem się zachwycić. Dawno nic mnie tak nie zmęczyło. Może jestem kafkoodporny, może źle trafiłem, ale długo nie spróbuje znowu. Radość po ostatniej stronie, bezcenna

Najbardziej pochłonęła mnie lektura Koloni karnej i bardzo podobało mi się Sprawozdanie dla akademii.
Reszta do mnie nie trafiła. Tu widzę, że Franz drugi raz opowiedział historię z Przed prawem - wcześniej jej wariant słyszałem - jeśli mnie pamięć nie myli - w Przemianie. Wydaje mi się, że w Przemianie była to lepiej dopasowana opowieść.
Ogólnie dobre wrażenie, jednak to są na tyle krótkie formy, że trudno mi cokolwiek o nich opowiedzieć bez zdradzania szczegółów.
Sprawozdanie dla akademii jest ciekawym zabiegiem, w którym małpa opowiada o swoim życiu naukowcom - jak nauczyła się mówić i jak dochodziła do danego momentu, w którym referuje swoje sprawozdanie.
Kolonia karna była chyba najdłuższym ze wszystkich opowiadań, ale do mnie trafiła bardzo.
Niestety - oceniam tu całość, a reszta była być może dla mnie niezrozumiała najpewniej.

Najbardziej pochłonęła mnie lektura Koloni karnej i bardzo podobało mi się Sprawozdanie dla akademii.
Reszta do mnie nie trafiła. Tu widzę, że Franz drugi raz opowiedział historię z Przed prawem - wcześniej jej wariant słyszałem - jeśli mnie pamięć nie myli - w Przemianie. Wydaje mi się, że w Przemianie była to lepiej dopasowana opowieść.
Ogólnie dobre wrażenie, jednak to...

Opowiadania alegoryczne i pomysłowe, wyraźnie też naznaczone językiem minionej epoki. Nie należę do tych bezkrytycznych entuzjastów Kafki, którzy wszystko, co tylko stworzył, przyjmują z euforią nastolatków (jako wybitnego pisarza tamtych czasów wskazałbym raczej Bruna Schulza),jednak muszę przyznać – książeczka zrobiła na mnie pewne wrażenie. Choć jest napisana archaicznie, to zgrabnie, a cenię sobie zgrabną prozę. 6.

Opowiadania alegoryczne i pomysłowe, wyraźnie też naznaczone językiem minionej epoki. Nie należę do tych bezkrytycznych entuzjastów Kafki, którzy wszystko, co tylko stworzył, przyjmują z euforią nastolatków (jako wybitnego pisarza tamtych czasów wskazałbym raczej Bruna Schulza),jednak muszę przyznać – książeczka zrobiła na mnie pewne wrażenie. Choć jest napisana...